Λόγω καθυστερημένων διακοπών δεν πολυπήρα χαμπάρι το χαμό και το hype γύρω από το Inception, οπότε θα προχωρήσω κατευθείαν στο ψαχνό, τη χαρά του κ.Κιμούλη δηλαδή:
Ο DiCaprio ξαναζεί το Νησί των Καταραμένων μόνο που εδώ πρόκειται για το Νησί των Ονείρων. Η σύγκριση των δύο ρόλων είναι αναπόφευκτη και αν μου έλεγαν ότι έχει καπαρωμένη μια υποψηφιότητα για φέτος, θα στοιχημάτιζα με ευκολία ότι δε θα'ταν για αυτή του την ερμηνεία. Ο Joseph Gordon-Levitt είναι η ήρεμη δύναμη της ταινίας, καταφέρνει να σταθεί ισάξια στο πλευρό του Leo χωρίς να προσπαθεί να του κλέψει την ταινία. Κάτι που καταφέρνει κατά την προσωπική μου άποψη η Ellen Page, εξαιρετική στον στερεοτυπικό της ρόλο, του δίνει βάθος και νόημα, όποια αμφιβολία και να'χε κανείς για το ότι θα γίνει πολύ μεγάλο αστέρι, εδώ διαλύεται στα σίγουρα. Η Cottilard μάλλον γοήτευσε τον Nolan στη βιογραφία της Πιαφ [η οποία επίσης κυριαρχεί στο φιλμ με το πιο χαρακτηριστικό της τραγούδι], τόσο που της εμπιστεύτηκε ένα ρόλο στον οποίο αδικεί και το ταλέντο και τον εαυτό της, προσπαθώντας με μεγάλη δυσκολία, να καταφέρει [ανεπιτυχώς] αυτό που με χαρακτηριστική ευκολία πέτυχε πχ η Michelle Williams στο Shutter Island. Ο δε Nolan τελειοποιεί εδώ την τεχνική της διαχείρισης ενός μεγάλου budget, ενός επιτελείου ταλαντούχων ηθοποιών και ενός καταπληκτικού team στα εφέ και τα σκηνικά. Πατώντας θαρρείς με το ένα πόδι στο Mulholland Drive και με το άλλο στη Συμμορία των Έντεκα, προσπαθεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να γυρίσει ένα νέο Matrix. Το αν το κατάφερε, ο χρόνος μόνο θα το δείξει. Παραδίδει ένα φιλμ παραδόξως προβλέψιμο μέσα στην επιτηδευμένη του 'παράνοια' κι αυτό ενοχλεί κυρίως επειδή είναι αυτό ακριβώς που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει. Τον βλέπω να παίρνει το Όσκαρ σε δεκαπέντε χρόνια, μόλις βρει τον δικό του Forrest Gump..
Να το δω?: Όχι στο κατεψυγμένο Odeon πάντως, στην ατάκα "Μα δε μπορούσε να ονειρευτεί μια παραλία?" που ειπώθηκε εν μέσω χιονοθύελλας, μόνο που δε σηκώθηκα να χειροκροτήσω!
4 σχόλια:
Επειδή μερικές φορές γίνομαι παιδάκι, το παρακολούθησα άφωνη δύο φορές (ας είναι καλά τα εκπληκτικά εφέ). Ούτε αριστούργημα ήταν, ούτε έχει τόσο βάθος ως ταινία για να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις. Ένα εντυπωσιακό παραμυθάκι είναι (με μεγάλες δόσεις αλήθειας όμως)στο οποίο κυκλοφορεί το καλύτερο δυνατό καστ (συμφωνώ μαζί σου πως δεν ήταν και η καλύτερη εμφάνιση της Μάριον, αλλά η παρουσία της και μόνο είναι σαγηνευτική).
Πάντως, οι δύο αδιαμφισβήτητοι νικητές της ταινίας είναι τα εφέ και η μουσική του Zimmer που μαζί με τον μονομάχο είναι για μένα τα δύο αστέρια του (α, και ο τρόπος χρήσης του Non, Je ne Regrette Rien, ευρηματικότατος).
(φοβερή η ατάκα στο οντεόν)
Kate Winslet?
Michelle Williams εννοείς μάλλον ;)
oυφ πια, κι έλεγα κανείς δε θα το προσέξει..? lol
Δημοσίευση σχολίου