Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης ήταν η τελευταία ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που παρακολούθησα σε σκοτεινή αίθουσα. Θαυμάσια ταινία, καλογυρισμένη, σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία, υποψηφιότητες για Όσκαρ.. υπάρχει κάποιος που να τον σημάδεψε? που να είναι η αγαπημένη του ταινία? φαντάζομαι πως όχι.. Κάπως έτσι μου φάνηκε ότι θα'ταν και οι επόμενες ταινίες του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη, και τις προσπέρασα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..
Κάπως έτσι πίστεψα ότι θα είναι και η καινούργια του. Είχα δίκιο?
Τα θετικά: Συναρπαστικό, σχεδόν Χιτσκοκικό, παλαιού τύπου θρίλερ με ανατροπές και τέλειο ρυθμό, εξαιρετική φωτογραφία [ιδιαίτερα στις ονειρικές σεκάνς], τον ΝτιΚάπριο για άλλη μια φορά να μη σου γεμίζει αρχικά το μάτι αλλά να σε κερδίζει ολοκληρωτικά στο τέλος με την ερμηνεία του, πλαισιωμένο εδώ από πλειάδα καταπληκτικών ηθοποιών σε μικρότερους ρόλους, πολιτικές προεκτάσεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αμερική του Μακαρθισμού των 50s, τι άλλο να ζητήσει κανείς..
Τα [ας πούμε] αρνητικά: Ωραία ταινία, καλογυρισμένη, σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία, υποψηφιότητες [υποθέτω] για Όσκαρ.. υπάρχει κάποιος που να τον σημαδέψει? που θα γίνει η αγαπημένη του ταινία? φαντάζομαι πως όχι..
Αν τα τρεισίμιση αστέρια στο μόδιστρο την προηγούμενη εβδομάδα ήδη μου φαντάζουν κάπως τσιγκούνικα, τα ισάριθμα αστέρια στον σπουδαιότερο ίσως εν ζωή Αμερικανό σκηνοθέτη νομίζω πως αύριο θα μου φαίνονται αρκετά γενναιόδωρα.. Τα αξίζει όμως και με το παραπάνω!
Να το δω? : Μια ταινία που μπορείς άνετα να προτείνεις σε οποιονδήποτε..
Η απαράμιλλη ομορφιά, ο τόσο οικείος λυρισμός, η απροσδιόριστη αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που δεν έχεις ξαναζήσει.. όλα επιστρέφουν έπειτα από τρεισήμισι ολόκληρα χρόνια, μαζί με το νέο αριστούργημα του σπουδαίου αυτού συγκροτήματος από τη Σουηδία. Καλύτεροι από τους ABBA. Πιο χρήσιμοι απο το IKEA. Πιο σημαντικοί από τα βραβεία Νόμπελ. Δεν υπήρχε πιο σίγουρο στοίχημα από το αν θα καταφέρουν τελικά να κάνουν το τρία - στα - τρία. Κυρίες και κύριοι.. οι Υπέροχοι.. Radio.. Department..
Η μεγάλη είδηση της εβδομάδας δεν ήταν άλλη από την επιστροφή των Broken Social Scene, με το πρώτο τραγούδι από το πολυαναμενόμενο άλμπουμ τους με τίτλο Forgiveness Rock Record που θα κυκλοφορήσει το Μάιο. Με μια πρώτη ακρόαση ακούγεται λες και οι Band Of Horses άφησαν στην άκρη για λίγο την americana και το γύρισαν στο καθαρόαιμο indie rock, οι εξόχως αναγνωρίσιμες κιθάρες βέβαια τους προδίδουν.. Πέντε χρόνια ήταν πραγματικά πολλά χωρίς Broken Social Scene..
Άλλο ένα υπέροχο τραγούδι από το ντεμπούτο των Καναδών, ίσως η κορυφαία ερμηνεία του καταπληκτικού Zac Pennington των Parenthetical Girls, ενός συγκροτήματος που δυστυχώς δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Το Dreams Of Romance δεν είναι τόσο "παλιομοδίτικο, για παππούδες που θέλουν να θυμούνται τα νιάτα τους με φρέσκο και καλά υλικό και να ξανανιώνουν" όπως το τραγούδι τους που παρουσιάσαμε πριν λίγες ημέρες, και να ήταν όμως, η δραματική ερμηνεία του Pennington πραγματικά το απογειώνει. Και αυτοί οι στίχοι..
no-one's missing me, no and no-one's kissing me, no and no-one's wondering where i've been or where i am going, no oh..
Ε, και μια τους αναφέραμε, να και το νέο τους τραγούδι από το πρώτο εκ των τριών EP που θα αποτελέσουν το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο Privilege. Η 23χρονη τότε Evelyn McHale αυτοκτόνησε την Πρωτομαγιά του 1947 πέφτοντας από το Empire State Building κρατώντας το περιδέραιό της.. Το δε video σπουδαίο, όπως όλα του συγκροτήματος άλλωστε..
Μια που λέγαμε για [μελο]δραματικές ερμηνείες εδώ η φράση συναντά το πραγματικό της νόημα. Μπορεί να οδηγήθηκα στο άλμπουμ των Βρετανών Irrepressibles από κάποιον φαν του Billy Mackenzie, ο κύριος Jamie McDermott όμως, ηγέτης και βασικός συνθέτης του 10μελούς συγκροτήματος μάλλον το έχει παρακάνει λιγάκι με τους ε.ν.τ.ε.λ.ώ.ς Antony Hegarty λαρυγγισμούς του [μου θύμισε επίσης και αυτήν ττην τραγουδίστρια], του το συγχωρούμε όμως γιατί το άλμπουμ τους είναι όντως πάρα πολύ καλό [και έχει τα φόντα να ακουστεί αρκετά και στη χώρα μας].
Αυτός ο κύριος Wolf δεν είναι ένας τυχαίος Wolf, είναι ο drummer των Why? και αδερφός του τραγουδιστή τους Yoni Wolf. Αν όλο το σόλο άλμπουμ του έχει κι άλλα σαν το παραπάνω τραγούδι, τότε μάλλον σύντομα θα μιλάμε για μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς!
Το προηγούμενο άλμπουμ των Καναδών Picastro έπεσε στα χέρια μας κυρίως λόγω της συμμετοχής του Jamie Stewart, ήταν όμως τόσο καλό ώστε να εξασφαλίσει μια θέση στα καλύτερα του 2008. Το ίδιο θα συμβεί και φέτος καθώς το Become Secret είναι τουλάχιστον ισάξιο. Σε ενάμιση μήνα εμφανίζονται στα Σκόπια και στο Βελιγράδι, αλλά βέβαια ποιος να σκεφτεί να τους φέρει κι από τα μέρη μας.. Ανατριχιαστικό το Pig & Sucker..
Η περιγραφή του last.fm είναι πραγματικά πολύ πετυχημένη: "Wild Nothing is the solo project of Virginia born Jack Tatum, who’s music is the product of an unhealthy obsession with nostalgia. Equal parts teenage wasteland and inexplicable regret, his songs are the kind that could only be made by the young at heart. Unlike the current herd of one-man bedroom bands, Tatum creates complex textural environments that aim for something higher. Melodies that yearn to stay with you." Ούτε ο ίδιος δε θα τα'γραφε καλύτερα.. Με είκοσι βαθμούς στα μέσα του Φλεβάρη πάντως, το θέμα "καλοκαιρινές διακοπές" δεν είναι καθόλου ανεπίκαιρο..
Δεν ξέρω αν το Our Girls των φίλων μας επηρεάστηκε από το My Girls, έστω και σαν τίτλος, οι ίδιοι πάντως έχουν σίγουρα επηρεαστεί από τους δημιουργούς του. Το πόσο μπροστά θα πάνε βέβαια με ένα τέτοιο όνομα είναι άλλη ιστορία..
Σα να μην πέρασε μια μέρα, το άλμπουμ των Γερμανών Lali Puna ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια του καταπληκτικού Faking The Books του 2004. Μπορεί βέβαια να μην το φτάνει σε ποιότητα, ή ο ήχος τους να μοιάζει κάπως ξεπερασμένος, ένα άλμπουμ όμως των Lali Puna είναι πάντα καλοδεχούμενο..
That Day οι Lali Puna, These Days o/οι City Rain από τη Φιλαδέλφεια. Ούτε και ο ήχος των δύο ονομάτων διαφέρει και τόσο δραματικά τώρα που το σκέφτομαι.. ο Ben Runyan βέβαια παίζει μια πιο δυναμική, πιο χορευτική electronica από τους Γερμανούς φίλους μας. Το πιασάρικο These Days βρίσκεται στο άλμπουμ του με τίτλο This I Will Remember.
O Αυστραλός Nicholas D. Futcher είναι ουσιαστικά το μοναδικό μέλος των Kite Club. Ψυχεδελική pop που αξίζει να ακούσετε, από ένα όνομα χωρίς συμβόλαιο, χωρίς δισκογραφική παρουσία, με myspace account που δημιουργήθηκε το 2010.. Με λίγα λόγια.. σπαρταράει!
Ωραίο όνομα για τους Σουηδούς synthpoppers και επίσης ωραίο το instrumental χιτάκι τους Τhe Price Is Right. 80s τα synths αλλά 10s η παραγωγή [αυτή τη δεκαετία πάλι πως την αποκαλούμε?].
Το Somebody Tell Me είναι αρκούντως χαζοχαρούμενο για να ενθουσιάσει ακόμη και ένα 8χρονο, είναι όμως τόσο χαριτωμένο και ανεβαστικό [όπως και όλο το concept του brother/sister πιτσιρικοντουέτου, του απλού αλλά πολύ όμορφου site κλπ] που δε μπορείς να του αντισταθείς..
OK, αυτό είναι πολύ γνωστό [και φοβερή εϊτίλα επίσης] αλλά α) είναι remix του Arthur Baker οπότε κερδίζει μερικούς πόντους αξιοπιστίας β) αφηγείται μια ιστορία και αυτό δεν το συναντάς συχνά πλέον γ) είναι το μοναδικό βήμα που έχω για να δηλώσω ότι για έναν περίεργο λόγο μου θυμίζουν περισσότερο Johny Hates Jazz από Heaven 17 για παράδειγμα..
Κυρίως ορχηστρική είναι η μουσική πουηχογραφεί το side project του κυρίου Bryce Dessner των National, όμως στο νέο τους EP με τίτλο Veil Waltz, προάγγελο του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον άλλο μήνα, υπάρχει αυτό το εκπληκτικό τραγούδι με τα οπερατικά φωνητικά της Shara Worden των My Brightest Diamond που αξίζει να ακούσετε..
Με Καναδέζικο supergroup αρχίσαμε, με τέτοιο θα τελειώσουμε.. Μέλη των Born Ruffians, ex~po, Tokyo Police Club και άλλων συγκροτημάτων, μαζεύτηκαν και ηχογράφησαν ένα EP μέσα σε 16 ώρες, κυριολεκτικά από το μηδέν. Δεν το έχω ακούσει ολόκληρο, αλλά υπό αυτές τις προϋποθέσεις το This Wouldn't Be The Last Time και μόνο τα αξίζει τα λεπτά του [τα δύο λεπτά που θα του διαθέσετε δηλαδή..]
Αν πριν από ένα χρόνο μου έλεγε κάποιος όχι τόσο ότι θα παιζόταν στις αίθουσες [και μάλιστα στην κύρια αίθουσα του Ολύμπιον] το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Tom Ford, αλλά το ότι θα βρισκόμουν κι εγώ σε μια από αυτές για να το παρακολουθήσω, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα τον πίστευα.. Ποτέ μη λες ποτέ όμως [ειδικά εάν έχεις παρακολουθήσει στον κινηματογράφο τα αντίστοιχα ντεμπούτα των Kevin Costner και Mel Gibson].
Κι εδώ, σε αντίθεση με τα παραπάνω φιλμ, καμία υπόνοια 'εξωτερικής βοήθειας' στη σκηνοθεσία δε μπορεί να υπάρξει. Από τη σύλληψη και την παραγωγή έως τη διασκευή του σεναρίου και τη σκηνοθεσία, το A Single Man είναι ένα project με την ολοκληρωτική σφραγίδα του δημιουργού του, κι'αυτό είναι που το κάνει τόσο εντυπωσιακό. Εικόνες απίστευτης ομορφιάς, η μεταφορά στη δεκαετία του '60 γίνεται με έναν υπέροχο τρόπο, με προφανή προσήλωση στη λεπτομέρεια χωρίς ωστόσο αυτό να ενοχλεί όπως σε πολλές ταινίες του είδους, με ένα λειτουργικότατο χειρισμό του ρυθμού [με συνετή χρήση του φλας μπακ], το φιλμ του Ford είναι χάρμα ιδέσθαι, γεμάτο ουσία και συγκίνηση.
Αν κάποιος θα είχε κάτι να του προσάψει θα'ταν αυτή ακριβώς η εμμονή στην αισθητική τελειότητα, θα'λεγε κανείς πως ο Ford προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ονειρικό, τέλειο κόσμο, όπου όλοι και όλες είναι νυν ή πρώην μοντέλα, πανέμορφοι, υπέρκομψοι, στυλάτοι.. σα να ξεπήδησαν από τις σελίδες ενός περιοδικού μόδας.. Αμφιβάλλω όμως αν αυτή η κριτική θα είχε εκφραστεί αν επρόκειτο για κάποιον άλλο σκηνοθέτη.
Η Julianne Moore πλέον, και μετά τους παρόμοιους ρόλους της στα Far From Heaven και The Hours, είναι η ιδανική επιλογή για ρόλους αυτής της εποχής, ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο νεαρό Nicolas Hoult, τον μικρό πρωταγωνιστή του About A Boy, που εδώ σα να εξελίσσει το χαρακτήρα της ταινίας εκείνης, υποδυόμενος και πάλι έναν νέο που αναζητά την αποδοχή ενός μεγαλύτερου άνδρα. Και φυσικά, η ταινία δε θα'ταν αυτή που είναι χωρίς την εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Colin Firth, πιθανότατα εδώ στο ρόλο της ζωής του. Τέλος, το να μην αναφερθεί κανείς στην εκπληκτική μουσική του Abel Korzeniowski θα'ταν τεράστια παράλειψη!
Να το δω?: Αρκεί να μη βασιστείς στο trailer [που θα'πρεπε βέβαια να διδάσκεται σε σεμινάρια κινηματογραφικού μάρκετινγκ] και σου κάτσει κάπως βαρύ..
Πίσω στο μακρινό 2008 ο κύριος Nick Krgovich, εγκέφαλος των Καναδών No Kids κυκλοφόρησε ένα υπέροχο pop άλμπουμ με τίτλο Come Into My House το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ εδώ στη Χειμερινή Ακαδημία, πέρασε όμως σχεδόν απαρατήρητο. Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και με το νέο άλμπουμ του Nick, όχι με τους No Kids αυτή τη φορά, αλλά με το σχήμα των Gigi που δημιούργησε με τον παραγωγό Colin Stewart. Εξίσου υπέροχο, εξίσου pop, με εμφανείς επιρροές από φωνητικά συγκροτήματα τoυ '50-'60 ,το ντεμπούτο των Gigi με τίτλο Maintenant είναι το είδος αυτό του άλμπουμ που είτε θα λατρέψετε με τη μία για τη φρεσκάδα του και την παλιομοδίτικη ομορφιά του, είτε θα το απορρίψετε ως γλυκανάλατο [επίσης με τη μία όμως..] Στα φωνητικά παρελαύνουν πολλά γνωστά κι αγαπημένα ονόματα, μια καλή ευκαιρία να ασχοληθούμε ξανά με το άλμπουμ τις επόμενες ημέρες. Το The Hundredth Time είναι ήδη για μας ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς..
GIGI is the recording project of Vancouver-based songwriter Nick Krgovich (P;ano, No Kids) and producer/engineer Colin Stewart. The debut album, titled Maintenant, is out now..
Aν και Σουηδοί, οι Fredrik είναι ένα ντουέτο για το οποίο θα διαβάσετε κριτικές που τους παρομοιάζουν με ονόματα ακόμη πιο Βόρεια, όπως οι Mum και οι Sigur Ros. Πράγματι, η pop των Fredrik δεν είναι σαν κι αυτή των συγκροτημάτων που ξεπηδούν συνεχώς από την ανεξάρτητη σκηνή της Στοκχόλμης ή του Malmo [έστω κι αν την έχουν υπηρετήσει κι αυτή στο πρόσφατο παρελθόν ως μέλη των Lovekevins]. Πιο ατμοσφαιρική, πιο folk, πιο χαμηλόφωνη, εξίσου όμως όμορφη και μελωδική. Το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Trilogi κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες σε CD κι διπλό βινύλιο [από διαφορετικά labels] και είναι ουσιαστικά τα τρία τελευταία τους EP σε [ωραία] συσκευασία του ενός. Το εναρκτήριο Vinterbarn είναι το single του album, το υπέροχο όμως Locked In The Basement είναι αυτό που θα βρείτε να συζητιέται περισσότερο με μια πρόχειρη βόλτα στα παρακάτω links, και δίκαια..
Fredrik (the latter) was born under a lake and sings. Lindefelt (the former) is from another planet. They now live in Sweden and create music with the help of darkness, wind, acoustic instruments, curiosity, nightmares and sound-making oddities. Their second album, Trilogi, is out now.
Δύο singles όλα κι όλα έχουν κυκλοφορήσει οι The Kick Inside από το Bristol της Βρετανίας. Το It's Always The Quiet Ones είναι η δεύτερη πλευρά του τελευταίου, με τίτλο Oh! Vanity που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από την Oddbox Records. Ο ήχος τους θα μπορούσε να περιγραφεί ως jangle indiepop, με πολλές επιρροές από αντίστοιχα Βρετανικά συγκροτήματα [προ]περασμένων δεκαετιών, ενώ αξιοσημείωτη είναι επίσης η επιρροή του Morrissey στα φωνητικά.. Βγαλμένο μέσα απ'τη ζωή λοιπόν το σημερινό μας τραγούδι: τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι!
The Kick Inside is a jangle pop band from Bristol, England. Having self released two demonstration cds over 2007 and 2008 the band released the 7” single ‘Oh, Vanity!’ with Oddbox Records in May 2009..
