Η αναμονή τεράστια, το κρύο τσουχτερό, το Principal να θυμίζει στιγμές του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος [Morrissey], και όχι του πολύ πρόσφατου [Animal Collective], κατάμεστο μέχρι και το δεύτερο εξώστη, το merchandise όπως πάντα ενδιαφέρον, με το tour only cd και το 7ιντσο single [και το, κλασικά, κατά 5€ ακριβότερο από αλλού, t-shirt], η θέση μπροστά στο μικρόφωνο σχετικά εύκολα εξασφαλισμένη και.. ξεκινάμε!
Η επεκτατική εξωτερική ιρλανδική πολιτική επικράτησε τελικά στο 90' και ο David Kitt έφαγε τους δικούς μας Prefabricated Quartet στη γωνία. Συμπαθής, αν και [ή ίσως και επειδή] ήταν αρκετά αγχωμένος, ξεκίνησε, με την κιθάρα και το laptop του, και με τα όμορφα μελωδικά τραγούδια του κέρδισε το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Του ίδιου του άρεσαν περισσότερο τα πιο loud κομμάτια όπως είπε λίγο πριν επιδοθεί σ'ένα ξέφρενο [λέμε τώρα] guitar solo, προσωπικά μου άρεσαν κυρίως τα τραγούδια στα οποία το laptop απουσίαζε. Είμαι πάντως περίεργος για το πόσοι έσπευσαν να προμηθευτούν το προσωπικό του cd στο τέλος της συναυλίας..
Οι φίλοι μας έκαναν εντυπωσιακή είσοδο στη σκηνή, με το υπέροχο εισαγωγικό instrumental του τελευταίου τους άλμπουμ, μπαίνοντας ένας ένας στη σκηνή και στο κομμάτι αντίστοιχα. Επταμελές το σχήμα πλέον, με εξαιρετικά νέα μέλη, όπως ο ντράμερ - Μίστερ Μπιν - ήρωας της τελευταίας στιγμής [ανέλαβε μόλις πριν λίγες εβδομάδες], όλοι, φυσικά, κοστουμαρισμένοι, σα να μην πέρασε μια μέρα.. Στο yesterdays tomorrows κάνει τη δική του προσωπική είσοδο ο αστέρας της βραδιάς, Stuart Staples. Με κοντό, γκρίζο πλέον, μαλλί, την κλασική φαβορίτα, λίγα κιλάκια παραπάνω, εντελώς έτοιμος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο biopic του Christopher Lee, γοητευτικός όπως πάντα..
Ο ήχος, ευτυχώς εξαιρετικός, και η συγκλονιστική, σπηλαιώδης φωνή του γεμίζει αστραπιαία την αίθουσα, σηκώνοντας κάθε τρίχα, σταματώντας κάθε ανάσα, δονώντας κάθε τσάκρα.. Σε απίστευτη φόρμα, η παθιασμένη, σπαρακτική του ερμηνεία φτάνει στ'αυτιά μας σα να φορούσαμε ακουστικά. Χαμένος, με τα μάτια κλειστά, στο συναρπαστικό κόσμο των τραγουδιών του, έσκασε καναδυό χαμόγελα προς το τέλος, μέχρι που μας απηύθυνε κιόλας το λόγο, για να απολογηθεί για το τόσο μεγάλο διάστημα που πέρασε από την τελευταία τους εμφάνιση στα μέρη μας [όπου και συνέλαβε το άσμα dying slowly όπως εκμηστηρεύτηκε], μας έκανε κομμάτια, ειδικά με τα παλιά τραγούδια στα δύο encore. Her, My sister [το απόλυτο μεγαλειώδες highlight], My Oblivion, Buried Bones, μας αποζημίωσαν για την παράλειψη και του city sickness και του tiny tears [τα οποία εύχομαι να μην πει απόψε στην Αθήνα γιατί θα εκνευριστώ εντόνως, sorry κιόλας guys αλλά απλά ΔΕΝ είναι δίκαιο..]. Με διαφορά, η πιο σπουδαία αντρική φωνή που έχω ακούσει ζωντανά.. Επίσης, προσωπικά δε με ενόχλησε ούτε και η εκτέλεση ολόκληρου του τελευταίου άλμπουμ, καθώς όπως ίσως θυμάστε, το είχα βρει εξαιρετικό. Και αυτό το Boobar..
tindersticks - dying slowly [live glascow 05.10.2008] [box]
Η επεκτατική εξωτερική ιρλανδική πολιτική επικράτησε τελικά στο 90' και ο David Kitt έφαγε τους δικούς μας Prefabricated Quartet στη γωνία. Συμπαθής, αν και [ή ίσως και επειδή] ήταν αρκετά αγχωμένος, ξεκίνησε, με την κιθάρα και το laptop του, και με τα όμορφα μελωδικά τραγούδια του κέρδισε το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Του ίδιου του άρεσαν περισσότερο τα πιο loud κομμάτια όπως είπε λίγο πριν επιδοθεί σ'ένα ξέφρενο [λέμε τώρα] guitar solo, προσωπικά μου άρεσαν κυρίως τα τραγούδια στα οποία το laptop απουσίαζε. Είμαι πάντως περίεργος για το πόσοι έσπευσαν να προμηθευτούν το προσωπικό του cd στο τέλος της συναυλίας..
Οι φίλοι μας έκαναν εντυπωσιακή είσοδο στη σκηνή, με το υπέροχο εισαγωγικό instrumental του τελευταίου τους άλμπουμ, μπαίνοντας ένας ένας στη σκηνή και στο κομμάτι αντίστοιχα. Επταμελές το σχήμα πλέον, με εξαιρετικά νέα μέλη, όπως ο ντράμερ - Μίστερ Μπιν - ήρωας της τελευταίας στιγμής [ανέλαβε μόλις πριν λίγες εβδομάδες], όλοι, φυσικά, κοστουμαρισμένοι, σα να μην πέρασε μια μέρα.. Στο yesterdays tomorrows κάνει τη δική του προσωπική είσοδο ο αστέρας της βραδιάς, Stuart Staples. Με κοντό, γκρίζο πλέον, μαλλί, την κλασική φαβορίτα, λίγα κιλάκια παραπάνω, εντελώς έτοιμος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο biopic του Christopher Lee, γοητευτικός όπως πάντα..
Ο ήχος, ευτυχώς εξαιρετικός, και η συγκλονιστική, σπηλαιώδης φωνή του γεμίζει αστραπιαία την αίθουσα, σηκώνοντας κάθε τρίχα, σταματώντας κάθε ανάσα, δονώντας κάθε τσάκρα.. Σε απίστευτη φόρμα, η παθιασμένη, σπαρακτική του ερμηνεία φτάνει στ'αυτιά μας σα να φορούσαμε ακουστικά. Χαμένος, με τα μάτια κλειστά, στο συναρπαστικό κόσμο των τραγουδιών του, έσκασε καναδυό χαμόγελα προς το τέλος, μέχρι που μας απηύθυνε κιόλας το λόγο, για να απολογηθεί για το τόσο μεγάλο διάστημα που πέρασε από την τελευταία τους εμφάνιση στα μέρη μας [όπου και συνέλαβε το άσμα dying slowly όπως εκμηστηρεύτηκε], μας έκανε κομμάτια, ειδικά με τα παλιά τραγούδια στα δύο encore. Her, My sister [το απόλυτο μεγαλειώδες highlight], My Oblivion, Buried Bones, μας αποζημίωσαν για την παράλειψη και του city sickness και του tiny tears [τα οποία εύχομαι να μην πει απόψε στην Αθήνα γιατί θα εκνευριστώ εντόνως, sorry κιόλας guys αλλά απλά ΔΕΝ είναι δίκαιο..]. Με διαφορά, η πιο σπουδαία αντρική φωνή που έχω ακούσει ζωντανά.. Επίσης, προσωπικά δε με ενόχλησε ούτε και η εκτέλεση ολόκληρου του τελευταίου άλμπουμ, καθώς όπως ίσως θυμάστε, το είχα βρει εξαιρετικό. Και αυτό το Boobar..
Η φίλη μου, που δεν τους είχε ξαναδεί, συνόψισε χαρακτηριστικά: "Έπαθα ζημιά!". Προσυπογράφω!
david kitt - learning how to say goodbye [box]tindersticks - dying slowly [live glascow 05.10.2008] [box]
4 σχόλια:
Μήπως θυμάστε το προτελευταίο τραγούδι; Ακριβώς πριν το Buried Bones; Προσπαθώ να το θυμηθώ, αλλά δεν μου έρχεται.
ΔΕΝ το έπαιξαν το Tiny Tears ούτε εδώ, μην αγχώνεσαι. Η σέτλιστ πρέπει να ήταν ίδια, γιατί από παλιά έπαιξαν όλα αυτά που αναφέρεις, και όλο το τελευταίο.
Και φυσικά ήταν απίστευτα. :-)
οχι δυστυχως δεν το θυμαμαι, ελπιζω οποιος πηρε το σετλιστ να μας βοηθησει..
αισθανομαι βεβαια λιγακι ασχημα για την φοβερη καταρα που εξαπελυσα για την αθηναικη συναυλια, το απαλυνει ομως η ανακουφιση lol..
Ασφαλώς δεν έχω το σετλιστ, αλλά, αν θυμάμαι καλά, το προτελευταίο τραγούδι ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, το cherry blossoms...
Ήταν μια από τις ομορφότερες νύχτες (και παγωμένες στη Θεσσαλονίκη)...
Δημοσίευση σχολίου