Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης ήταν η τελευταία ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που παρακολούθησα σε σκοτεινή αίθουσα. Θαυμάσια ταινία, καλογυρισμένη, σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία, υποψηφιότητες για Όσκαρ.. υπάρχει κάποιος που να τον σημάδεψε? που να είναι η αγαπημένη του ταινία? φαντάζομαι πως όχι.. Κάπως έτσι μου φάνηκε ότι θα'ταν και οι επόμενες ταινίες του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη, και τις προσπέρασα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..
Κάπως έτσι πίστεψα ότι θα είναι και η καινούργια του. Είχα δίκιο?
Τα θετικά: Συναρπαστικό, σχεδόν Χιτσκοκικό, παλαιού τύπου θρίλερ με ανατροπές και τέλειο ρυθμό, εξαιρετική φωτογραφία [ιδιαίτερα στις ονειρικές σεκάνς], τον ΝτιΚάπριο για άλλη μια φορά να μη σου γεμίζει αρχικά το μάτι αλλά να σε κερδίζει ολοκληρωτικά στο τέλος με την ερμηνεία του, πλαισιωμένο εδώ από πλειάδα καταπληκτικών ηθοποιών σε μικρότερους ρόλους, πολιτικές προεκτάσεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αμερική του Μακαρθισμού των 50s, τι άλλο να ζητήσει κανείς..
Τα [ας πούμε] αρνητικά: Ωραία ταινία, καλογυρισμένη, σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία, υποψηφιότητες [υποθέτω] για Όσκαρ.. υπάρχει κάποιος που να τον σημαδέψει? που θα γίνει η αγαπημένη του ταινία? φαντάζομαι πως όχι..
Αν τα τρεισίμιση αστέρια στο μόδιστρο την προηγούμενη εβδομάδα ήδη μου φαντάζουν κάπως τσιγκούνικα, τα ισάριθμα αστέρια στον σπουδαιότερο ίσως εν ζωή Αμερικανό σκηνοθέτη νομίζω πως αύριο θα μου φαίνονται αρκετά γενναιόδωρα.. Τα αξίζει όμως και με το παραπάνω!
Να το δω? : Μια ταινία που μπορείς άνετα να προτείνεις σε οποιονδήποτε..
8 σχόλια:
Το'χα πετύχει το τρειλερ τις προάλλες και μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον. Και ναι, συμφωνώ πως ο ΝτιΚαπριο κατα καιρούς δίνει πολύ καλές ερμηνείες.
Ανυπομονώ να δω το Inception, με μια απο τις πιο speechless σκηνή που έχω δει σε ταινία.
Καλή συνέχεια.
exeis dikio...
kaloftiagmeni-auto mas eleipe-plin omos adiafori !
telika to good fellas tha einai i teleytaia tou pragmatika spoudaia tainia ?
Βγαίνοντας από την αίθουσα δε μνημονεύεις την σκηνοθεσία του Martin Scorseze, αλλά όπως ακριβώς ανέφερες τις ανατροπές που θυμίζουν Hitchcock (άξιος συγχαρητηρίων ο Dennis Lehane για το μυθιστόρημα στο οποίο βασίστηκε η ταινία), τη διεύθυνση της φωτογραφίας (χάρμα οφθαλμών) και φυσικά τις ερμηνείες. Στο "A single man" που και εδώ ο πρωταγωνιστής κλέβει την παράσταση υπάρχει ένα διαφορετικό πλεονέκτημα. Η θαυμάσια μουσική πο έχει συνθέσει κυρίως ο Abel Korzeniowski.
(Σοφότατη η συμβουλή του Κινέζου...)
Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα για το σάουντρακ...ίσως η μοναδική καλή μουσική στιγμή του Shutter είναι εκεί που ο Richter συναντά την Washington και τα αποσπάσματα του Cage.
Ειλικρινά, έχω συζητήσει τόσο πολύ αυτή την ταινία τις τελευταίες μέρες που δεν αντέχω. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω έστω και το παραμικρο που δεν ικανοποίησε κάποιον βλέποντάς την. Για μένα ο Μάρτιν δεν έλειψε ποτέ και αυτή ήταν η ιδανική ταινία για να με πείσει. Ελπίζω ο χρόνος να τον δικαιώσει. :)
Καλησπέρα σε όλους.
Επίσης, δεν ήθελα να το αναφέρω στο ποστ, αλλά η εντύπωση που σου προκαλεί η ανατροπή της ταινίας δεν είναι και τόσο μεγάλη έπειτα από ταινίες όπως οι:
[μην κλικάρετε καν όσοι δεν είδατε το shutter island]
http://www.youtube.com/watch?v=u2sDw-XBuKc
http://www.youtube.com/watch?v=twuScTcDP_Q
Πάντως, ας μη φανεί ότι η άποψή μου [μας] για την ταινία είναι έστω και στο ελάχιστο αρνητική. Στο είδος της είναι καταπληκτική, απέχει έτη φωτός από οποιαδήποτε περιπέτεια του είδους έχει γυριστεί τελευταία. Υπάρχει όμως ένα κατώφλι για το πόσο καλή μπορεί να είναι μια τέτοια ταινία, το οποίο ας πούμε ότι δεν καταφέρνει να ξεπεράσει, να επαναπροσδιορίσει. Δεν είναι αυτό που λέμε 'σημαντική' ταινία. Δεν ξέρω αν γίνομαι απόλυτα κατανοητός, αυτή είναι πάντως η άποψή μου τρείς ημέρες μετά..
..σήμερα την είδα, και αν και μου αρεσε πολύ, θα συμφωνήσω με τον φίλο πιο πάνω οτι προφανώς δεν είναι αυτό που λέμε "ιδιαίτερα σημαντική ταινία". Νομίζω οτι πιο πολύ απ'όλα μου θύμισε την εξελιξη και σεναριακή ανατροπή του Angel Heart, αν και βέβαια η ταινία του Alan Parker είναι για μένα απόλυτα αξεπέραστη και το κρεσέντο της εντελώς σε άλλο επίπεδο... Όμως και το Shutter Island είναι αρκετά δυνατό και σκηνοθετικά άψογο (αν και θα προτιμούσα η 30λεπτη εξήγηση των πάντων στο φινάλε να κρατούσε λιγότερο και να μην τα έδινε όλα "στο πιάτο" στον θεατή). Η αλήθεια είναι οτι απο τη μέση και μετά της ταινίας άρχισα να ψυλλιάζομαι κάποια πράγματα και πιστεύω οτι η πραγματική μαεστρία ενός ψυχολογικού θρίλλερ είναι να σου δώσει τα τεκταινόμενα με τρόπο που δεν θα μπορείς καν να φανταστείς την ανατροπή... Κλείνοντας, στα πολύ θετικά και ο Ντι Κάπριο αλλά και ο Μάρκ Ραφάλλο, σε πολύ δυνατές και πειστικές ερμηνείες αλλά και η επιλογή αυτού καθαυτού του νησιού που σε έβαζε εντελώς μεσα στην ταινία. Cape Fear hasn't met its match....
Ευχαριστώ. Δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω τίποτε..
Δημοσίευση σχολίου