Ας πούμε ότι για την πρώτη σας ταινία διαλέγετε να κινηματογραφήσετε τη ζωή της γειτόνισσάς σας εδώ και τρία χρόνια, παρουσιάζοντας την προσωπική της ιστορία. Μετά το τέλος των γυρισμάτων τη βάζετε face to face μ'έναν αλλόκοτο τύπο με μια latex μάσκα για μια σειρά talking sessions. Που θυμίζουν ψυχοθεραπεία, αλλά δεν είναι. Η γειτόνισσά σας αυτή είναι Γερμανίδα και ζει στην Κωνσταντινούπολη [οπότε ας αναφέρω κι εγώ την ενδιαφέρουσα αυτή αναστροφή του γνωστού κινηματογραφικού κλισέ "Τούρκος - μετανάστης - στη - Γερμανία" ], η ζωή τα φέρνει έτσι όμως κι αναγκάζεται να επιστρέψει στη χώρα της. Τα παρουσιάζετε όλα, την αρρώστια, τα ναρκωτικά, την οικογένεια, την προσαρμογή σε δύο διαφορετικές κουλτούρες, την κατάθλιψη, το θάνατο.. τα κινηματογραφείτε μοναδικά και τα ντύνετε με θαυμάσια μουσική. Η ταινία σας προκύπτει εξαιρετική, ένα μείγμα ντοκυμαντέρ και μυθοπλασίας, κανείς δεν ξέρει που να την κατατάξει, παρουσιάζεται σε Φεστιβάλ ανεξάρτητων ταινιών, Ντοκυμαντέρ, Μουσεία Μοντέρνας Τέχνης.. κάποιοι τη θεωρούν μέχρι και φετιχιστική!
Ας τα φανταστούμε όλα αυτά λοιπόν, γιατί δυστυχώς δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ στη χώρα μας, παρά μόνο σε χώρες πιο προηγμένες, με μεγάλη κινηματογραφική παράδοση, που δίνουν ευκαιρίες σε νέους κινηματογραφιστές, όπως.. η Τουρκία..
Να το δω? : Τη Δευτέρα στις 15:00 στο Ολύμπιον
Να το δω? : Τη Δευτέρα στις 15:00 στο Ολύμπιον
1 σχόλιο:
Χμμ! Μάλλον και συ έμεινες και άκουσες τις απαντήσεις του σκηνοθέτη. Πολύ καλή δουλειά η αληθεια είναι.
Δημοσίευση σχολίου