The October Collection

Συνεπείς στο ραντεβού μας και με τον Οκτώβρη, έστω και την τελευταία στιγμή.


1. Gauntlet Hair - Out, Don't [zs]

Νέο καταπληκτικό track για το δίδυμο από το Denver. Έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα single [στο εξαιρετικό label της Forest Family Records] κι όμως εδώ στήνουν ένα αξιοθαύμαστα ώριμο wall of sound, που, έστω και αν θυμίζει αρκετά τους Animal Collective, παραμένει ένα εντυπωσιακό επίτευγμα. Με τα απίθανα φωνητικά τους στο Out, Don't οι Gauntlet Hair καταφέρνουν κάτι πολύ σπάνιο: σε υποχρεώνουν να το ακούσεις ξανά και ξανά, κυρίως επειδή όταν τελειώσει δε θυμάσαι ούτε μία νότα!



2. Paperfangs - The Fastest Planes [zs]

Ένα ονειρικό ριφ μιας απροσδιόριστα 80s προέλευσης. Νωχελικά φωνητικά που θυμίζουν Notwist. Δεύτερο ονειρικό synth μοτίβο στο ρεφρέν. Το τρίο των Paperfangs από τη Φινλανδία παραδίδει ένα pop κομψοτέχνημα από το πουθενά. Με λίγη περισσότερη δουλειά στην παραγωγή θα μιλούσαμε για αριστουργημα..

let's never change, i don't wanna get aged. Ι will never grow up



3. Zola Jesus - Sea Talk [zs]

Με συνεχόμενες εξαιρετικές κυκλοφορίες η φίλη μας Nika Roza Danilova κατάφερε μέσα σε ένα μόλις χρόνο να θεωρείται ένα από τα πιο καυτά και ανερχόμενα ονόματα παγκοσμίως, με πολύ κολακευτικές κριτικές ακόμη και σε mainstream έντυπα. Στο τελευταίο της EP περιέχεται κι αυτό το υποβλητικό track, με το σκοτεινό, εντελώς JoyDivisionικό υπόβαθρο και τη διαπεραστική, εντελώς Siouxsική φωνή της Nika να σε καθηλώνουν. Indie Music's Woman Of The Year.



4. Candy Claws - Silent Time Of Earth [zs]

Άλλο ένα σχήμα από το Colorado, το 21μελές [!?!] γκρουπ των Candy Claws συνδυάζει θαυμάσια τον dreamy/shoegaze ήχο με τις pop/ψυχεδελικές αναφορές.



5. BRAIDS - Lemonade [zs]

Μια εισαγωγή που θα μπορούσε να είναι ένα από τα tracks του ( ) των Sigur Ros παιγμένο στις 45 στροφές και μια υπνωτική φωνητική μελωδία από την Raphaelle Standell-Preston συνθέτουν τη διάρκειας 7 λεπτών λεμονάδα που σερβίρει το τετραμελές σχήμα των BRAIDS από το Montreal.



6. Allo, Darlin' - Dreaming [zs]

Όμορφο twee/indiepop track από το Αγγλο-Αυστραλέζικο σχήμα των Allo, Darlin'. Το αξιοσημείωτο του τραγουδιού είναι σαφώς το ότι μοιράζει σε ίσες δόσεις τα αντρικά και τα γυναικεία φωνητικά, κάτι που για κάποιο περίεργο λόγο δε συναντάμε όσο θα'πρεπε στην pop μουσική του 2010.



7. DumboGetsMad - Eclectic Prawn [zs]

Έβαλα επίτηδες δίπλα δίπλα αυτό το απίθανο track των Ιταλών DumboGetsMad με τους 26 φίλους στο myspace [καμία άλλη πληροφορία δε βρήκα γι'αυτούς] γιατί πραγματικά απογειώνεται κάνοντας στροφή 180 μοιρών στο 1' 22'' με την απροσδόκητη εισαγωγή των αντρικών φωνητικών. More of that please!



8. L.Y.F. (W.U.) - Heavy Pop [zs]

Αν οι Ιταλοί πιο πάνω δε δίνουν καμιά πληροφορία για το group τους, τι να πούμε για τους Lucifer Youth Foundation (World Unite) από το Manchester.. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ότι ξέρετε ξέρω. Ο Paul Lester στη Guardian περιέγραψε τον ήχο τους ως krautrock gospel, πολύ πετυχημένα θα έλεγα! Έξτρα πόντοι για τις αναφορές στη Madonna στον τίτλο και τη φωτογραφία του προφίλ τους στο myspace.



9. Minks - Funeral Song [zs]

Παρά τον τίτλο του το Funeral Song των Minks από το Brooklyn είναι ένα αρκετά ζωηρό, έως και catchy θα το έλεγες, indiepop τραγούδι. Και αυτοί κερδίζουν έξτρα πόντους για τα φωνητικά της εισαγωγής, που θυμίζουν το νάνο από το Twin Peaks.



10. Darwin Deez - Radar Detector [zs]

"Ο Michael Jackson του indie rock", διαβάζει κανείς μεταξύ άλλων στο last.fm για τον κύριο Darwin Smith, aka Darwin Deez, από τη Νέα Υόρκη. Υπερβολικό μεν, σου τραβά αμέσως την προσοχή δε. Και το φάνκι Radar Detector, με το εθιστικά επαναλαμβανόμενο ρεφρέν του αν μή τι άλλο δε σε απογοητεύει που τσίμπησες.



11. Museum Of Bellas Artes - Who Do You Love [zs]

Και μια που μιλάμε για εθιστικά επαναλαμβανόμενα ρεφρέν, ας εντάξουμε στην ίδια κατηγορία και αυτό του Who Do You Love των Σουηδών Museum Of Bellas Artes, με το οποίο βάζουν τα γυαλιά στους συμπατριώτες τους JJ [δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους θυμηθείτε ακούγοντάς το]



12. Tamaryn - Love Fade [zs]

Μία εσαγωγή αλά No Cars Go στο πιο dreamy, και μια εξίσου ονειρική συνέχεια με τα θαυμάσια φωνητικά της Tamaryn από τη Νέα Ζηλανδία συνθέτουν το Love Fade του ντουέτου που εδρεύει στο San Francisco. Το ντεμπούτο τους 'The Waves' μόλις κυκλοφόρησε.



13. Wild Honey - Field Of Little Heads [zs]

Γλυκύτατος τίτλος που αν μή τι άλλο φέρνει στο νου υπέροχες εικόνες αν προσπαθήσεις να φανταστείς πως θα ήταν ένα τέτοιο λιβάδι. Το ίδιο υπέροχο και γλυκύτατο είναι και το τραγούδι των Wild Honey από τη Μαδρίτη.



14. Twig - Scattered Dreams [zs]

Ας αναγνωρίσουμε την προσπάθεια στους αγαπημένους μας Σουηδούς: το Scattered Dreams δεν είναι 100% Smiths, φύλαξαν ένα 7% για τον Richard Hawley.



15. World Atlas - Saint Mary [zs]

..σε αντίθεση με τους World Atlas, οι οποίοι επιμένουν στο 100% [μη σας πω και 110%]. Και αν κρίνω και από το τελευταίο άλμπουμ του πρωτοτύπου, δεν έχω παρά να θυμηθώ εκείνο το τραγούδι από το τελευταίο σπουδαίο άλμπουμ των U2 , όσον αφορά το αντίγραφο: even better than the real thing. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.



16. Gem Club - Sevens [zs]

Οι Gem Club είναι ένα boy/girl ντουέτο από το Somerville της Μασσαχουσέττης [πολύ μου αρέσει αυτή η πολιτεία!] και τους είχαμε φιλοξενήσει με μια υπέροχη μπαλάντα θαυμάσιων φωνητικών, πιάνου και εγχόρδων, τον περασμένο Ιούνιο. Με μια ισάξια τους φιλοξενούμε και τον Οκτώβριο..



17. Blue Water white death - The End Of Sex [zs]

Αν απαριθμήσουμε τις συνεργασίες του αγαπητού Jamie Stewart τα τελευταία 5-6 χρόνια νομίζω πως θα το ξημερώσουμε. Το άλμπουμ που προέκυψε από την τελευταία του συνεργασία είναι τόσο σημαντικό για τον ίδιο που το κυκλοφόρησε κάτω από το moniker ενός ακόμη συγκροτήματος, των Blue Water White Death, στο συμπαθές label της Grave Face Records. Και δεν πρόκειται για μια συνεργασία με κάποιον τυχαίο ή πρωτοεμφανιζόμενο μουσικό, αλλά με τον Jonathan Meiburg των Shearwater. Το αποτέλεσμα, ένα εξαιρετικό μίνι άλμπουμ, μας γυρίζει πίσω στις πρώτες μέρες των Xiu Xiu, άνευ Nintendo. Στο έξοχα τιτλοφορημένο [όχι τόσο βέβαια όσο το Song for the Greater Jihad] και έξοχο γενικότερα The End Of Sex, τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Jonathan.

You can Download all songs from H.E.R.E.

The Social Network, [USA], David Fincher, [2010], **1/2

Οι προσπάθειες που έχει κάνει ως τώρα το Hollywood να αποτυπώσει στη μεγάλη οθόνη οποιοδήποτε θέμα/κοινωνικό φαινόμενο σχετίζεται με την πληροφορική, και ειδικότερα το internet, αποδείχθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, ανεπαρκείς [και όχι μόνο το Hollywood: θυμάται κανείς την αλήστου μνήμης ελληνική ταινία με τίτλο 'Email' πριν από μερικά χρόνια?]. Προσπαθώντας να εκλαϊκεύσει την πληροφορική και την ορολογία των hacker δεν κατάφερνε τίποτε άλλο από το να φαντάζει σαν τον μεσήλικα θείο, που προσπαθεί να το παίξει cool στα ανήψια του πηδώντας ανεπιτυχώς σ'ένα bandwagon το οποίο πάντα θα τρέχει πιο γρήγορα από τον ίδιο..

Ακούγοντας λοιπόν ότι θα γίνει ταινία η ιστορία του Facebook, με τον τίτλο The Social Network, προετοιμάστηκα για την απογοήτευση, και δε διστάζω να ομολογήσω πως αυτό δεν άλλαξε ούτε με την ανακοίνωση του ηχηρού ονόματος του David Fincher, ούτε με τις διθυραμβικές κριτικές που έχει αποσπάσει η ταινία. Τελικά διαψεύστηκα, τουλάχιστον ως προς το σενάριο. Ο Fincher δεν αναλύει ούτε το φαινόμενο του Facebook, ούτε το πόσο αληθινές είναι οι 'φιλίες', ούτε την παραβίαση προσωπικών δεδομένων, ούτε όλα αυτά τα τετριμμένα και προφανή που [δεν] θα περίμενε κανείς. Επιλέγει να αναδείξει, με το γνωστό του λεπτομερή, χειρουργικό σχεδόν τρόπο, την προσωπική πορεία του Mark Zuckerberg, του πιτσιρικά [και δισεκατομμυριούχου πλέον] ιδρυτή του δικτύου που όλοι αγαπάμε να μισούμε.


Και παραδίδει ένα φιλμ 50% college movie [εντάξει, έχουμε δει και πολύ χειρότερα], και 50% court drama [εντάξει, έχουμε δει και ασυγκρίτως καλύτερα], με μια πινελιά Wall Street ψυχρότητας. Κάπως μίζερο, κάπως στενάχωρο, κάπως ασυμπάθιστο, όπως και το θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Η αξιολάτρευτη Rashida Jones, πρωταγωνίστρια του Parks and Recreation, απευθυνόμενη στον Zuckerberg κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, του τονίζει πως όλα όσα πρόκειται να ακούσει αποτελούν κατά 85% υπερβολές συναισθηματικού περιεχομένου και 15% ψέματα. Προσωπικά την ίδια εντύπωση σχημάτισα και για την ίδια την ταινία.

Βέβαια, είναι να απορεί κανείς πως ο Fincher μπόρεσε να εξασφαλίσει τη χρήση των πραγματικών ονομάτων των χαρακτήρων και του ίδιου του Facebook, παίρνοντας έτσι το ρίσκο η ταινία του να αντιμετωπιστεί ως 'true story', ότι όλα όσα παρουσιάζει όντως συνέβησαν, και συνέβησαν ακριβώς έτσι.

Το αστέρι της ταινίας είναι ο νεαρός Jesse Eisenberg, καταπληκτικός στο ρόλο του Zuckerberg. Ιδιοφυής, αλαζόνας, geek, μια τον αντιπαθείς, μια όχι.. σηκώνει επάξια στους ώμους του όλο το φιλμ. Κάτι που δε μπορεί να πει κανείς για τον Justin Timberlake στο ρόλο του ιδρυτή του Napster Sean Parker. Έστω και αν δεν είναι ιδιαίτερα κακός ο ίδιος, κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στην ταινία, καθώς η προσπάθεια που καταβάλλεις για να ξεχάσεις ότι τον βλέπεις στην οθόνη σαφώς και σε αποσπά από την παρακολούθησή της.

Να το δω? : Η ταινία έχει 95 στο metacritic οπότε ανήκω σε μια πολύ μικρή μειοψηφία. Διάβασε όμως ένα θαρρώ πιο διαφωτιστικό πορτρέτο του Zuckerberg στον New Yorker πριν σχηματίσεις την τελική σου άποψη.

The Radio Dept., Gagarin 205, Athens, 21.10.2010

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που συνάντησα το όνομα The Radio Dept. Ήταν στη στήλη με τα νέα ονόματα του μήνα του περιδοδικού Uncut [ναι, μπορούσες ακόμη να μάθεις για ένα νέο συγκρότημα από ένα μουσικό περιοδικό], εκεί πίσω μακρινό 2004. Λίγο το όνομα, λίγο η φωτογραφία, λίγο τα κολακευτικά σχόλια του αρθρογράφου, σημείωσα το όνομά τους για να τους τσεκάρω οπωσδήποτε.

Λίγες ημέρες αργότερα, άκουσα στο ραδιόφωνο [ναι, μπορούσες ακόμη να ακούσεις ένα συγκρότημα για πρώτη φορά στο ελληνικό ραδιόφωνο] την εκπληκτική εισαγωγή αυτού εδώ του τραγουδιού και, ενστικτωδώς, άγνωστο γιατί, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σ'αυτούς. "Ας είναι αυτοί οι Radio Dept.!" Ήταν όντως, και κατάλαβα αμέσως πως αυτό θα γίνει ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ακολούθησαν αρκετές επισκέψεις στα δισκάδικα του κέντρου [ναι, έστω με κάποια δυσκολία μπορούσες ακόμη να βρεις το ντεμπούτο άλμπουμ ενός άγνωστου συγκροτήματος από τη Σουηδία στα δισκάδικα του κέντρου], ώσπου να καταφέρω να το βρω, οι αμέτρητες ακροάσεις του κλασικού πλέον Lesser Matters [άλμπουμ της χρονιάς του 2004 για το γράφοντα], και μία σχέση αγάπης που δεν ατόνησε ποτέ.

φωτό από εδώ

Ήξερα πολύ καλά ότι οι Radio Dept. δεν είναι αυτό που λέμε 'καλοί' live. Όπως επίσης και ότι θα παίξουν 50 λεπτά μαζί με το encore. Το φόρτε τους είναι οι στούντιο ηχογραφήσεις, το ξέρουν και το έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι. Δεν είναι το συγκρότημα που θα δεις στη σκηνή και θα αλλάξει τη ζωή σου. Χτες έμοιαζαν σαστισμένοι και απροετοίμαστοι για ένα τέτοιο πλήθος κόσμου [ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, έχοντας συνηθίσει στο γνωστό τοπικό ακροατήριο των 100 ατόμων] και αυτό φάνηκε από τις αμήχανες ευχαριστίες, τις ενδοσυνεννοήσεις και τα αξιοσημείωτης διάρκειας κενά διαστήματα έπειτα από κάθε τραγούδι. Κλασικοί Σκανδιναβοί, στατικοί και χωρίς την παραμικρή έξαρση [διάλεξαν χαρακτηριστικά τα πιο αργά, dreamy τραγούδια από τη δισκογραφία τους της περασμένης δεκαετίας] σε σημείο που κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πει ότι παρακολουθήσαμε μια πρόβα μιας παρέας φίλων στο Guitar Hero.

Κι όμως, αυτή την εμφάνιση, αυτή τη φωνή, αυτή την αμηχανία και φυσικά, αυτά τα εκπληκτικά τραγούδια.. τα λάτρεψα, μη με ρωτήσετε γιατί. [Διάβολε, μέχρι και group στο Facebook έκανα για δαύτους!] Και να με ρωτήσετε όμως, την απάντηση την έδωσαν οι ίδιοι, σε κάποιον που τους φώναζε κάτι επίμονα: "We're shy people!" Το ξέρω κύριοι, μια από τα ίδια. Γι'αυτό σας αγαπώ.

Κι γι'αυτό το 1995 που μ'έκανε κουρέλι..

Συνεχίζω να επιμένω ότι πρέπει να αλλάξουν το όνομά τους στο "Οι Υπέροχοι Radio Dept."

Τη βραδιά άνοιξαν κατά σειρά εμφάνισης οι Trap, His Majesty The King Of Spain και Travel Mind Syndrome.

Οι Υπέροχοι Radio Dept. : τσεκ.

A Tribute To Tributes

Δεκάδες τραγούδια έχουν γραφτεί κατά καιρούς για να δηλώσουν τη λατρεία ή την αντιπάθεια, την αγάπη ή την απέχθεια προς κάποιον γνωστό καλλιτέχνη. She's Madonna. When Smokey Sings. Daft Punk Is Playing At My House.. Η λίστα είναι ατελείωτη. Ακολουθεί μια μικρή συλλογή με 25 τέτοια τραγούδια, κάποια αληθινά tributes, κάποια άλλα, χμμ.. όχι και τόσο. Σίγουρα όμως είναι αρκετά μεγάλη τιμή για έναν καλλιτέχνη το να γράφονται τραγούδια γι'αυτόν, έστω κι αν αναφέρονται στην αναμονή της αναγγελίας του θανάτου του!

1. Belle And Sebastian - Like Dylan In The Movies [zs]

If they follow you
Don't look back
Like Dylan in the movies
On your own
If they follow you
It's not your money that they're after, boy, it's you

Από τα ωραιότερα τραγούδια των Belle & Sebastian..


2. Blind Terry - When Prefab Sprout Wrecked My Mind [zs]


Ένα από τα πιο σημαντικά pop tributes των 80s ήταν αυτό των Σκωτσέζων Prefab Sprout στον περίφημο ηθοποιό Steve McQueen. Τώρα ήρθε κι η δική τους σειρά.


3. Boo Radleys - Jimmy Webb Is God [zs]


Τίποτε δεν έμοιαζε να μπορεί να σταματήσει τους pop ήρωες της Creation στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '90. Τρία καταπληκτικά άλμπουμ, η πολυπόθητη εμπορική επιτυχία να συνοδεύει την καθολική κριτική αποδοχή.. Η απότομη όμως πτώση της britpop που ξεκίνησε το 1996 συμπαρέσυρε δυστυχώς κι αυτούς. Στο άλμπουμ τους Kingsize του 1998 συναντάμε αυτό το πολύ κολακευτικό track για τον σπουδαίο συνθέτη και τραγουδιστή Jimmy Webb.



4. Burnt Ones - Listen To T. Rex (All Night Long) [zs]


Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα τραγούδια των Burnt Ones από το San Francisco, το συγκεκριμένο όμως δεν αναφέρεται απλά, αλλά καταφέρνει ακόμη και να ακούγεται σαν το θρυλικό συγκρότημα του glam rock των 70s [τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών..]


5. Calexico - Not Even Stevie Nicks [zs]


Αν και καταλαβαίνω τους λόγους της επιτυχίας του συμπαθούς σχήματος από την Arizona στη χώρα μας, ομολογώ πως ποτέ δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Η αναφορά τους όμως στη Stevie Nicks είναι όντως θαυμάσια.



6. Don Lennon - Lenny Kravitz And Lisbon [zs]


7. Don Lennon - John Cale [zs]


Υπεύθυνος για ένα από τα πιο αγαπημένα pop τραγούδια της περασμένης δεκαετίας για τη Χειμερινή Ακαδημία, ο Don Lennon δίνει ρέστα εδώ με τους καταπληκτικούς του στίχους, είτε προειδοποιώντας τη Λισαβώνα για την έλευση ενός Lenny Kravitz ύψους τεσσάρων μέτρων, είτε ονειρευόμενος ότι είναι ο John Cale. Απίθανος!



8. Drew Danburry - Nirvana, By Kurt Cobain [zs]

9. The Pains Of Being Pure At Heart - Kurt Cobain's Cardigan [zs]



10. Enfant Bastard - Michael Jackson [zs]


Το σοκ του να μαθαίνεις ότι έφυγε από τη ζωή ο John Lennon, ο Elvis Presley ή ο Jimi Hendrix δε μπόρεσα ποτέ μου να το φανταστώ, μέχρι που άκουσα το τραγικό νέο της αυτοκτονίας του Kurt Cobain, του πρώτου ροκ ειδώλου της δικής μου γενιάς που έφευγε τόσο νωρίς. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο ίδιος κόμπος στο λαιμό.. Ψάχνοντας για τις δύο παραπάνω φωτογραφίες ομολογώ ότι μου πήρε δυο τρία δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι πια μαζί μας..



11. Jam On Bread - Jason Donovan [zs]


Ο τραγουδιστής των Jam On Bread προσπαθεί να γράψει ένα ερωτικό γράμμα στην κοπέλα του και το μόνο που καταφέρνει είναι να αντιγράφει στίχους από άθλια τραγούδια των 80s, όπως του Jason Donovan και του Phil Collins. Κι έχει δίκιο, ήταν όντως άθλια..



12. Mikrofisch - Let's Kiss And Listen To Bis [zs]


Τι καταπληκτικό που ήταν εκείνο το άλμπουμ των Bis [Social Dancing] στα τέλη της προπερασμένης δεκαετίας! Ευτυχώς την ίδια γνώμη με μένα έχουν προφανώς και οι Γερμανοί Mikrofisch, αν και αυτό που κυρίως αναπολούν είναι η γενικότερη ατμόσφαιρα και τα συγκροτήματα των 90s [teenage fanclub, dinosaur jr, afghan wigs etc]. Εκτός από τον αξιομνημόνευτο τίτλο του το τραγούδι περιέχει και την απίθανη ατάκα "sonic youth, always told the truth".



13. My Little Airport - When I Listen To The Field Mice [zs]


Η επίδραση των Βρετανικών συγκροτημάτων της twee/indiepop σκηνής των αρχών των 90s στον ήχο πολλών σύγχρονων ασιατικών συγκροτημάτων είναι εντυπωσιακή! Οι My Little Airport από το Hong Kong, τους οποίους έχουμε ξαναπαρουσιάσει στο παρελθόν, όχι μόνο δεν το κρύβουν, αλλά το διαλαλούν, αφιερώνοντας στο αγαπημένο τους συγκρότημα ένα όντως υπέροχο τραγούδι.



14. Salty Pirates - I Lost My Virginity To The Voice Of Per Gessle [zs]


Αντί σχολίου να τολμήσω την υπόθεση ότι το συγκεκριμένο τραγούδι θα'ταν μάλλον αυτό.. ?



15. The Indelicates - Waiting For Pete Doherty To Die [zs]


Καλά αυτό τώρα δεν το λες ακριβώς tribute.. Αν δεν κάνω λάθος την εποχή που κυκλοφόρησε μπορούσες ακόμη και να στοιχηματίσεις για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.


16. The Madd - I Saw Abba [zs]

17. Trembling Blue Stars - Abba On The Jukebox [zs]


Δικαίως οι πιο πετυχημένοι Σουηδοί ever είναι εκτός από πολυδιασκευασμένοι και πολυτραγουδισμένοι. Το δε ABBA on the jukebox νομίζω ότι θα το εκτιμούν ιδιαιτέρως και οι ίδιοι [αν το έχουν ακούσει βέβαια]



18. This Many Boyfriends - I Don't Like You (Cos You Don't Like The Pastels) [zs]


Πόσες και πόσες φορές [πολλές] δεν έχετε αντιπαθήσει κάποιον επειδή δεν του αρέσει ένα συγκρότημα που λατρεύετε? Και πόσες φορές το αντίθετο? [ελάχιστες]. "Δε σε συμπαθώ, επειδή δε σου αρέσουν οι Pastels, αλλά σ'αγαπώ επειδή είσαι εσύ". Fair enough.



19. The Russian Futurists - Paul Simon [zs]


Άλλος ένας φοβερός και πολλά υποσχόμενος τύπος από τον Καναδά, που όμως έμεινε στις υποσχέσεις καθώς έπειτα από ένα δύο εξαιρετικά άλμπουμ άνοιξε η γη και τον κατάπιε.


20. The Smittens - Momus Where Are You [zs]


Δύο πράγματα μου'ρχονται αυτόματα στο μυαλό όταν ακούω το όνομα Momus. Ο τρομακτικός πόνος στη μέση που μ'έπιασε καθ'οδόν προς τη συναυλία του στο Μύλο [με αποτέλεσμα να γυρίσω άρον άρον στο σπίτι και να τη χάσω] και οι τύψεις που νιώθω ως Έλληνας για το ότι έχασε την όρασή του από το ένα μάτι στη χώρα μας.



21. Xiu Xiu - Ian Curtis Wishlist [zs]


Μέγας fan των Joy Division ο εγκέφαλος των Xiu Xiu κ.Jamie Stewart του αφιερώνει εδώ ένα τραγούδι, στο γνωστό του συνταρακτικά ψυχοβγαλτικό στυλ που όλοι αγαπήσαμε!



22. Big City - The Smiths [zs]


23. Labrador - Sang Along With Morrissey [zs]

24. The Felt Tips - Dear Morrissey [zs]

25. The Sextants - Morrissey [zs]


Τι να κάνουμε, οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Και δεν είναι μόνο δική μου η συγκεκριμένη αδυναμία αλλά προφανώς και των τεσσάρων παραπάνω συγκροτημάτων, [και αμέτρητων άλλων] έστω και αν δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις το θαυμασμό ανάμεσα στο σαρκασμό και αυτήν ακόμη τη διακωμώδηση. Το τραγούδι των Ισπανών Big City αναφέρεται στους Smiths και βρίσκεται στο άλμπουμ τους Celebrate It All. Ο τραγουδιστής των Δανών χρησιμοποιεί το όνομα του Morrissey για να διηγηθεί τη μελαγχολική του ιστορία σ'ένα πανέμορφο τραγούδι. Οι εξωφρενικοί στίχοι του τραγουδιού των Sextants [i can sing like the guy from the smiths, morrissey, yeah that's his name, i do it so people will like me.. έπειτα όμως ακολουθεί το muppet show, μια στροφή από το heaven knows i'm miserable now και όλα τα ακόρντα που γνωρίζει ο τραγουδιστής τους] σίγουρα δε σε προδιαθέτουν για την σοβαρότατη [και ωραιότατη ομολογώ] μελωδία του. Ο τραγουδιστής των Felt Tips τραγουδά από τη σκοπιά του πρώην ένθερμου, και νυν απογοητευμένου φαν. Όσο κι αν αναφέρει τα διάφορα αμφιλεγόμενα περί ρατσισμού κλπ, όσο κι αν τελειώνει με το στίχο "i am losing my interest in you", ακόμη και με το σχόλιο για την "ολοένα αυξανόμενη περιφέρειά του" [ouch], συγχωρείται καθώς μας δίνει το στίχο της χρονιάς:

and the first time the words meant as much as the music was.. Morrissey

The o.n.l.y. time, οφείλω να συμπληρώσω..

You Can Download All Songs H.E.R.E.