The Social Network, [USA], David Fincher, [2010], **1/2

Οι προσπάθειες που έχει κάνει ως τώρα το Hollywood να αποτυπώσει στη μεγάλη οθόνη οποιοδήποτε θέμα/κοινωνικό φαινόμενο σχετίζεται με την πληροφορική, και ειδικότερα το internet, αποδείχθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, ανεπαρκείς [και όχι μόνο το Hollywood: θυμάται κανείς την αλήστου μνήμης ελληνική ταινία με τίτλο 'Email' πριν από μερικά χρόνια?]. Προσπαθώντας να εκλαϊκεύσει την πληροφορική και την ορολογία των hacker δεν κατάφερνε τίποτε άλλο από το να φαντάζει σαν τον μεσήλικα θείο, που προσπαθεί να το παίξει cool στα ανήψια του πηδώντας ανεπιτυχώς σ'ένα bandwagon το οποίο πάντα θα τρέχει πιο γρήγορα από τον ίδιο..

Ακούγοντας λοιπόν ότι θα γίνει ταινία η ιστορία του Facebook, με τον τίτλο The Social Network, προετοιμάστηκα για την απογοήτευση, και δε διστάζω να ομολογήσω πως αυτό δεν άλλαξε ούτε με την ανακοίνωση του ηχηρού ονόματος του David Fincher, ούτε με τις διθυραμβικές κριτικές που έχει αποσπάσει η ταινία. Τελικά διαψεύστηκα, τουλάχιστον ως προς το σενάριο. Ο Fincher δεν αναλύει ούτε το φαινόμενο του Facebook, ούτε το πόσο αληθινές είναι οι 'φιλίες', ούτε την παραβίαση προσωπικών δεδομένων, ούτε όλα αυτά τα τετριμμένα και προφανή που [δεν] θα περίμενε κανείς. Επιλέγει να αναδείξει, με το γνωστό του λεπτομερή, χειρουργικό σχεδόν τρόπο, την προσωπική πορεία του Mark Zuckerberg, του πιτσιρικά [και δισεκατομμυριούχου πλέον] ιδρυτή του δικτύου που όλοι αγαπάμε να μισούμε.


Και παραδίδει ένα φιλμ 50% college movie [εντάξει, έχουμε δει και πολύ χειρότερα], και 50% court drama [εντάξει, έχουμε δει και ασυγκρίτως καλύτερα], με μια πινελιά Wall Street ψυχρότητας. Κάπως μίζερο, κάπως στενάχωρο, κάπως ασυμπάθιστο, όπως και το θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Η αξιολάτρευτη Rashida Jones, πρωταγωνίστρια του Parks and Recreation, απευθυνόμενη στον Zuckerberg κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, του τονίζει πως όλα όσα πρόκειται να ακούσει αποτελούν κατά 85% υπερβολές συναισθηματικού περιεχομένου και 15% ψέματα. Προσωπικά την ίδια εντύπωση σχημάτισα και για την ίδια την ταινία.

Βέβαια, είναι να απορεί κανείς πως ο Fincher μπόρεσε να εξασφαλίσει τη χρήση των πραγματικών ονομάτων των χαρακτήρων και του ίδιου του Facebook, παίρνοντας έτσι το ρίσκο η ταινία του να αντιμετωπιστεί ως 'true story', ότι όλα όσα παρουσιάζει όντως συνέβησαν, και συνέβησαν ακριβώς έτσι.

Το αστέρι της ταινίας είναι ο νεαρός Jesse Eisenberg, καταπληκτικός στο ρόλο του Zuckerberg. Ιδιοφυής, αλαζόνας, geek, μια τον αντιπαθείς, μια όχι.. σηκώνει επάξια στους ώμους του όλο το φιλμ. Κάτι που δε μπορεί να πει κανείς για τον Justin Timberlake στο ρόλο του ιδρυτή του Napster Sean Parker. Έστω και αν δεν είναι ιδιαίτερα κακός ο ίδιος, κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στην ταινία, καθώς η προσπάθεια που καταβάλλεις για να ξεχάσεις ότι τον βλέπεις στην οθόνη σαφώς και σε αποσπά από την παρακολούθησή της.

Να το δω? : Η ταινία έχει 95 στο metacritic οπότε ανήκω σε μια πολύ μικρή μειοψηφία. Διάβασε όμως ένα θαρρώ πιο διαφωτιστικό πορτρέτο του Zuckerberg στον New Yorker πριν σχηματίσεις την τελική σου άποψη.