WinterAcademy's Summer Holiday

Αγαπητό ημερολόγιο

Για άλλη μια φορά δεν κατόρθωσα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να οριζοντιωθώ επί 10 ημέρες σε μια παραλία ενός ήσυχου ελληνικού νησιού. Typical me, που έλεγε κάποτε κι ένας παλιός μου φίλος.. Η πρόσκληση για μια επίσκεψη στην ωραιότερη Ευρωπαϊκή πόλη [τουλάχιστο στο να ζει κανείς] ήρθε σαν από μηχανής θεός να σώσει ακόμη ένα διαγραφόμενο βαρετό καλοκαίρι..





Κι έτσι αρχίζει ένα άκρως ευχάριστα κουραστικό δεκαήμερο, με πολύ ποδήλατο, πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες, αρκετή βροχή, πολύ shopping [και καθόλου από το άλλο μισό του τίτλου του γνωστού θεατρικού, οφείλω να προσθέσω..]. Και η αρχή έγινε με τους..

Sigur Ros / Olafur Arnalds - Tempodrom, Berlin - Wednesday 13.08.08

Εξαιρετικός κλειστός συναυλιακός χώρος. Επιτέλους μια συναυλία μετά από πάρα πολλά χρόνια με τέλειο ήχο, ανεμπόδιστη οπτική επαφή με τη σκηνή από κάθε σημείο [δεν υπήρχαν καθόλου όρθιοι], άρχισε στην ώρα της, οκτώ ακριβώς, χωρίς απολύτως τίποτε να πάει στραβά, χωρίς καμία αφορμή για τη γνωστή ελληνική [μου] γκρίνια. Η συναυλία των Ισλανδών sold out από μέρες, ας είναι καλά όμως το ebay [και τα 60 ευρώ που αδίστακτα χαλάλισα - κανονικές τιμές 30 με 42 ευρώ]. Ο Olafur Arnalds, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι φαντάζει πιο hot και πιο ενδιαφέρων ακόμη και από τους ίδιους τους Sigur Ros σε αρκετούς φίλους, bloggers και μή, ήταν όντως η καλύτερη επιλογή για support. Έπαιξε ένα πολύ μικρό [τέσσερα κομμάτια, 20 με 25 λεπτά αν θυμάμαι καλά], όμορφο και συμμαζεμένο set, συνοδευόμενος από τέσσερα έγχορδα. Το θαυμάσιο άλμπουμ του μου ξέφυγε πέρυσι, αλλά απόψε δικαίωσε τις καλές κριτικές που πήρε σε αρκετές ανασκοπήσεις του 2007.




Και οι φίλοι μας μπαίνουν στη σκηνή φορτσάτοι, και μας αφήνουν άφωνους από την αρχή μ'ένα συ-γκλο-νι-στι-κό svefn-g-englar! Το σεμνό πλασματάκι που τόσο μας συγκίνησε σ'εκείνη την αξέχαστη συναυλία στο Θέατρο Βράχων το καλοκαίρι του 2003 έδωσε τη θέση του σ'έναν χαρισματικό frontman, με glitter στο πρόσωπο, αλογοουρά και ένα περίεργο outfit με φτερά, η αυτοπεποίθησή του και η εκπληκτική του φωνητική φόρμα [θαρρείς πως άκουγες πέντε διαφορετικές φωνές στο ίδιο τραγούδι] κυριάρχησαν από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο, μπροστά από ένα εντυπωσιακό, αν και αρκετά απλό σκηνικό, με τις επτά μεγάλες άσπρες μπάλες να κρέμονται από την οροφή.



Ισόποσες δόσεις από όλα τα άλμπουμ, ίσως με μια μεγαλύτερη έμφαση στα δύο τελευταία, που κέρδισαν τελικά πολλούς πόντους στην εκτίμησή μου έπειτα από αυτή τη συναυλία. Οι κοπέλες με τα έγχορδα ήταν μια πολύ γνώριμη προσθήκη [οι Amiina στην αποχαιρετιστήρια εμφάνισή τους], ήταν όμως οι ασπροντυμένοι πέντε κύριοι με τα πνευστά που εισέβαλλαν στη μέση ενός τραγουδιού σαν σε παρέλαση, που έκλεψαν την παράσταση. Το show έκλεισε μ'ένα ανεπανάληπτο standing ovation στο gobbledigook που μπορεί να μη γέμισε κανενός το μάτι όταν το πρωτακούσαμε 2 μήνες πριν, ζωντανά όμως ανθίζει και γίνεται ένα οργιαστικό pop hit από το πουθενά [Το ψιθυρίζαμε για μέρες έπειτα, και επισήμως πλέον το ανακηρύσσω το τραγούδι του καλοκαιριού του 2008, για μένα πάντοτε..]. Δύο encore, και δύο υποχρεωτικές επανεμφανίσεις στη σκηνή για τις απαραίτητες υποκλίσεις, ήταν μια εμφάνιση απλά ονειρική!



Την επόμενη ημέρα, κάτι πολύ διαφορετικό:

Yeasayer / The Wooden Veil - Lido, Berlin - Thursday, 14.08.2008


Κλασικό Βερολινέζικο club, με ωραία ατμόσφαιρα, και μερικά σωτήρια σκαμπό δίπλα στον dj, για κάτι κουρασμένα παληκάρια.. Όλα τα λεφτά οι ντόπιοι Wooden Veil, βγήκαν τυλιγμένοι με σεντόνια - μπούρκες, από κάτω φορούσαν φορέματα - κελεμπίες patchworks από πολύχρωμες κουρτίνες, και υφασμάτινες μάσκες, οι οποίες έπεσαν για να αποκαλύψουν το πολύχρωμο ολοπρόσωπο makeup τους. Η τραγουδίστρια, κάτι ανάμεσα σε Yoko Ono και Bjork [λέμε τώρα..] ούρλιαζε ακατάληπτα από την αρχή ως το τέλος. Τα σπάσαν όλα κι έφυγαν!


Οι Yeasayer από την άλλη, θες που έπρεπε να βγουν μετά από αυτό το πολύ δυναμικό opening act, θές η δική μου προσμονή για κάτι πολύ ξεχωριστό, μου φάνηκαν αρκετά συμβατικοί. Έπαιξαν ολόκληρο το περσινό έξοχο ντεμπούτο τους και ένα δυο καινούργια τραγούδια, ο ήχος τους ήταν πάρα πολύ καλός, το συγκρότημα δεμένο, τα hits ξεσήκωσαν το κοινό, η τρέλα όμως των Animal Collective που περίμενα για κάποιο λόγο, σίγουρα απουσίαζε. Παρ'όλα αυτά, μια πολύ καλή συναυλία που ικανοποίησε τους πάντες. Σε μια στιγμή [νόμισα πως] άκουσα κι ένα "Σπάσ'τα!" και όπως συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, μπορεί και να προέρχονταν από μια πολύ γνώριμη κατεύθυνση.. Ο κόσμος τελικά είναι πάρα πολύ μικρός ή κάνω λάθος?



Those Dancing Days - Magnet, Berlin - Friday 15.08.008


Τρίτη συναυλία στη σειρά, οι καταπληκτικές έφηβες Σουηδέζες [είναι δεν είναι 17 χρονών] Those Dancing Days, ως έξτρα bonus στην indiepop night του Magnet Club, ήταν ότι χρειαζόμουν για μια υπέροχη Παρασκευιάτικη έξοδο. Έστω κι αν έριχνα δέκα χρόνια στον δεύτερο μεγαλύτερο σε ηλικία ανάμεσα στο κοινό. Η ξέφρενη ηλιόλουστη indiepop που απλόχερα χάρισαν τα καταπληκτικά αυτά κορίτσια από τη Σουηδία, δε θα μπορούσε παρά να ενθουσιάσει το γράφοντα, αυτό πια νομίζω πως το'χετε πλέον καταλάβει.. Γεμάτες ενέργεια και εφηβική αθωότητα, με μια τραγουδίστρια πραγματικό αστέρι [όχι, δείτε αυτό το απίθανο μουτράκι στο παρακάτω video και πείτε μου αν μπορείτε να διαφωνήσετε μαζί μου], δικαίωσαν απόλυτα τις προσδοκίες που είχα, έστω κι αν ανακάλυψα το συγκρότημα και τη συναυλία, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Έστω κι αν έρθεις τελείως απροετοίμαστος και ανοργάνωτος, όπως πάντα κάνω εγώ, το Βερολίνο έχει φυσικά να προσφέρει άπειρες δυνατότητες και επιλογές στον απαιτητικό και ανήσυχο επισκέπτη. Έτσι μετά από μια όμορφη βραδιά στο καταπληκτικό jazz club bFlat, με το Ralf Ruh Organ Trio, σειρά είχε μία ακόμη Μήδεια, η τρίτη των τελευταίων μηνών, μετά την παράσταση του Παπαϊωάννου, και τη Ρουμάνικη πέρυσι.

Medea, Sasha Waltz & Guests - Staatsoper, Berlin - Sunday, 17.08.2008


Στο υπέροχο κτίριο της Όπερας του Βερολίνου, για δύο μόνο παραστάσεις, η πολύ γνωστή [όχι σε μένα ομολογώ] Sasha Waltz, ανέβασε μια πολύ φιλόδοξη παράσταση, κάτι μεταξύ όπερας και χοροθεάτρου. Με κανονική ορχήστρα, τη σοπράνο Caroline Stein στο ρόλο της Μήδειας, κι ένα καταπληκτικό σύνολο χορευτών, η παράσταση έχασε αρκετούς πόντους για μένα λόγω της μή κατανόησης του κειμένου [δεν την ομιλώ την ρημάδαν την γερμανικήν, τι να κάνωμεν..], και τι κειμένου, δια χειρός Heiner Muller, οπότε δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την όλη παρουσία της Stein [που ήταν ουσιαστικά η μόνη πρωταγωνίστρια της παράστασης, στη δική της προσωπική όπερα, ενώ οι υπόλοιποι χόρευαν]. Οι χορευτές όμως, και η όλη εμπειρία του χώρου ήταν super!


Η Μήδεια δεν ήταν καν στα πλαίσια του Διεθνούς φεστιβάλ χορού που διεξάγεται τον Αύγουστο στο Βερολίνο, για το οποίο δυστυχώς δε γνώριζα [και είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης], οπότε κατάφερα να βρω εισητήρια μόνο για μία παράσταση, το Comedy, του Nasser Martin - Gousset, για την οποία θα σου γράψω αργότερα αγαπητό μου ημερολόγιο. Καθώς υπήρχε ακόμη ένα Φεστιβάλ, αυτό του φανταστικού κινηματογράφου, που διεξήχθη αυτές τις μέρες [σε αρκετές γερμανικές πόλεις ταυτόχρονα] στα πλαίσια του οποίου κατάφερα να παρακολουθήσω δύο πολύ χαρακτηριστικές ταινίες:


The Broken, (USA), Sean Ellis, (2008), **1/2


Η επόμενη ταινία του κυρίου Sean Ellis μετά το Cashback του 2006 είναι ένα πολύ ωραίο θρίλερ, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.. Ο μπαμπάς του Six Feet Under, μοναχικός και στα πρόθυρα της σύνταξης ακόλουθος στην αμερικανική πρεσβεία [or something] στο Λονδίνο, επιστρέφει στο σπίτι του όπου το σπάσιμο ενός καθρέφτη στην οικογενειακή συνάθροιση που τον περιμένει, γίνεται η αφετηρία μιας αλληλουχίας παράξενων συμβάντων..

Εξαιρετικά όλα τα πλάνα στους εσωτερικούς χώρους, δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή με κανονικό φως, σε συνδυασμό με το κοφτό μοντάζ και την πολύ επιτυχημένη μουσική, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κλιμακούμενης έντασης και αγωνίας και κρατούν τον θεατή στην άκρη της θέσης του μέχρι το τέλος. Εκεί βέβαια είναι που ένας λίγο πιο έμπειρος σκηνοθέτης θα'χε χειριστεί κάπως καλύτερα το σεναριακό εύρημα που "δικαιολογεί" όλα τα μέχρι τώρα συμβάντα, οπότε και θα μιλούσαμε για μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους στα τελευταία χρόνια..

Να το δω?: Ναι.

Martyrs, (France), Pascal Laugier, (2008), ****


Αντιγράφω από το πρόγραμμα: "the most talked-about, shocked and divisive movie at the Cannes film festival this year (..) Those who loved it absolutely loved it; those who hated it felt it marked a nadir in extreme degradation (..) the end of cinematic civilization". Ε μετά από αυτό το τελευταίο ήταν αδύνατο να αντισταθώ, οπότε και βρέθηκα στην τελευταία προβολή του Βερολινέζικου FantasyFilmFest.

Ένα κοριτσάκι δραπετεύει από αδιευκρίνιστο χώρο όπου και κρατούνταν ως αιχμάλωτη έχοντας υποστεί ανείπωτα βασανιστήρια. Και λέω ανείπωτα γιατί στο άσυλο όπου καταλήγει οι γιατροί δεν μπορούν να της αποσπάσουν ούτε λέξη.. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μια συνηθισμένη οικογένεια τρώει το πρωινό της όταν ξαφνικά χτυπάει η εξώπορτα. Πηγαίνοντας να ανοίξει, ο πατέρας έρχεται αντιμέτωπος με.. [η συνέχεια στη μεγάλη οθόνη!]

Πραγματικά μία από τις πιο δυνατές και 'ενοχλητικές' ταινίες που έχω παρακολουθήσει. Γυρισμένη πολύ ρεαλιστικά, με έξοχες ερμηνείες, καταφέρνει εύκολα να αποφύγει συγκρίσεις με ταινίες τύπου Hostel, έστω και αν είναι βουτηγμένη κυριολεκτικά στο αίμα και στη βία, ψυχολογική αλλά και σωματική [πραγματικά το γνωστό παραδοσιακό 'ξύλο' που πέφτει πχ στις αμερικανικές ταινίες και το παρακολουθούμε χορογραφημένο και ψεύτικο τρώγοντας ποπκόρν, εδώ είναι τόσο αληθοφανές και επώδυνο που είναι σα να το τρως ο ίδιος!] και πραγματικά το φιλμ παίρνει το όριο του τι είναι πλέον επιτρεπτό και ανεκτό για την υπομονή του δύσμοιρου θεατή εν έτη 2008, και το τοποθετεί λιγάκι πιο ψηλά..




Και πάλι η 'αποκάλυψη' της αιτιολόγησης όλης αυτής της βίας είναι κάπως τραβηγμένη από τα μαλλιά, αλλά φταίω λιγάκι κι εγώ, που ακόμη και σε τέτοιου είδους ταινίες τον θέλω το ρεαλισμό μου! Πάντως χρειάστηκα τη μια ωρίτσα μου να συνέλθω, μη σας πω και ότι στο γυρισμό έσπασα όλα τα ρεκόρ στο πηδάλι..

Να το δω?: Υποθέτω είμαι σ'αυτούς που 'loved it' αλλά πως μπορείς ν'αγαπήσεις τέτοια ταινία?

ΥΓ : ο τίτλος Trouble Every Day σας λέει κάτι? Όσοι πιστοί προσέλθετε..




Ακολούθησε πολύ shopping, φαγητό, ποδηλασία, βόλτες, καθόλου sightseeing, και μερικές πολύ καλές εκθέσεις φωτογραφίας

a. Man Ray στο Martin-Gropius-Bau



b. Leonard Freed στο C/O Berlin



c. Wolfgang Tillmans στο Hamburger Bahnhof




d. Hiroshi Sugimoto στη Neue Nationalgalerie



Και όπως προανέφερα, η αυλαία του ταξιδιού μου έπεσε με τη μοναδική παράσταση του Φεστιβάλ Χορού για την οποία μπόρεσα να βρω εισητήριο..

Comedy, Nasser Martin - Gousset - Radialsystem V, Berlin - Friday 22.08.2008


Καταπληκτικός χώρος, δίπλα στο ποτάμι, και μια υπέροχη, δροσιστική και αξιολάτρευτη παράσταση. Το σκηνικό, ένα μοντέρνο 60s γαλλικό διαμέρισμα, κι ένα πάρτυ με ένα σφιχτοδεμένο ζωντανό jazz σχήμα [πάνω στη σκηνή], κι ένα κλίμα σαν κι αυτό των ταινιών του Blake Edwards της δεκαετίας του '60. Ένα διαμάντι, ένας μονίμως μεθυσμένος υπηρέτης και πέντε ζευγάρια που χορεύουν με το κέφι των καλεσμένων ενός πραγματικού πάρτυ [όλο και νομίζεις πως θα πεταχτεί από κάπου η Αλίκη χορεύοντας Χάλι - Γκάλι], το κοινό χειροκροτά ρυθμικά, η πεντάλεπτη σκηνή πίσω από το παραβάν - ως άλλο θέατρο σκιών, απλά εκπληκτική. Με μια μικρή κοιλιά λίγο πριν το τέλος, και με λίγο μεγαλύτερη διάρκεια απ'ότι ίσως θα έπρεπε [κάπως σαν την παραμονή μου στην πόλη θα έλεγα κάνοντας μια ψύχραιμη ανασκόπηση], ήταν πραγματικά μια υπέροχη παράσταση και το χειροκρότημα στο τέλος ήταν ζεστό και παρατεταμένο..


Η προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα ήρθε πολύ νωρίς, όπως πάντα, από το αεροδρόμιο, φωνές, σπρώξιμο, παιδάκια.. τα γνωστά. Οι δέκα επιπλέον βαθμοί Κελσίου πραγματικά καλοδεχούμενοι, δε μένει παρά να συνηθίσω και πάλι την ερωτική ατμόσφαιρα της πόλης για να'ρθει να δέσει η προσαρμογή..

Καλό φθινόπωρο!