The September Collection

Post #667 : το 2010 είναι η χρονιά που -σχεδόν- όλοι οι αγαπημένοι καλλιτέχνες της Ακαδημίας κυκλοφόρησαν έστω κι από ένα single [εκτός από τον πιο αγαπημένο μας, που μας απασχόλησε μόνο με τις απογοητευτικές δηλώσεις του..] Οι μισοί από αυτούς διάλεξαν το Σεπτέμβρη για τις νέες τους κυκλοφορίες, οπότε ο μήνας που μόλις τελείωσε ήταν σαφώς ο καλύτερος της χρονιάς ως τώρα.

1. Sufjan Stevens - I Walked [zs]


Ο Sufjan Stevens είναι μεγαλοφυία. Ο Sufjan Stevens είναι ο νέος Mozart. O Sufjan Stevens..

Lover, will you look at me now?
I'm already dead to you
but I'm inclined to explain
to you what I could not before
Whatever you didn't do, what you couldn't say
I am sorry that the worst has arrived
For I deserve more.
for at least I deserve the respect of a kiss goodbye

Tell me, do you think of me now
as I think of you?
For I could not have shaken the touch of your breath on my arm
For it has stayed in me as an epithet
I am sorry the worst has arrived
For I'm on the floor
In the room where we made it our last touch of the night


I walked, cause you walked
but I won't probably get very far
sensation to what you said

but I'm not about to expect something more

I would not have run off
but I couldn't bear that it's me
It's my fault
I should not be so lost
but I've got nothing left to love


Lover, will you look from me now
I'm already dead
but I've come to explain
why I left such a mess on the floor
For when you went away
I went crazy. I was wild with the breast of a dog
I ran through the night
with the knife in my chest
with the lust of your loveless life


I walked, cause you walked
but I won't probably get very far
sensation to what you said
but I'm not about to expect something more
I would not have run off
But I couldn't bear that it's me
It's my fault
I should not be so lost
But I've got nothing left to love

I walked, cause you walked

2. Owen Pallett - Scandal At The Parkade [zs]


Εκπληκτική όσο και απρόσμενη επιστροφή στον ήχο του πρώτου του άλμπουμ.



3. The Radio Dept. - The New Improved Hypocrisy [zs]


Τι περίεργο, στη χώρα που βρίσκεται στην πεντάδα των καλύτερων χωρών για να ζει κανείς, ένα indiepop συγκρότημα να τα χώνει τόσο έντονα στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της. Εδώ πάλι, σε μια χώρα όπου το πολιτικό τραγούδι έχει τεράστια ιστορία, και που οι περιστάσεις είναι δυστυχώς τέτοιες που θα'πρεπε να ανθεί ξανά, τα ελληνικά νέα συγκροτήματα ποιος ξέρει άραγε τι ιστορίες θέλουν να διηγηθούν..

Reallocating property
We engender transformation
We’re not concerned with poverty
Just the rebirth of a nation
No time for hesitation
Not even on occasion

This will be our legacy:
A vengeful population
It’s part of our conspiracy
And our motivation
And who needs integration
When we’ve got isolation?
It’s the rebirth of a nation
The rebirth of a nation

We don’t mind democracy
We have our ways around it
This new improved hypocrisy
Will help us to impound it
An old school education
Will show this generation

4. Parenthetical Girls - Young Throats [zs]


Ηλεκτρονική στροφή στο δεύτερο EP της Privilege τριλογίας. Εξαιρετικό και το video.

He's lifelike when the light strikes right
But no less charmless otherwise
Surprised with where my interest lies
I try to bite my tongue this time

But tonight, Christ,
Can't you see my hands were tied?
My hands were tied
And on my mother's life
Suppose that I might throw this fight
God knows I truly tried

Come on, let's get this over with
I dreamt of this in triplicate
Don't trust my ? privileges
That just don't enter into this
Jesus Christ, look at the size of it
The size of it
You lips clench like a fist
What promises you wet them with
Brace yourself and this won't hurt a bit
And who could help but mourn for more than this?
I crossed myself before I crossed your lips
And cling my count to something just like this

5. Violens - The Dawn Of Your Happiness Is Rising [zs]


Δεν είναι υπέροχο όταν σου συμβαίνει να αναρωτιέσαι ξαφνικά τι απέγινε ένα συγκρότημα που σου άρεσε και που είχες ξεχάσει για καιρό, και με μια μικρή αναζήτηση να ανακαλύπτεις ότι μόλις κυκλοφόρησε καινούργιο άλμπουμ? Στην περίπτωση βέβαια των Violens δε συμβαίνει ακριβώς αυτό, αλλά κάτι ακόμη καλύτερο: είναι το νέο συγκρότημα που προέκυψε από τις στάχτες των αγαπημένων Lansing-Dreiden [που ήταν υπεύθυνοι για δύο σπουδαία άλμπουμ στα zeroes]. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ Amoral έχει ήδη σίγουρη τη θέση του στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.



6. Diamond Rings - On Fire [zs]


Άλλο ένα καταπληκτικό pop hit από τον Καναδό πιτσιρικά.



7. To My Boy - Underneath The Pylons [zs]


Καλά, η εισαγωγή είναι Violent Femmes, το ρεφρέν όμως? Ωραίος τίτλος πάντως..



8. The Liminanas - I'm Dead [zs]


Γάλλους πάντως δεν θα τους έκανες με τίποτε αυτούς τους γκαραζοποπάδες!



9. Weed Diamond - Mint In My Mouth [zs]


Μελωδική, κιθαριστική, ονειρική, lo-fi pop από το Denver του Colorado.



10. Serena Maneesh - O.J.W.S.W.T.T.O. (Stereolab Remix) [zs]


Συνήθως δε μου αρέσουν τα remix, αλλά εδώ ο συνδυασμός Serena Maneesh / Stereolab είναι ακαταμάχητος..



11. Baths - Nordic Laurel [zs]


Που πήγαν όλα τα 'The' bands? Έχουμε γεμίσει Hurts, Cults, Games, Girls, Minks και δε συμμαζεύεται. Την απεχθή ονομασία του νέου κινήματος στο οποίο υποτίθεται ότι ανήκουν [?] οι/ο Baths από την California δε θα τη διαβάσετε ποτέ εδώ, αντίθετα το υπνωτικό Nordic Laurel μέχρι και soul θα το χαρακτήριζες..



12. Twin Sister - All Around And Away We Go [zs]


Αρκετός θόρυβος γι'αυτούς εδώ τους Νεοϋορκέζους και μάλλον δικαιολογημένα γιατί το άλμπουμ τους είναι όντως πολύ καλό.



13. Glasser - Apply [zs]


Μου θύμισε αμέσως το περίφημο εκείνο ντεμπούτο του Tricky, κι αυτό είναι ένα κοπλιμέντο από μόνο του.



14. Legendary Creatures - It's Got Soul [zs]


Ούτε εννιά μήνες δεν έχουν κλείσει ως σχήμα οι Legendary Creatures από το Detroit, και είναι τόσο καλοί που δεν τους αξίζει ούτε το 'unsigned' ούτε το '70 friends' στο Myspace.



15. Perfume Genius - Look Out, Look Out [zs]


Υπέροχη μελωδία, θαυμάσιο τραγούδι από το one man project του Mike Hadreas από το Seattle.



16. Kelli Scarr - Break Up [zs]


Το χειρότερο που μπορείς να πεις για την Kelli Scarr είναι ότι περιοδεύει με τον Moby. Το καλύτερο? "Please, please wake up.. i'm telling you: i wanna break up"

You Can Download All Songs From H.E.R.E.

The Cavalcade, Residents Bar, Thessaloniki, 24.09.2010

Πληροφορήθηκα για την αναπάντεχη εμφάνιση των Βρετανών Cavalcade στη Θεσσαλονίκη μόλις μιάμιση ώρα πριν, κάνοντας login στο myspace [ποιο?] έπειτα από αρκετούς μήνες. Φυσικά το θεώρησα αμέσως ως σημάδι ότι θα έπρεπε να ετοιμαστώ στα γρήγορα και να δώσω το παρόν. Στα συν η διοργάνωση από την εκλεκτή ομάδα της Melotron και η δωρεάν είσοδος. Στα μείον η επιλογή του χώρου [καθαρά προσωπική και υποκειμενική άποψη]. 

Οι δυο πιτσιρικάδες Cavalcade ανέβηκαν στη 'σκηνή' [είχα συνέχεια το άγχος μη τυχόν και ενθουσιαστεί λίγο παραπάνω ο τραγουδιστής τους και χτυπήσει το κεφάλι του στο ταβάνι χοροπηδώντας] μία ώρα -και μία υπαρξιακή κρίση- αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Έπαιξαν τραγούδια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους Many Moons και ήταν συμπαθέστατοι. Ένα iphone αντικατέστησε το rythm section, μια ρημαδοφωτογραφία όμως δε στάθηκε ικανό να βγάλει..

Το υπέροχο indiepop χιτάκι τους Meet You In The Rain για κάποιο λόγο αμέλησα να το παρουσιάσω πέρυσι οπότε ήρθε επιτέλους η ώρα του. Πιο Sarah Records δε θα βρείτε.. 

Τhe Cavalcade - Meet You In The Rain [zs]

Tindersticks, Principal Club Theater, Thessaloniki, 18.09.2010

Ποια ήταν αυτή η φορά? Η πέμπτη? Η έκτη? Σα να μην πέρασε μια μέρα από την περσινό τους θριαμβευτικό πέρασμα από το Principal κι όμως όλα ήταν διαφορετικά. Η πολυσυζητημένη τριάδα των ταυτόχρονων events : Reworks - Prodigy - Tindersticks ήταν φυσικό να επηρεάσει περισσότερο αρνητικά τους Βρετανούς [έστω κι αν οι ενδιαφερόμενοι για το Reworks προλάβαιναν άνετα ακόμη και τα πρώτα ονόματα καθώς το συγκρότημα εγκατέλειψε τη σκηνή λίγο πριν τις 23.30] με αποτέλεσμα η συναυλία να μην έχει ούτε το 50% της προσέλευσης σε σχέση με την περσινή, κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Είχα έτσι τη σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή, και η θέση μπροστά από το μικρόφωνο του Stuart Staples σας διαβεβαιώ πως είναι μια από τις πιο προνομιούχες που μπορεί κανείς να εξασφαλίσει σε μια συναυλία..

Με τον David Kitt ως κανονικό μέλος του γκρουπ πλέον, έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το φετινό τους πολύ καλό Falling Down A Mountain, τίμησαν δεόντως την ανεπανάληπτη τριάδα των πρώτων τους άλμπουμ, γοήτευσαν και συγκίνησαν το ολιγάριθμο αλλά φανατικό και ζωηρό κοινό τους. Δίπλα μου 20ρηδες καπελοφόροι ζητούσαν απεγνωσμένα το Jism..

Νομίζω πως ήταν ακόμη καλύτεροι από πέρυσι..

Ιnception, [USA], Christopher Nolan, [2010], ***

Λόγω καθυστερημένων διακοπών δεν πολυπήρα χαμπάρι το χαμό και το hype γύρω από το Inception, οπότε θα προχωρήσω κατευθείαν στο ψαχνό, τη χαρά του κ.Κιμούλη δηλαδή:

Ο DiCaprio ξαναζεί το Νησί των Καταραμένων μόνο που εδώ πρόκειται για το Νησί των Ονείρων. Η σύγκριση των δύο ρόλων είναι αναπόφευκτη και αν μου έλεγαν ότι έχει καπαρωμένη μια υποψηφιότητα για φέτος, θα στοιχημάτιζα με ευκολία ότι δε θα'ταν για αυτή του την ερμηνεία. Ο Joseph Gordon-Levitt είναι η ήρεμη δύναμη της ταινίας, καταφέρνει να σταθεί ισάξια στο πλευρό του Leo χωρίς να προσπαθεί να του κλέψει την ταινία. Κάτι που καταφέρνει κατά την προσωπική μου άποψη η Ellen Page, εξαιρετική στον στερεοτυπικό της ρόλο, του δίνει βάθος και νόημα, όποια αμφιβολία και να'χε κανείς για το ότι θα γίνει πολύ μεγάλο αστέρι, εδώ διαλύεται στα σίγουρα. Η Cottilard μάλλον γοήτευσε τον Nolan στη βιογραφία της Πιαφ [η οποία επίσης κυριαρχεί στο φιλμ με το πιο χαρακτηριστικό της τραγούδι], τόσο που της εμπιστεύτηκε ένα ρόλο στον οποίο αδικεί και το ταλέντο και τον εαυτό της, προσπαθώντας με μεγάλη δυσκολία, να καταφέρει [ανεπιτυχώς] αυτό που με χαρακτηριστική ευκολία πέτυχε πχ η Michelle Williams στο Shutter Island. Ο δε Nolan τελειοποιεί εδώ την τεχνική της διαχείρισης ενός μεγάλου budget, ενός επιτελείου ταλαντούχων ηθοποιών και ενός καταπληκτικού team στα εφέ και τα σκηνικά. Πατώντας θαρρείς με το ένα πόδι στο Mulholland Drive και με το άλλο στη Συμμορία των Έντεκα, προσπαθεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να γυρίσει ένα νέο Matrix. Το αν το κατάφερε, ο χρόνος μόνο θα το δείξει. Παραδίδει ένα φιλμ παραδόξως προβλέψιμο μέσα στην επιτηδευμένη του 'παράνοια' κι αυτό ενοχλεί κυρίως επειδή είναι αυτό ακριβώς που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει. Τον βλέπω να παίρνει το Όσκαρ σε δεκαπέντε χρόνια, μόλις βρει τον δικό του Forrest Gump..

Να το δω?: Όχι στο κατεψυγμένο Odeon πάντως, στην ατάκα "Μα δε μπορούσε να ονειρευτεί μια παραλία?" που ειπώθηκε εν μέσω χιονοθύελλας, μόνο που δε σηκώθηκα να χειροκροτήσω!

Summer Holidays 2010

Αγαπητό Ημερολόγιο

Ξέρω ξέρω.. δικαιολογίες δε χωράνε ούτε αυτή τη φορά. Άργησαν φέτος οι διακοπές μου και γι'αυτό ελπίζω να με συγχωρέσεις που άργησα και πάλι τόσο να σου γράψω. Τι τα θες, δεν είμαι εγώ για διακοπές το Σεπτέμβρη. Να, πήγα και πάλι στο Βερολίνο για την καθιερωμένη πλέον καλοκαιρινή καλλιτεχνική ενημέρωση και ξεπάγιασα ακόμη και με το δερμάτινο. Ωραίο πάντως αυτό το Φεστιβάλ Χορού τους, το Tanz Im August..

1. The Fault Lines, Meg Stuart/Philipp Gehmacher/Vladimir Miller, Podewil, 26.8.2010


Ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί. Ή μήπως αλληλοσπαράζεται? Ένας video artist παρατηρεί σιωπηλά σε μιά γωνία και προβάλλει τα τεκταινόμενα πίσω ή δίπλα από τη σκηνή με ολοένα και πιο ανορθόδοξους τρόπους. Η γραμμή ανάμεσα στη δράση και την προβολή της γίνεται ολοένα και πιο θολή.. "The fault lines are the place we return to, where we are distinct by the lines that separate our bodies on impact. The promise is that we just have to trace them. After all a picture does not hurt." Υπέροχο!

2. P.A.R.T.S. 2, Nicholas Aphane/Time Flies, Steven Michel/The Desert Of Milestones, Salka Ardal Rosengreen & Mikko Hyvonen/Trash Talk, Daniel Linehan/Being Together Without Any Voice, HAU 3, 27.8.2010


Συλλογή από δουλειές νέων καλλιτεχνών, φτιαγμένες είτε ειδικά για το TIA είτε ως project αποφοίτησης από τις σχολές τους. Θαυμάσιος ο Aphane, δε θυμάμαι τίποτε από τον Michel, οι δύο Φινλανδοί εκνεύρισαν με την performance τους καθισμένοι σε μία καρέκλα παίζοντας με τις αντιδράσεις [και την υπομονή] του κοινού, πετυχαίνοντας έτσι απόλυτα το στόχο τους, αν μή τι άλλο δύσκολα τους ξεχνάς.. Οι προσεγμένες, ρομποτικές σχεδόν, επαναλαμβανόμενες κινήσεις των τεσσάρων χορευτών, με μπροστάρη τον απίθανο Daniel Linehan, θα μου μείνουν επίσης αλησμόνητες, όχι τόσο για την όντως θαυμάσια χορογραφία και την εκτέλεσή τους, όσο για τις διάφορες εντελώς γελοίες παραλλαγές τους καθ'όλη τη διάρκεια των διακοπών που ακολούθησαν, από ερασιτεχνική χορευτική [δεν τη λες και εύκολα] ομάδα.. Φωτογραφίες και videos θα μείνουν, ευτυχώς, καλά φυλαγμένα σε κάποιο ψηφιακό συρτάρι της Ακαδημίας..


3. Human Writes, William Forsythe & Kendall Thomas, Radialsystem V, 28.8.2010


Το κύριο θέμα του Φεστιβάλ, τα ανθρώπινα δικαιώματα δηλαδή, το τρανταχτό όνομα του Forsythe, αλλά και ο καταπληκτικός χώρος του Radialsystem V με την υπέροχη θέα δίπλα στο ποτάμι, σίγουρα προμήνυαν σπουδαία πράγματα. Και αυτά όντως ήρθαν, αλλά σίγουρα όχι όπως ακριβώς τα περιμέναμε..

Εξήντα χρόνια λοιπόν έχουν περάσει, όπως μας πληροφορεί ένα ταμπλώ πριν την είσοδο, από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τα Ηνωμένα Έθνη, και η 'performative installation' της Forsythe Company προσπαθεί να απεικονίσει την πορεία των εξήντα αυτών χρόνων, με τα εμπόδια και τις καταπατήσεις τους, σε μία 'παράσταση' 150 λεπτών χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με τη συμμετοχή του κοινού, και χωρίς καθίσματα!

Αυτές οι 'συμμετοχές του κοινού' δεν είναι ακριβώς το καλύτερό μου και μια έκφραση τρόμου σχεδιάστηκε στο πρόσωπό μου μόλις αντίκρυσα την τεράστια αίθουσα του Radial γεμάτη με 42 τραπέζια [ναι, τα μέτρησα] ομοιόμορφα κατανεμημένα στο χώρο, και δίπλα σ'αυτά ισάριθμους καλλιτέχνες να σχεδιάζουν με κάρβουνο πάνω σε χαρτόνι. Στους τοίχους, κρεμασμένα τα τελικά 'προϊόντα' της προηγούμενης παράστασης. Τα δύο περιέχουν συνθήματα σε άψογα ελληνικά [τουλάχιστο μία από τους καλλιτέχνες ήταν ελληνίδα, αλλά δε συγκράτησα το όνομά της, ας με συγχωρέσει..] Η αμηχανία έκδηλη. Ο Forsythe ακολουθεί τους πρώτους θεατές που τριγυρνάνε ανάμεσα στα τραπέζια και σημειώνει τα βήματά τους στο πάτωμα. Άλλος γράφει με τα χέρια, άλλος με το λαιμό, άλλος με τα πόδια, άλλος φυσάει την καρβουνόσκονη.. με κάθε εξωφρενικό και ανορθόδοξο τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Σιγά σιγά το κοινό αρχίζει να συμμετέχει βοηθώντας τους καλλιτέχνες όπως και όταν του ζητηθεί [δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβγαλαν παπούτσια κι ανεβηκαν στα τραπέζια, έγιναν μούσκεμα στον ιδρώτα ή έγιναν κατάμαυροι από το κάρβουνο]. Τραπέζια αναποδογυρίζονται, σχοινιά κάνουν την εμφάνισή τους, η δράση γίνεται πιο έντονη, σε σημεία ακόμη και επικίνδυνη, η αμηχανία έχει δώσει τη θέση της στην ενθουσιώδη συμμετοχή, και όλα οδηγούν στο συγκινητικό φινάλε όπου τα φώτα χαμηλώνουν και καλλιτέχνες, κάρβουνα, σχοινιά, τραπέζια και κοινό γίνονται ένα στο κέντρο της σκηνής.. Θρίαμβος!

Κάπως διστακτικά στην αρχή, χωρίς κανένα ενδοιασμό στη συνέχεια θεώρησα ότι η δική μου συμμετοχή θα ήταν [μεταξύ άλλων] η απαθανάτιση των δρώμενων [ώσπου βέβαια με τσάκωσαν..]

4. Tempest:Without A Body, Lemi Ponifasio/Mau, Volksbuhne, 29.8.2010



To Volksbuhne, το παλιό Λαϊκό Θέατρο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας σε υποβάλλει με το που θα πλησιάσεις τα σκαλιά. Τίποτε όμως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την σοκαριστική εισαγωγή [με ευκολία η πιο συγκλονιστική που έχω δει, σε οποιοδήποτε θέαμα] αλλά και τη σπουδαία συνέχεια της έξοχης αυτής παράστασης του Νεοζηλανδού Lemi Ponifasio. Δεν έχουμε βολευτεί καλά καλά στις θέσεις μας, η σκηνή άδεια, και ξαφνικά, κι ενώ ακόμη και οι φρονιμότεροι ηλικιωμένοι Γερμανοί θεατές συνομιλούν με τους διπλανούς τους,.. με τρομακτικό συγχρονισμό τα φώτα σβήνουν και ακούγεται για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ίσως μεγαλύτερο των δύο λεπτών, ένας απίστευτος, συνεχόμενος θόρυβος, σαν η Diamanda Galas να ξερνάει τα σωθικά της πάνω σ'ένα αεροπλανοφόρο που ηχεί την κόρνα του στη διαπασών καθώς προσγειώνονται επάνω του εικοσιπέντε Φάντομ, και φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά ενώ διεξάγεται το ντέρμπυ των αιωνίων, κι ενώ έξω από το Καραϊσκάκη περνάνε σαράντα δύο τρένα σφυρίζοντας σαν τρελά. Και όλο αυτό επί εκατό. Και το εναρκτήριο ριφ της συναυλίας των Melvins πριν δεκατόσα χρόνια, που καθόσουν μπροστά στο ηχείο, το μεγαλύτερο από το μπόι σου, που για τρεις μέρες ήσουν σα να το είχες καταπιεί.. να φαντάζει τώρα σαν θρόισμα των φύλλων στο πρώτο απαλό φθινοπωρινό αεράκι..


Ανεπανάληπτη, πορωτική, λυτρωτική εμπειρία! Την οποία ακολούθησε μια καταπληκτική παράσταση, με χορευτές από τα νησιά Σαμόα, μια τέλεια μίξη του σύγχρονου χορού με τις παραδόσεις των Μαορί [όσο κι αν ο σκηνοθέτης ανέτρεψε τους όρους 'σύγχρονο' και 'παραδοσιακό' στην από καρδιάς συνέντευξη που παραχώρησε αργότερα] που συγκίνησε και ενθουσίασε τους πάντες! Ένα θέαμα που δύσκολα πετυχαίνεις και δύσκολα ξεχνάς.

Distanz, [Germany], Thomas Sieber, [2009], **1/2


Τι καλύτερο από μια γερμανική ταινία [με αγγλικούς υπότιτλους] για να ξαποστάσεις και να προφυλαχτείς από τη βροχή σ'ένα μουντό Βερολινέζικο κυριακάτικο μεσημέρι? [όταν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ταινίες είναι μεταγλωτισμένες?] Τίποτε υποθέτω..

Ο Ken Duken σηκώνει στους ώμους του όλο το φιλμ στο ρόλο του ήσυχου, εσωστρεφούς κηπουρού, χωρίς οικογένεια και φίλους, το μυστικό του οποίου κινδυνεύει να αποκαλυφθεί όταν μπαίνει στη ζωή του ο έρωτας.. Συμπαθητικό αλλά και δυνατό [αν και όχι όσο θα έπρεπε/ήθελα] φιλμ, και το'χουμε ξαναδεί ουκ ολίγες φορές, αλλά ο Duken, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του δε σε πείθει ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να έχει την εμφάνισή του. Η Fransesca Weisz από την άλλη είναι πειστικότατη στο ρόλο της κολιτσίδας, αν και ο ρόλος της είναι λίγο τραβηγμένος από τα μαλλιά..

Να το δω?: Ότι πρέπει για ένα απόγευμα στο σπίτι.

Arcade Fire/Owen Pallett, Tempodrom, Berlin, 31.8.2010


Α ναι, λίγες ώρες πριν φύγω παρακολούθησα και τη συναυλία των πιο διάσημων Καναδών από την εποχή του [ποιού άραγε??]

Στο κατάμεστο Tempodrom o Owen Pallett απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μια πραγματική ιδιοφυία. Απέναντι σ'ένα κοινό που δεν έδειχνε να τον γνωρίζει ιδιαίτερα, με τ.έ.λ.ε.ι.ο. ήχο, ο άνθρωπος-ορχήστρα με την αγγελική φωνή ξεδίπλωσε το ταλέντο του σε μια εμφάνιση θαρρείς κουρδισμένη, συντονισμένη και προγραμματισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, χωρίς το παραμικρό άγχος και χωρίς το παραμικρό λάθος! Φεύγοντας, κι ενώ δεν μας είπε και πολλά όπως συνηθίζει, ξέροντας πως δεν είναι αυτός ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ευχαρίστησε τους Arcade Fire για την πρόσκληση, τους αποκάλεσε "την καλύτερη μπάντα στον κόσμο αυτή τη στιγμή" κι αποχώρησε, για να επιστρέψει λίγα λεπτά αργότερα, μαζί με το συγκρότημα στη σκηνή του Tempodrom.


Οι Arcade Fire ήταν εξαιρετικοί, επικεντρώθηκαν όπως ήταν φυσικό στο τελευταίο τους άλμπουμ, έπαιξαν όμως και σχεδόν το μισό Funeral. Παρά το αυξανόμενο 'μέγεθός' τους [#1 πλέον σε Αμερική και Βρετανία] τους πετύχαμε φαντάζομαι στην καλύτερή τους στιγμή, ένα βήμα πριν γίνουν U2 ή, στην καλή περίπτωση, Radiohead. Με απίστευτο κέφι, τρομερή ενέργεια, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις, ρόλους και όργανα ξεσήκωσαν το κοινό επί ενενήντα λεπτά, σε ένα ξέφρενο πανηγύρι χωρίς σταματημό. Γλυκύτατη και εκκεντρικά χαριτωμένη η Regine, επιβλητικός αλλά χωρίς ίχνος βεντετισμού, προσιτός και χαμογελαστός ο Win. Σπουδαίοι!

Owen Pallett: check! Arcade Fire: check!

..άντε, και του χρόνου!