Summer Holidays 2010

Αγαπητό Ημερολόγιο

Ξέρω ξέρω.. δικαιολογίες δε χωράνε ούτε αυτή τη φορά. Άργησαν φέτος οι διακοπές μου και γι'αυτό ελπίζω να με συγχωρέσεις που άργησα και πάλι τόσο να σου γράψω. Τι τα θες, δεν είμαι εγώ για διακοπές το Σεπτέμβρη. Να, πήγα και πάλι στο Βερολίνο για την καθιερωμένη πλέον καλοκαιρινή καλλιτεχνική ενημέρωση και ξεπάγιασα ακόμη και με το δερμάτινο. Ωραίο πάντως αυτό το Φεστιβάλ Χορού τους, το Tanz Im August..

1. The Fault Lines, Meg Stuart/Philipp Gehmacher/Vladimir Miller, Podewil, 26.8.2010


Ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί. Ή μήπως αλληλοσπαράζεται? Ένας video artist παρατηρεί σιωπηλά σε μιά γωνία και προβάλλει τα τεκταινόμενα πίσω ή δίπλα από τη σκηνή με ολοένα και πιο ανορθόδοξους τρόπους. Η γραμμή ανάμεσα στη δράση και την προβολή της γίνεται ολοένα και πιο θολή.. "The fault lines are the place we return to, where we are distinct by the lines that separate our bodies on impact. The promise is that we just have to trace them. After all a picture does not hurt." Υπέροχο!

2. P.A.R.T.S. 2, Nicholas Aphane/Time Flies, Steven Michel/The Desert Of Milestones, Salka Ardal Rosengreen & Mikko Hyvonen/Trash Talk, Daniel Linehan/Being Together Without Any Voice, HAU 3, 27.8.2010


Συλλογή από δουλειές νέων καλλιτεχνών, φτιαγμένες είτε ειδικά για το TIA είτε ως project αποφοίτησης από τις σχολές τους. Θαυμάσιος ο Aphane, δε θυμάμαι τίποτε από τον Michel, οι δύο Φινλανδοί εκνεύρισαν με την performance τους καθισμένοι σε μία καρέκλα παίζοντας με τις αντιδράσεις [και την υπομονή] του κοινού, πετυχαίνοντας έτσι απόλυτα το στόχο τους, αν μή τι άλλο δύσκολα τους ξεχνάς.. Οι προσεγμένες, ρομποτικές σχεδόν, επαναλαμβανόμενες κινήσεις των τεσσάρων χορευτών, με μπροστάρη τον απίθανο Daniel Linehan, θα μου μείνουν επίσης αλησμόνητες, όχι τόσο για την όντως θαυμάσια χορογραφία και την εκτέλεσή τους, όσο για τις διάφορες εντελώς γελοίες παραλλαγές τους καθ'όλη τη διάρκεια των διακοπών που ακολούθησαν, από ερασιτεχνική χορευτική [δεν τη λες και εύκολα] ομάδα.. Φωτογραφίες και videos θα μείνουν, ευτυχώς, καλά φυλαγμένα σε κάποιο ψηφιακό συρτάρι της Ακαδημίας..


3. Human Writes, William Forsythe & Kendall Thomas, Radialsystem V, 28.8.2010


Το κύριο θέμα του Φεστιβάλ, τα ανθρώπινα δικαιώματα δηλαδή, το τρανταχτό όνομα του Forsythe, αλλά και ο καταπληκτικός χώρος του Radialsystem V με την υπέροχη θέα δίπλα στο ποτάμι, σίγουρα προμήνυαν σπουδαία πράγματα. Και αυτά όντως ήρθαν, αλλά σίγουρα όχι όπως ακριβώς τα περιμέναμε..

Εξήντα χρόνια λοιπόν έχουν περάσει, όπως μας πληροφορεί ένα ταμπλώ πριν την είσοδο, από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τα Ηνωμένα Έθνη, και η 'performative installation' της Forsythe Company προσπαθεί να απεικονίσει την πορεία των εξήντα αυτών χρόνων, με τα εμπόδια και τις καταπατήσεις τους, σε μία 'παράσταση' 150 λεπτών χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με τη συμμετοχή του κοινού, και χωρίς καθίσματα!

Αυτές οι 'συμμετοχές του κοινού' δεν είναι ακριβώς το καλύτερό μου και μια έκφραση τρόμου σχεδιάστηκε στο πρόσωπό μου μόλις αντίκρυσα την τεράστια αίθουσα του Radial γεμάτη με 42 τραπέζια [ναι, τα μέτρησα] ομοιόμορφα κατανεμημένα στο χώρο, και δίπλα σ'αυτά ισάριθμους καλλιτέχνες να σχεδιάζουν με κάρβουνο πάνω σε χαρτόνι. Στους τοίχους, κρεμασμένα τα τελικά 'προϊόντα' της προηγούμενης παράστασης. Τα δύο περιέχουν συνθήματα σε άψογα ελληνικά [τουλάχιστο μία από τους καλλιτέχνες ήταν ελληνίδα, αλλά δε συγκράτησα το όνομά της, ας με συγχωρέσει..] Η αμηχανία έκδηλη. Ο Forsythe ακολουθεί τους πρώτους θεατές που τριγυρνάνε ανάμεσα στα τραπέζια και σημειώνει τα βήματά τους στο πάτωμα. Άλλος γράφει με τα χέρια, άλλος με το λαιμό, άλλος με τα πόδια, άλλος φυσάει την καρβουνόσκονη.. με κάθε εξωφρενικό και ανορθόδοξο τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Σιγά σιγά το κοινό αρχίζει να συμμετέχει βοηθώντας τους καλλιτέχνες όπως και όταν του ζητηθεί [δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβγαλαν παπούτσια κι ανεβηκαν στα τραπέζια, έγιναν μούσκεμα στον ιδρώτα ή έγιναν κατάμαυροι από το κάρβουνο]. Τραπέζια αναποδογυρίζονται, σχοινιά κάνουν την εμφάνισή τους, η δράση γίνεται πιο έντονη, σε σημεία ακόμη και επικίνδυνη, η αμηχανία έχει δώσει τη θέση της στην ενθουσιώδη συμμετοχή, και όλα οδηγούν στο συγκινητικό φινάλε όπου τα φώτα χαμηλώνουν και καλλιτέχνες, κάρβουνα, σχοινιά, τραπέζια και κοινό γίνονται ένα στο κέντρο της σκηνής.. Θρίαμβος!

Κάπως διστακτικά στην αρχή, χωρίς κανένα ενδοιασμό στη συνέχεια θεώρησα ότι η δική μου συμμετοχή θα ήταν [μεταξύ άλλων] η απαθανάτιση των δρώμενων [ώσπου βέβαια με τσάκωσαν..]

4. Tempest:Without A Body, Lemi Ponifasio/Mau, Volksbuhne, 29.8.2010



To Volksbuhne, το παλιό Λαϊκό Θέατρο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας σε υποβάλλει με το που θα πλησιάσεις τα σκαλιά. Τίποτε όμως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την σοκαριστική εισαγωγή [με ευκολία η πιο συγκλονιστική που έχω δει, σε οποιοδήποτε θέαμα] αλλά και τη σπουδαία συνέχεια της έξοχης αυτής παράστασης του Νεοζηλανδού Lemi Ponifasio. Δεν έχουμε βολευτεί καλά καλά στις θέσεις μας, η σκηνή άδεια, και ξαφνικά, κι ενώ ακόμη και οι φρονιμότεροι ηλικιωμένοι Γερμανοί θεατές συνομιλούν με τους διπλανούς τους,.. με τρομακτικό συγχρονισμό τα φώτα σβήνουν και ακούγεται για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ίσως μεγαλύτερο των δύο λεπτών, ένας απίστευτος, συνεχόμενος θόρυβος, σαν η Diamanda Galas να ξερνάει τα σωθικά της πάνω σ'ένα αεροπλανοφόρο που ηχεί την κόρνα του στη διαπασών καθώς προσγειώνονται επάνω του εικοσιπέντε Φάντομ, και φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά ενώ διεξάγεται το ντέρμπυ των αιωνίων, κι ενώ έξω από το Καραϊσκάκη περνάνε σαράντα δύο τρένα σφυρίζοντας σαν τρελά. Και όλο αυτό επί εκατό. Και το εναρκτήριο ριφ της συναυλίας των Melvins πριν δεκατόσα χρόνια, που καθόσουν μπροστά στο ηχείο, το μεγαλύτερο από το μπόι σου, που για τρεις μέρες ήσουν σα να το είχες καταπιεί.. να φαντάζει τώρα σαν θρόισμα των φύλλων στο πρώτο απαλό φθινοπωρινό αεράκι..


Ανεπανάληπτη, πορωτική, λυτρωτική εμπειρία! Την οποία ακολούθησε μια καταπληκτική παράσταση, με χορευτές από τα νησιά Σαμόα, μια τέλεια μίξη του σύγχρονου χορού με τις παραδόσεις των Μαορί [όσο κι αν ο σκηνοθέτης ανέτρεψε τους όρους 'σύγχρονο' και 'παραδοσιακό' στην από καρδιάς συνέντευξη που παραχώρησε αργότερα] που συγκίνησε και ενθουσίασε τους πάντες! Ένα θέαμα που δύσκολα πετυχαίνεις και δύσκολα ξεχνάς.

Distanz, [Germany], Thomas Sieber, [2009], **1/2


Τι καλύτερο από μια γερμανική ταινία [με αγγλικούς υπότιτλους] για να ξαποστάσεις και να προφυλαχτείς από τη βροχή σ'ένα μουντό Βερολινέζικο κυριακάτικο μεσημέρι? [όταν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ταινίες είναι μεταγλωτισμένες?] Τίποτε υποθέτω..

Ο Ken Duken σηκώνει στους ώμους του όλο το φιλμ στο ρόλο του ήσυχου, εσωστρεφούς κηπουρού, χωρίς οικογένεια και φίλους, το μυστικό του οποίου κινδυνεύει να αποκαλυφθεί όταν μπαίνει στη ζωή του ο έρωτας.. Συμπαθητικό αλλά και δυνατό [αν και όχι όσο θα έπρεπε/ήθελα] φιλμ, και το'χουμε ξαναδεί ουκ ολίγες φορές, αλλά ο Duken, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του δε σε πείθει ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να έχει την εμφάνισή του. Η Fransesca Weisz από την άλλη είναι πειστικότατη στο ρόλο της κολιτσίδας, αν και ο ρόλος της είναι λίγο τραβηγμένος από τα μαλλιά..

Να το δω?: Ότι πρέπει για ένα απόγευμα στο σπίτι.

Arcade Fire/Owen Pallett, Tempodrom, Berlin, 31.8.2010


Α ναι, λίγες ώρες πριν φύγω παρακολούθησα και τη συναυλία των πιο διάσημων Καναδών από την εποχή του [ποιού άραγε??]

Στο κατάμεστο Tempodrom o Owen Pallett απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μια πραγματική ιδιοφυία. Απέναντι σ'ένα κοινό που δεν έδειχνε να τον γνωρίζει ιδιαίτερα, με τ.έ.λ.ε.ι.ο. ήχο, ο άνθρωπος-ορχήστρα με την αγγελική φωνή ξεδίπλωσε το ταλέντο του σε μια εμφάνιση θαρρείς κουρδισμένη, συντονισμένη και προγραμματισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, χωρίς το παραμικρό άγχος και χωρίς το παραμικρό λάθος! Φεύγοντας, κι ενώ δεν μας είπε και πολλά όπως συνηθίζει, ξέροντας πως δεν είναι αυτός ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ευχαρίστησε τους Arcade Fire για την πρόσκληση, τους αποκάλεσε "την καλύτερη μπάντα στον κόσμο αυτή τη στιγμή" κι αποχώρησε, για να επιστρέψει λίγα λεπτά αργότερα, μαζί με το συγκρότημα στη σκηνή του Tempodrom.


Οι Arcade Fire ήταν εξαιρετικοί, επικεντρώθηκαν όπως ήταν φυσικό στο τελευταίο τους άλμπουμ, έπαιξαν όμως και σχεδόν το μισό Funeral. Παρά το αυξανόμενο 'μέγεθός' τους [#1 πλέον σε Αμερική και Βρετανία] τους πετύχαμε φαντάζομαι στην καλύτερή τους στιγμή, ένα βήμα πριν γίνουν U2 ή, στην καλή περίπτωση, Radiohead. Με απίστευτο κέφι, τρομερή ενέργεια, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις, ρόλους και όργανα ξεσήκωσαν το κοινό επί ενενήντα λεπτά, σε ένα ξέφρενο πανηγύρι χωρίς σταματημό. Γλυκύτατη και εκκεντρικά χαριτωμένη η Regine, επιβλητικός αλλά χωρίς ίχνος βεντετισμού, προσιτός και χαμογελαστός ο Win. Σπουδαίοι!

Owen Pallett: check! Arcade Fire: check!

..άντε, και του χρόνου!