Η ταινία του Takita ήταν μία από αυτές που περίμενα να δω εδώ και καιρό, λόγω του εξαιρετικά ενδιαφέροντος θέματός της, και παρά το Oscar ξένης ταινίας που κέρδισε, το οποίο συνήθως σε προδιαθέτει κάπως αρνητικά για το τι πρόκειται να δεις. Η ιστορία ενός άνδρα λοιπόν, ο οποίος αφήνει το Τόκυο και επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι όπου οι συνθήκες τον αναγκάζουν να ακολουθήσει ένα επάγγελμα όχι και τόσο to die for [pun intended]. Ο φίλος μας λοιπόν προετοιμάζει τους νεκρούς για την ταφή, σε μια ειδική παραδοσιακή τελετή, μπροστά στα αγαπημένα του πρόσωπα..
Πραγματικά δεν ξέρω τι με ενόχλησε πιο πολύ, για μια ταινία που πήρε από πολύ καλές έως εξαιρετικές κριτικές: Η ίδια η ταινία, την οποία βρήκα εντελώς προβλέψιμη, ακαδημαϊκή, αφελή και γεμάτη αστεία [για να μην πω γελοία] κλισέ, ή ο εαυτός μου που έχει γίνει πλέον τόσο κυνικός, παρά τις υποτιθέμενες προσπάθειες βελτίωσης? Ήταν όμως κι αυτός ο πρωταγωνιστής.. τόσο ψεύτικος, τόσο ατάλαντος, τόσο τραγικά αποτυχημένος για το ρόλο, που αναρωτιόσουν αν επιλέχθηκε μέσω οντισιόν ή καλλιστείων..
Κρίμα για το υπόλοιπο πολύ καλό καστ, και για τη σεναριακή ιδέα που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να δώσει μια εξαιρετική ταινία.
Να το δω? : Μόνο στην τηλεόραση.. και πολύ σας λέω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου