Ladytron / Five Star Hotel, Principal Club theater, Thessaloniki, 15.5.2009

Πολύ περισσότερος ο κόσμος απ'ότι περίμενα στο Principal, πολύ περισσότερος και ο καπνός [για τελευταία φορά άραγε?] και η δεύτερη επαφή μου με τους Five Star Hotel, με τα μελωδικά τους τραγούδια και τα ωραία τους φωνητικά μ'έβαλε νωρίς νωρίς σε σκέψεις.. Ποια η πρόοδος του συγκροτήματος από την προηγούμενη φορά? [εκτός από μια μεγαλύτερη άνεση στη σκηνή, παρά τον αρκετά κακό ήχο]. Ποιος ο λόγος της ύπαρξής τους? Να κάνουν το κέφι τους πριν από τις συναυλίες των ξένων συγκροτημάτων? Που είναι η αντίστοιχη Labrador, η Cloudberry, η Elephant να τους προωθήσει? Το ραδιόφωνο που θα παίξει τα τραγούδια τους? Μην παρεξηγηθώ, δεν φταίνε σε τίποτε τα παιδιά, μια χαρά έπαιξαν, απλά η κατάσταση με τη μουσική στην πόλη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο εδώ και χρόνια..

Μετά βέβαια βγήκαν στη σκηνή οι Ladytron και ακολούθησαν άλλες σκέψεις - παύλα - γκρίνιες. Πως είναι δυνατόν ένα συγκρότημα με τόσα άλμπουμ να παίζει 55 λεπτά και ένα encore του ενός τραγουδιού? Προσωπικά, για τα συγκροτήματα των οποίων δεν είμαι φανατικός οπαδός, θεωρώ μια συναυλία τους πετυχημένη όταν την επόμενη φορά που θα έρθουν θα σπεύσω επίσης να τους δω, αντί να πω το κλασικό "Α, αυτούς τους έχω δει, δεν πηγαίνω". Πολύ δύσκολα λοιπόν θα ξαναπήγαινα να δω τους Ladytron. Όχι ότι ήταν ιδιαίτερα κακοί ή τίποτα τέτοιο. Το ότι ο ήχος τους ήταν λίγο πιο ροκ απ'ότι θα περίμενα ήταν μεν αποδεκτό για την πρόοδο του συγκροτήματος, καθώς δε θα μπορούσαν να μείνουν για πάντα κάτω από την ταμπέλα του electroclash, δε λειτούργησε όμως πάνω στη σκηνή, ήταν τα παλιά γνωστά τους hit αυτά που κάπως ξεσήκωσαν το κοινό. Τα φωνητικά των δύο κοριτσιών [η χήρα Βουλγάρα εξαδέλφη της Μπεατρίς Νταλ και η χήρα Τίνκερμπελ] ήταν επίσης πολύ απογοητευτικά καθώς απείχαν κατά πολύ από τα [επεξεργασμένα στο studio] αντίστοιχα φωνητικά των άλμπουμ τους. Μέχρι παρεξηγήσεως δηλαδή! [μα νόμιζα ότι άλλαξαν την τραγουδίστρια την τελευταία στιγμή, για τέτοια διαφορά μιλάμε!]. Μοναδική απογειωτική στιγμή, το τραγούδι του οποίου τον τίτλο δυστυχώς δε γνωρίζω, με τη Mira [η εξαδέλφη] στα φωνητικά, όπου πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να αλωνίζει τη σκηνή με τον περίεργο χορό της [η τύπισσα πάντως ήταν η πεμπτουσία του cool, με το άψογο στυλ και το παγωμένο βλέμμα της.. κάποια στιγμή προσπάθησα να την κομπλάρω κοιτώντας τη στα μάτια, για να αναγκαστώ να στρέψω το βλέμμα μου μακριά μετά από πέντε δευτερόλεπτα, παραδεχόμενος την ήττα μου..]

Τα είκοσι ευρώ της προπώλησης, για τα οποία κάναμε τούμπες πριν από τη συναυλία [ούτε καν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πλήρωσα τόσο 'φτηνό' εισιτήριο] νομίζω πως ήταν τελικά λίγο περισσότερα απ'ότι άξιζε αυτό που μας προσέφεραν..