Όταν στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς ένας σοφός άνθρωπος μου είπε "Για να βρεις χώρο για να βάλεις κάτι καινούργιο στη ζωή σου, πρέπει να βγάλεις κάτι άλλο", ήξερα ότι είχε έρθει το τέλος για τη Χειμερινή Ακαδημία.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τους λόγους που με οδήγησαν σ'αυτή την απόφαση. Ας πούμε απλά ότι αυτό το blog ολοκλήρωσε τον κύκλο του.
Θα'θελα πραγματικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς που συμμετείχαν με οποιοδήποτε τρόπο, 'γνωστούς' και αγνώστους. Όσους είχαν την καλοσύνη να προσφέρουν το θετικό ή αρνητικό τους σχόλιο, αλλά κι όσους προσγειώθηκαν εδώ αναζητώντας το πραγματικό ύψος του Αποστόλη Τότσικα. Όσους είδαν φως και μπήκαν, είτε έμειναν είτε έφυγαν. Είμαι ειλικρινά ευγνώμων.
Στο τελευταίο αυτό post, και για να κλείσει ο κύκλος που προανέφερα, ξαναγυρνώ στην πρώτη πρώτη ανάρτηση του Winter Academy. Στο αριστουργηματικό τραγούδι του Billy Mackenzie που χάρισε το όνομα του στο blog. Το διάλεξα την τελευταία στιγμή, βέβαια τώρα πια δε θα μπορούσα να σκεφτώ κανένα καλύτερο για να δώσω έναν τίτλο στα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια. Αν βοήθησα έστω και στο ελάχιστο στο να ανακαλύψει κάποιος τη σπουδαία αυτή φωνή, αυτό και μόνο μου αρκεί.
Περίεργη χρονιά αυτή που μας αφήνει. Για τη Χειμερινή Ακαδημία -και όχι μόνο υποψιάζομαι- ήταν σίγουρα χρονιά εσωστρέφειας. Καλώς ή κακώς σε τέτοιες περιπτώσεις θέλει κανείς να στραφεί σε οικείες εικόνες και ήχους οπότε, μια και από ευτυχή σύμπτωση όλα σχεδόν τα αγαπημένα μας ονόματα κυκλοφόρησαν άλμπουμ φέτος, ήταν αυτά ακριβώς τα ονόματα, αυτοί ακριβώς οι ήχοι που αποτέλεσαν το καταφύγιό μας για το 2010.
Όσον αφορά τη μουσική και το διαδίκτυο, άρρηκτα συνδεδεμένα πλέον μεταξύ τους, το bandcamp ήταν το νέο myspace, το twitter εδραιώθηκε ως το νέο facebook, το tumblr ως ο νέος blogger και ούτω καθεξής.. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά στο παρελθόν φάνηκε επίσης ξεκάθαρα ότι το URL θα αντικαταστήσει το mp3, πιο σύντομα απ'ότι φανταζόμαστε.
Ακολουθεί μια μικρή σύνοψη όλων αυτών των εικόνων και όλων αυτών των ήχων, γνώριμων αλλά και καινούργιων, που θέλουμε να θυμόμαστε από μια χρονιά που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.
9. Twin Sister - Color Your Life 8. Zola Jesus - Stridulum 7. Class Actress - Journal of Ardency 6. Clogs - Veil Waltz 5. Active Child - Curtis Lane 4. Parenthetical Girls - Privilege, pt. II The Past, Imperfect 3. Parenthetical Girls - Privilege, pt. I On Death & Endearments 2. Owen Pallett - A Swedish Love Story 1. Sufjan Stevens - All Delighted People
favorite sound track A Single Man
favorite cover/artwork Sufjan Stevens - The Age Of Adz
Είτε μεμονωμένα, είτε μέσα από τις μηνιαίες μας συλλογές, και αυτή τη χρονιά παρουσιάσαμε πολλά καλά τραγούδια από καινούργια ονόματα. Οι Αυστραλοί Cloud Control (με το There's nothing in the water we can't fight) ήταν ένα από αυτά τα ονόματα που για κάποιο λόγο τράβηξαν την προσοχή μας ώστε να ασχοληθούμε εκτενέστερα. Το άλμπουμ τους Bliss Release δικαιολόγησε επάξια τον τίτλο του, αποτελούμενο από μια θαυμάσια συλλογή συνθέσεων και κινούμενο ηχητικά σ'ένα αρκετά ευρύ φάσμα, ξεκινώντας από την indie/noise pop και φτάνοντας μέχρι την folk pop. Ίσως έφταιγε απλά το ότι μας θύμισαν τους εξαιρετικούς -πρώιμους- Clap Your Hands Say Yeah.
29. Diamond Rings - Special Affections
Το 2011 σίγουρα ανήκει στον εκκεντρικό αυτό πιτσιρικά, καθώς έχει ήδη εξασφαλίσει το support slot στην αμερικανική περιοδεία της Robyn, άρα και την πρόσβαση σε ένα πιο ευρύ mainstream ακροατήριο. Ο κύριος Diamond Rings ήταν κάτι σαν o "Patrick-Wolf-it's-ok-to-like" για το 2010. Camp, ταλαντούχος, και ξεδιάντροπα catchy.
28. Kathryn Calder - Are You My Mother?
Ντεμπούτο άλμπουμ για την Calder, που εδώ αποδεικνύει ότι δεν μπήκε με μέσο στους New Pornographers (είναι ανηψιά του Carl Newman) και ότι η προαγωγή της από αντικαταστάτρια της Neko Case σε μόνιμο μέλος ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιη. Τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από τις εκατοντάδες γυναίκες τραγουδοποιούς εκεί έξω? Ένα εξαιρετικό σετ τραγουδιών, και μια πολύ προσεγμένη παραγωγή, που αναδεικνύει τα δύο κύρια χαρακτηριστικά της Kathryn: τις φωνητικές της ικανότητες και το ταλέντο της στο πιάνο.
27. Twin Shadow - Forget
Πλασαρίστηκε έξυπνα μ'εκείνο το καταπληκτικό video (και single), ποιος θα το περίμενε όμως ότι αυτός ο περίεργος τύπος από τοBrooklyn θα είχε το ταλέντο και τα τραγούδια για να υποστηρίξει το hype με ένα πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ?
26. The Irrepressibles - Mirror Mirror
Άντε, βρήκες επιτέλους κάτι να τοποθετήσεις δίπλα στον Antony στη δισκοθήκη σου. Πιο μελό (ναι, γίνεται), πιο camp, πιο προσιτό, το άλμπουμ των Βρετανών ήταν αναμενόμενο να αρέσει πολύ στη χώρα μας, και στην Ακαδημία επίσης.
25. Former Ghosts - New Love
Αν στο περσινό τους ντεμπούτο δεν είχε καταστεί σαφές, το New Love δεν αφήνει αμφιβολίες. Οι Former Ghosts είναι το προσωπικό project του Freddy Ruppert, με τη φιλική συμμετοχή των Jamie Stewart, Nika Roza Danilova. Ισάξιο σχεδόν με το Fleurs, το New Love συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, οι Xiu Xiu συναντούν τους Joy Division, αν και είναι κάπως πιο σκοτεινό, με τους σπαρακτικούς στίχους του Ruppert (It's all my fault / i fell in love in the first place) να κλέβουν και πάλι την παράσταση.
24. Avey Tare - Down There
Αθόρυβο, πειραματικό, και σαφώς λιγότερο 'φιλόδοξο' από τα τελευταία άλμπουμ του συντρόφου τουPanda Bear, το φετινό ντεμπούτο του Avey Tare συμπληρώνει και αυτά αλλά και το περσινό ορόσημο M.P.P. με εξαιρετικό τρόπο, χωρίς να επιδιώκει τις συγκρίσεις. Ακούγοντάς το καταλαβαίνεις αμέσως πως τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι όχι μόνο άδικες αλλά και άτοπες. Πολύ αξιόλογο άλμπουμ από έναν σημαντικό μουσικό του καιρού μας.
23. Joanna Newsom - Have One On Me
Δύσκολο στις μέρες μας να βρεθούν δύο ώρες για να αφιερωθούν στην ακρόαση ενός άλμπουμ που απαιτεί την αμέριστη προσοχή του ακροατή. Που πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν σύνολο, σαν ολοκληρωμένο έργο και όχι σαν μια συλλογή τραγουδιών. Όσοι αναρωτήθηκαν που μπορούσε να πάει η Newsom μετά το Ys, το φετινό της πολυσύνθετο έργο τους ανάγκασε να της βγάλουν το καπέλο. Σίγουρα ένα από τα άλμπουμ που θα συνεχίσουμε να ακούμε και μέσα στην επόμενη χρονιά (και όχι μόνο).
22. Broken Social Scene - Forgiveness Rock Record
Εγώ σας συγχωρώ πάντως.
21. Crystal Castles - Crystal Castles
Απίθανο, ξεσηκωτικό ηλεκτρονικό άλμπουμ, από τα καλύτερα του είδους για το 2010. Κυρία Τσικόνε, ήρθε η ώρα να τους συγχωρήσεις που σου μαύρισαν το μάτι, και μην ψάχνεις πουθενά αλλού για τους "maddest, sickest, most badass people" για να συνεργαστείς, εδώ είναι τα λεφτά. I'm just saying..
20. Tindersticks - Falling Down A Mountain
Τη νύχτα των Prodigy και του Reworks οι λιγοστοί φανατικοί φίλοι των Tindersticks έζησαν άλλη μια μαγική βραδιά, από αυτές που με γενναιοδωρία μας έχουν χαρίσει οι Βρετανοί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που μας επισκέπτονται. Δεν έχω αυταπάτες ότι το άλμπουμ τους απευθύνεται σ'ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτούς τους φανατικούς, δεν παύω να πιστεύω όμως πως αυτή η επιστροφή τους που ξεκίνησε με το περσινό τους άλμπουμ, είναι κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη, και προπαντός ευπρόσδεκτη.
19. Caribou - Swim
Σκεφτείτε το: πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας μουσικός κατάφερε να κυκλοφορήσει τρία συνεχόμενα εξαιρετικά άλμπουμ μέσα στο ευρύτερο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής, που να είναι όμως τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε να είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι δημιουργήθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο?
18. Delphic - Acolyte
Οι Βρετανοί Delphic βρίσκονται με το ένα πόδι στο dance και το άλλο στο indie, ή για να'μαστε ακριβείς, με το ένα χέρι, καθώς το ποσοστό του 'dance' σαφώς υπερτερεί. Το Acolyte κυκλοφόρησε νωρίς νωρίς μέσα στη χρονιά και διαθέτοντας πολύ δυνατά τραγούδια, (με μπροστάρη το καταπληκτικό Doubt) δεν έχασε καθόλου από τη δύναμή του στο τέλος της. Μακάρι να ήταν τόσο καλό και το φετινό άλμπουμ των Underworld.
17. Cathal Coughlan - Rancho Tetrahedron
Ο εγκέφαλος των Fatima Mansions και των Microdisney συνεχίζει στο δικό του, τόσο προσωπικό και τόσο χαρακτηριστικό δρόμο. Ένα άλμπουμ που δυστυχώς δε θα συναντήσετε σε καμία λίστα αλλά και ένα άλμπουμ που αξίζει να ακούσετε.
16. The Whiskers - War Of Currents
Συνεχίζουν να κυκλοφορούν -τουλάχιστον- ένα θαυμάσιο άλμπουμ κάθε χρόνο. Μια που είμασταν το πρώτο blog που τους υποστήριξε, αν είχαμε label, θα τους κάναμε πρόταση για το WIN001. Ελπίζω μέσα στο 2011 να γνωρίσουν την επιτυχία που τους αξίζει.
15. Gigi - Maintenant
Ο κύριος Nick Krgovich μετά το υπέροχο περσινό του άλμπουμ με τους No Kids επέστρεψε νωρίς μέσα στη χρονιά με ένα άλμπουμ - έκπληξη, κάτω από το όνομα Gigi, και μ'ένα εντυπωσιακό cast 39 συνεργατών, από τον Owen Pallett ως τον Zac Pennington, και από τη Rose Melberg ως την Mirah, έχοντας ως βασικό συνεργάτη τον παραγωγό Colin Stewart. Και χρησιμοποίησα επίτηδες τη λέξη cast καθώς το σκηνικό που χτίζει ο Krgovich είναι εντελώς κινηματογραφικό, φαντάζεται κανείς όλους αυτούς τους τραγουδιστές να περιμένουν τη σειρά τους στο πρόχειρο studio που έχει στήσει στο γκαράζ του σπιτιού του, εκεί κάπου στο δρόμο του εξωφύλλου, ένα κυριακάτικο μεσημέρι των αρχών της δεκαετίας του '60, ενώ η γυναίκα του περιμένει υπομονετικά το τέλος της ηχογράφησης για να αρχίσει το μπάρμπεκιου..
14. Clogs - The Secrets In The Garden Of Lady Walton
Κάθε άλλο παρά side project για τον Bryce Dessner των National, το κουαρτέτο των Clogs μας χάρισε φέτος ένα πραγματικά ιδιαίτερο άλμπουμ. Χωρίς να προδίδουν το κλασικό τους background έκαναν μια ευπρόσδεκτη στροφή προς ένα πιο ευρύ κοινό επιστρατεύοντας φωνές όπως ο Matt Berninger, o Sufjan Stevens και η Shara Worden, εδώ στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της.
13. Trembling Blue stars - Fast Trains And Telegraph Wires
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Εμείς θα θέλαμε να είναι απλά αξιοπρεπές. Αυτοί θα ήθελαν να είναι αξέχαστο. Ευτυχώς, κέρδισαν αυτοί.
12. Beach House - Teen Dream
Δύο ολόκληρους μήνες πριν κυκλοφορήσει επίσημα διέρρευσε στο διαδίκτυο το ντεμπούτο των Beach House στην Sub Pop. Παρ'όλα αυτά το άλμπουμ όχι μόνο δεν 'κάηκε', όπως τα περισσότερα που κυκλοφορούν τους πρώτους δύο μήνες του έτους, αλλά διατήρησε μια αξιοθαύμαστη δυναμική που το κράτησε στην επικαιρότητα (και στις λίστες των περισσότερων κριτικών) μέχρι το τέλος του 2010. Διαθέτοντας υπέροχες μελωδίες, και κάνοντας ένα σημαντικό βήμα μπροστά από άποψη παραγωγής και ενορχήστρωσης (με τον Chris Coady, παραγωγό των TV On the Radio, Foals, !!!, Yeah Yeah Yeahs στην κονσόλα), και αξιοποιώντας στο έπακρο τη μοναδική φωνή της Victoria Legrand, μας χάρισαν το τέλειο sequel του Veckatimest για το 2010.
11. Of Montreal - False Priest
Οι Of Montreal εισέβαλαν κρυφά στα studio της Paisley Park κι έκλεψαν μερικές από τις εκατοντάδες φημολογούμενες ακυκλοφόρητες συνθέσεις του Prince από τη δεκαετία του '80. Οι κάμερες ασφαλείας κατέγραψαν το περιστατικό αλλά ο Purple One αποφάσισε τελικά να μην τους σύρει στα δικαστήρια, για να αποφύγει την αρνητική διαφήμιση. Άλλωστε έμεινε πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, καθώς ούτε καν ο ίδιος μπορεί πλέον να ακουστεί τόσο σαν Prince της δεκαετίας του '80.
10. Violens - Amoral
Αναβιώσεις του 80s new wave έχουμε δει πολλές τα τελευταία χρόνια, λίγες όμως έγιναν τόσο πετυχημένα, χωρίς να ενοχλούν ούτε στο ελάχιστο, ενσωματώνοντας τον ήχο του 2010, όσο αυτή των Νεοϋορκέζων Violens. Γεννημένοι από τις στάχτες του σπουδαίου σχήματος Lansing-Dreiden που μας χάρισε δύο εξαιρετικές δουλειές στα mid 00s, χάνοντας λίγο από το μυστήριο που τους χαρακτήριζε, κρατώντας όμως τον απόκοσμο χαρακτήρα στα φωνητικά, έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε μέσα στο 2010.
9. Xiu Xiu - Dear God, I Hate Myself
Δεν ξέρω με πόση έμφαση το έχω αναφέρει, οι Xiu Xiu είναι ένα από τα 2-3 πιο αγαπημένα μου εν ενεργεία συγκροτήματα. Διαθέτουν σε τέλεια μοιρασμένες δόσεις όλα τα συστατικά που ψάχνω σε ένα σχήμα: ιδιαίτερα παραγωγικοί, με σπουδαίο DIY κριτήριο, avant garde αλλά και pop ταυτόχρονα, μια εξαιρετική φωνή και ξεχωριστούς στίχους. Και μια σπουδαία περσόνα, τον Jamie Stewart, στα ηνία του συγκροτήματος. Το φετινό Dear God I Hate Myself είναι ίσως το καλύτερό τους άλμπουμ από την εποχή του Fabulous Muscles. (Α! αν είναι και Morrissey fans τόσο το καλύτερο)
8. John Grant - Queen Of Denmark
Κανείς δε χάνεται σ'αυτή τη ζωή, λέει ένα φριχτό κλισέ, κι ευτυχώς στην -ξεχωριστή- περίπτωση αυτού του γίγαντα με τη χρυσή καρδιά, το κλισέ βγήκε αληθινό. Με τους Midlake ως backing band και με κυρίαρχο στοιχείο τη συγκλονιστική φωνή του, o πάλαι ποτέ ηγέτης των λατρεμένων Czars επέστρεψε επιτέλους στη δισκογραφία και μας χάρισε μεριά από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς. Τελικά όλα τα κλισέ είναι αληθινά..
7. The Drums - The Drums
Κάτι το hype, κάτι η έτερη 'H word', κάτι οι φάτσες τους, τα κουρέματά τους, τα ρούχα τους, ο σπαστικός χορός τους.. μια καλή κουβέντα δεν άκουγες για τους Drums στα ελληνικά blogs μέσα στη χρονιά. Αντιστάθηκα κι εγώ για μερικές εβδομάδες. Όμως σ'ένα τέτοιο ντεμπούτο άλμπουμ, σαν greatest hits κολλητικών indiepop επιτυχιών, η μία καλύτερη από την άλλη, είναι δύσκολο -κι επίσης άδικο- να αντισταθείς για πολύ. Ποιος ξέρει, ίσως τα σκατώσουν στο δεύτερο άλμπουμ, να τους θάψω κι εγώ να μου φύγει το απωθημένο..
6. Arcade Fire - The Suburbs
Περίεργο άλμπουμ το The Suburbs. Με τις πρώτες ακροάσεις μου φάνηκε κάπως υποτονικό, κάπως χλιαρό. Οι διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε από το σύνολο σχεδόν του τύπου πυροδότησαν έναν ατέλειωτο (και λίγο βαρετό αν με ρωτήσετε) πόλεμο μεταξύ φίλων και 'εχθρών' του συγκροτήματος, τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους, οπότε, λίγο η συναυλία τους στο Βερολίνο, λίγο το ότι τους το χρωστούσα ως φαν, αποφάσισα να του χαρίσω τις ακροάσεις που του άξιζαν. Και τότε ήταν που φανερώθηκαν τα χαρίσματα και οι αρετές αυτού του δύσκολου τρίτου άλμπουμ, το οποίο αποδείχθηκε ύπουλο grower. Οι εύθραυστες μελωδίες και η νοσταλγική ατμόσφαιρα των στίχων. Όλα αυτά τα υποτονικά και τα εύθραυστα βέβαια πήγαν περίπατο στη ζωντανή τους εμφάνιση, καθώς τα τραγούδια του άλμπουμ μετατράπηκαν σε rock δυναμίτες, ξεσηκώνοντας ένα κοινό που τα ήξερε ήδη απ'έξω κι ανακατωτά. Απομένει λοιπόν να δούμε αν οι Arcade Fire θέλουν να γίνουν U2 ή Radiohead (ως μοντέλο επιτυχίας) και θα παρακολουθούμε την πορεία τους με ενδιαφέρον. Όσο για το The Suburbs, όπως συμβαίνει συχνά, θα τοποθετηθεί στη θέση που του αξίζει μόνο ύστερα από την κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ τους.
5. Owen Pallett - Heartland
Μήνες ηχογραφήσεων σε τέσσερις διαφορετικές χώρες, συμφωνικές ορχήστρες, πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, ένα περίεργο concept με ήρωα έναν φανταστικό ήρωα-αγρότη (Lewis) σε μια φανταστική χώρα (Spectrum). Άξιζαν όλα αυτά για ένα άλμπουμ καταδικασμένο να ακουστεί στα ακουστικά ενός iPod? τον ρώτησε εύστοχα ένας δημοσιογράφος. Για ένα άλμπουμ που, αν και το πρώτο του σε μεγάλη εταιρεία, αφήνει με τόλμη την υπέροχη pop των προηγούμενων δύο άλμπουμ του Pallett κάτω από το moniker Final Fantasy, για έναν ήχο πιο πειραματικό, πολυσύνθετο, 'δύσκολο'! Δε χρειαζόταν βέβαια αυτό το άλμπουμ, ούτε η δουλειά του με τους Arcade Fire, ούτε η εκπληκτική του αψεγάδιαστη εμφάνιση ως support στην καλοκαιρινή τους περιοδεία για να μου αποδείξει το μέγεθος της ιδιοφυίας του, καθώς πίνω νερό στο όνομά του από το πρώτο του κιόλας άλμπουμ. Απλά το Heartland ήρθε φέτος για να το αποδείξει και σε ένα ευρύτερο κοινό. 4. Everything Everything - Man Alive
Πολύ λίγα νέα κι ενδιαφέροντα συγκροτήματα βγήκαν από τη Βρετανία μέσα στο 2010. Το καλύτερο από αυτά ήταν αναμφίβολα οιEverything Everything από το Manchester που κατάφεραν κάτι πολύ δύσκολο. Να δημιουργήσουν το δικό τους χαρακτηριστικό ήχο (μια μίξη electropop, math rock, σύγχρονου R&B και post punk όπως πολύ επιτυχημένα αναφέρει το λήμμα τους στη Wikipedia) βασισμένο κυρίως στα ανορθόδοξα, εκπληκτικά φωνητικά του Jonathan Higgs. Ένα άλμπουμ που αγάπησα πολύ μέσα στη χρονιά και που μου θύμισε το αριστουργηματικό ντεμπούτο των My Computer.
3. Jonsi - Go
Απελευθερωμένος από το βάρος του ονόματος των Sigur Ros ο Jonsi 'ανδρώθηκε' ουσιαστικά μέσα στο 2010 με την κυκλοφορία του Go, και το εξαιρετικό οπτικοακουστικό του show που άφησε με ανοιχτό το στόμα όσους το παρακολούθησαν σε Ευρώπη και Αμερική. Σαφώς το πιο μοντέρνο pop άλμπουμ του 2010, το Go κερδίζει επάξια μια θέση δίπλα σε άλμπουμ όπως το Debut ή το Faith ως ένα από τα πιο επιτυχημένα -από κάθε άποψη- ντεμπούτα σόλο άλμπουμ από frontman συγκροτήματος.
2. Sufjan Stevens - The Age Of Adz
Εντάξει, έπειτα από ένα άλμπουμ-κολοσσό για τη δισκογραφία της νέας χιλιετίας, τι μπορεί κανείς να κάνει? Καταρχήν να κερδίσει χρόνο, κυκλοφορώντας ακόμη περισσότερα sessions από τις εκπληκτικές αυτές ηχογραφήσεις. Ή πενταπλά χριστουγεννιάτικα άλμπουμ. Ή ορχηστρικά άλμπουμ για αυτοκινητόδρομους. Ή φιλικές συμμετοχές εδώ κι εκεί. Και το 'κανονικό' επόμενο βήμα? Καταρχήν ας ρίξουμε λίγο από το βάρος που έχει συσσωρευτεί στους ώμους μας με μερικές δηλώσεις: Εντάξει, ένα αστείο είπαμε, δε θα κυκλοφορούσαμε και πενήντα άλμπουμ.. Και τι θα πει άλμπουμ άλλωστε? Τι θα πει τραγούδι? Τι είναι τέχνη? Παρά τα όποια υπαρξιακά του θέματα, δε μου το βγάζετε από το μυαλό πως όλα αυτά δεν ήταν παρά μια πολύ καλά μελετημένη στρατηγική για την επιστροφή του, με τους δικούς του όρους: Με ένα (ή μάλλον δύο) καθόλου βαρύγδουπο αλλά και πειραματικό, δύσκολο αλλά και ξεδιάντροπα pop, ανέμελο αλλά και εξωφρενικά παρανοϊκό άλμπουμ. Ως ο Sufjan και όχι ως ο indie Μεσσίας. Αποστολή εξετελέσθη, και με το παραπάνω. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω γι'αυτόν τον κύριο εκτός από το ότι είναι νομίζω ο μοναδικός καλλιτέχνης για τον οποίο δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι δε θα κυκλοφορήσει ποτέ κάτι μέτριο. I'm not fucking around..
1. The Radio Dept. - Clinging To A Scheme
Είναι τοClinging To A Scheme το 'καλύτερο' άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στο 2010? Αν θέλω να είμαι αντικειμενικός θα πρέπει να παραδεχθώ πως όχι. (Δεν είναι άλλωστε ούτε καν το καλύτερο άλμπουμ των Radio Dept.) Όμως α. τι σημαίνει 'καλύτερο'? β. είναι δυνατό να είναι αντικειμενική μια άποψη για το άλμπουμ της χρονιάς? Το C.T.A.S. ήταν το άλμπουμ με το οποίο οι αγαπημένοι μας Σουηδοί κατάφεραν αυτό το πολύ σπάνιο πράγμα: ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Έπειτα από μήνες ηχογραφήσεων και δεκάδες τραγούδια, επέλεξαν τη χρυσή αυτή δεκάδα που τους έκανε επιτέλους γνωστούς σε ένα μεγαλύτερο κοινό (και τους έφερε μέχρι και τη χώρα μας για μια εμφάνιση). Με το ένα πόδι στο μοναδικό shoegaze/dreampop υβρίδιο που φέρει ήδη ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους και το άλλο στην εκλεκτική pop των Pet Shop Boys και, κυρίως, των Saint Etienne, το άλμπουμ τους ήταν σαφέστατα το καταφύγιο στο οποίο γυρνούσα ξανά και ξανά μέσα στη χρονιά, το άλμπουμ που δε γνώρισε τη λέξη skip, το άλμπουμ που μ'έκανε να λιώσω σαν τον κακό στοTerminator 2. Και όποτε ετίθετο το ερώτημα για κάποιο άλμπουμ, αν θα μπορούσε να'ναι το άλμπουμ της χρονιάς, η σύγκριση γινόταν πάντοτε μαζί του. Ανεπιτυχώς..
bubbling under
yeasayer, to my boy, picastro, the magnetic fields, the national, the whitsundays, ariel pink, magic kids, gayngs, blue water white death, deerhunter, tame impala, warpaint, woods, women, !!!, hot chip, best coast, wild nothing, gorillaz
The Songs That Saved Your Life (in 2010) όπως μεταδόθηκαν από τον Ρόδον FM στις 22/12/2010
