Μεγάλος χαμός τις τελευταίες μέρες με τους Μπρουκλινέζους Crystal Stilts. Και όχι άδικα· μέσα στα 2 λεπτά της διάρκειάς του το Love Is A Wave περνάει σαν garage pop σίφουνας από τα ηχεία σας και σας ταΐζει τη σκόνη του! Δύο πράγματα έχω μόνο να προσθέσω: α. το B' side Sugarbaby σχεδόν εξίσου καλό, και β. χαλάλι ο κόπος της αναζήτησης του τρόπου εισαγωγής τόνου με διαλυτικά [shift+w και φωνήεν] και της άνω τελείας [alt+0183] για την παραπάνω πρόταση!
Crystal Stilts is a Brooklyn, N.Y., quartet. Its sound — equally droll, moody and buoyant — has roots in early ’80s Manchester pop as well as in minimalist garage-rock acts.. Crystal Stilts - Love Is A Wave[box]
Όταν ξεκίνησε το blog που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, λίγο περισσότερο από δυόμιση χρόνια πριν, η αρχική ιδέα που είχα για τον τίτλο του δεν είχε τίποτε να κάνει με το αγαπημένο μου ομώνυμο τραγούδι. Παίρνοντας τον τίτλο από τη θαυμάσια ταινία του Todd Verow, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλή η ιδέα της ανάρτησης ενός καταπληκτικού τραγουδιού σε ημερήσια βάση, σαν ένα "σφηνάκι ευτυχίας" στη βαρετή μου καθημερινότητα, και, στην ιδανική περίπτωση, στην καθημερινότητα των αναγνωστών του blog.. Το όνομα ήταν βέβαια καπαρωμένο -και μάλιστα από κάποιον Έλληνα αν θυμάμαι καλά- οπότε αναζήτησα αλλού την έμπνευση και.. the rest is history..
Ο τίτλος όμως αυτός έρχεται συχνά πυκνά στο μυαλό μου καθώς τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το μοναδικό πράγμα που με κάνει να ανατρέχω στο παρελθόν, η σταθερή παράμετρος σε όλες τις αναμνήσεις μου, η πιο εύκολη και άμεση πρόσβαση σ'αυτό που ονομάζουμε ευτυχία. Όλα τα πρόσωπα, όλες οι καταστάσεις.. όλα είναι συνδεδεμένα στο μυαλό μου μ'ένα τραγούδι.. Αυτόν τον τίτλο λοιπόν ξαναθυμήθηκα πρόσφατα όταν άκουσα τον εξαιρετικό φετινό δίσκο του Charles Spearin [των Broken Social Scene καιDo Make Say Think], ο οποίος αποφάσισε να φτιάξει ένα άλμπουμ βασισμένο στις συζητήσεις που έκανε με μέλη της γειτονιάς / κοινότητάς του πάνω στο θέμα "ευτυχία". Και ο τίτλος αυτού, The Happiness Project.
Διαβάστε τι λέει ο ίδιος:
"These are my neighbours. My wife and I have two little kids and live downtown Toronto. In the summertime, all the kids in the neighbourhood play outside together and everyone is out on their porch enjoying each other’s company, telling stories and sharing thoughts. A year or so ago, I began inviting some of them over to the house for a casual interview vaguely centered around the subject of happiness. In some cases we never broached the subject directly but nonetheless my friends began to call it my 'Happiness Project.'After each interview I would listen back to the recording for moments that were interesting in both meaning and melody. By meaning I mean the thoughts expressed, by melody I mean the cadence and inflection that give the voice a singsong quality.It has always been interesting to me how we use sounds to convey concepts. Normally, we don’t pay any attention to the movement of our lips and tongue, and the rising and falling of our voices as we toss our thoughts back and forth, just as we don’t pay attention to the curl and swing of the letters as we read.I wanted to see if I could blur the line between speaking and singing and write music based on these accidental melodies. So, I had some musician friends play these neighborhood melodies as close as they could on different instruments (the tenor saxophone as Mrs. Morris, the harp as Marisa, etc.) and then I arranged them as though they were songs.The result is a beautiful and unique collection of songs, blissfully blurring the lines between jazz, folk, indie rock, and inspirational improvisation."
Happiness λοιπόν. Τι σημαίνει για σας αυτή η λέξη? Καθώς το σκέφτεστε, ακούστε τα παρακάτω υπέροχα δεκαέξι τραγούδια.. 1. Michael Stipe - Happiness[box]
Από την ομώνυμη καταπληκτική ταινία του Todd Solonz το σχετικά άγνωστο αυτό τραγούδι του Michael Stipe ακούγεται -αν δεν κάνω λάθος- στους τίτλους τέλους.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ξανακούγοντας το συγκινητικό αυτό τραγούδι ήταν ότι μάλλον δεν πρόσεξα το περσινό άλμπουμ της φίλης μας όσο θα έπρεπε. "All come for those who wait".
Oι Σκωτσέζοι McLusky δεν υπάρχουν πια, για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως είμαι βέβαιος ότι κι αυτοί θα υποκύψουν σε μερικά χρόνια στη μόδα των επανενώσεων. Ακούστε το σπουδαίο Pavement-ικό αυτό τραγούδι και θα συμφωνήσετε πιστεύω μαζί μου ότι θα αξίζει τον κόπο η συγκεκριμένη επανένωση
Απλά τέλειο το όνομα που έδωσαν στο συγκρότημά τους οι Βρετανοί math rockers. Το hapinness for Lola είναι ένα κιθαριστικό, σχιζοφρενικό, ταξιδιάρικο instrumental..
Οι τρεις Slowdive παράτησαν την Creation και το shoegaze για την 4AD και την μελωδική folk, το αποτέλεσμα όμως ήταν εξίσου ατμοσφαιρικό. Από το άλμπουμ τους Spoon and Rafter το εναρκτήριο εννιάλεπτο bluebird of happiness είναι αν μη τι άλλο χορταστικά απολαυστικό.
Καιρό έχει να κυκλοφορήσει άλμπουμ ο Joe Pernice, απορροφημένος απ'ότι διαβάζω από τη συγγραφή του τελευταίου του βιβλίου. Ας ξαναθυμηθούμε το ομώνυμο τραγούδι του κλασικού του άλμπουμ από την πρώτη χρονιά της χιλιετίας.
Από τα τέσσερα άλμπουμ του Νορβηγού Even Johansen το On Your Side του 2004 είναι νομίζω το πιο γνωστό και πετυχημένο [αν όχι το καλύτερο]. Αλήθεια, που κατοικεί η ευτυχία?
Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν στην πλάτη τους οι Young Sensation από το Exeter και έχουν ήδη αλλάξει το όνομά τους [σε Ono Palindromes]. Δεν ξέρω αν το όνομα ήταν αυτό που τους εμπόδιζε να γνωρίσουν την επιτυχία, δεν ήταν όμως τα τραγούδια τους, αν κρίνω τουλάχιστον από το καταπληκτικό happiness.
Οι tears run rings είναι ένα project από μουσικούς από διαφορετικές πόλεις της Αμερικής, που ηχογραφούν τη μουσική τους ξεχωριστά και τη στέλνουν ο ένας στον άλλο μέσω του internet. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι χαοτικό, αλλά το περσινό τους shoegaze / dreampop ντεμπούτο άλμπουμ με τίτλο Always, Sometimes, Seldom, Never ήταν μια από τις πολύ καλές κυκλοφορίες του είδους. 14. The Boats - May Our Enemies Never Find Happiness[box]
Δεν ξέρω πολλά για τους Βρετανούς Boats [το συγκεκριμένο track είναι από ένα tour only CDR του 2006 ενώ η original ηχογράφηση βρίσκεται στο άλμπουμ τους Tomorrow Time] ξέρω όμως ότι δε συμφωνώ καθόλου με τον τίτλο του τραγουδιού τους. Προτιμώ ο εχθροί μου να είναι ευτυχισμένοι και όσο μακρυά από μένα γίνεται..
Αυτή η εκπληκτική διασκευή στο τραγούδι του David Sylvian, από το μουσικό project του Ivo Watts-Russell της 4AD, ίσως θα ταίριαζε καλύτερα στο the cover lovers, αλλά λίγη γκρίζα διαφήμιση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν..
Puressence. To πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το σημερινό τραγούδι, των 800beloved από το Michigan. Κι είναι καλό αυτό τώρα? είμαι σίγουρος πως αναρωτιέστε.. Υποθέτω πως όχι, μια και, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας βρετανικό συγκρότημα, δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι διαθέτουν κάποιο δικό τους αναγνωρίσιμο ήχο. Αν ήθελα να γίνω περισσότερο ακριβής θα έλεγα ότι το colours δεν είναι τόσο ένα τραγούδι που μοιάζει με αυτά των Puressence όσο ένα τραγούδι το οποίο δεν θα τους κακόπεφτε να είχαν συνθέσει οι ίδιοι.. Ώρα είναι όμως να ασχοληθούμε λιγάκι και με τους πραγματικούς συνθέτες: Οι 800beloved λoιπόν, που πήραν το όνομά τους από ένα toll free τηλεφωνικό αριθμό, είναι ένα dreampop / indiepop boy/girl ντουέτο και το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο Bouquet κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες από την Moodgadget. Ενδιαφέρουσα, αν και πιθανότατα ψευδής πληροφορία: O Sean δουλεύει επίσης ως "cosmetologist & assistant for a funeral home", οπότε μάλλον απο'κει προέκυψε και η ελαφρώς μακάβρια ιδέα του εξωφύλλου..
Dream/Indiepop duet from Michigan, USA. Their debut, Bouquet, is out now on Moodgadget..
Για το τελευταίο post πριν το Πάσχα σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα παντελώς άσχετο θεματικό αφιέρωμα. Άσχετο γιατί.. τι αφιέρωμα να κάνει κανείς στο Πάσχα? Θεματικό γιατί έχουμε πάρα πολύ καιρό να κάνουμε. Ορίστε λοιπόν, για όλους τους τυχερούς που θα ταξιδέψουν στο Λονδίνο [όχι, δεν είμαι ένας από αυτούς] έντεκα από τα πολλά τραγούδια γραμμένα για την υπέροχη Βρετανική πρωτεύουσα.. ή καλύτερα με το όνομά της στον τίτλο τους:
Ο κύριος λόγος που ήταν μεγάλη έκπληξη η αλλαγή ηχητικής κατεύθυνσης που πραγματοποίησαν οι Jack στο άλμπουμ αυτό του 2002 ήταν το πόσο πετυχημένη αποδείχθηκε η αλλαγή αυτή. Το έξοχο δεύτερο track του άλμπουμ [που περιέχει την αθάνατη ατάκα "I'm so fucking high death wouldn't dare interrupt me now"] είναι αντιπροσωπευτικό της εν λόγω αλλαγής.
Αρκετοί θα'ναι φαντάζομαι οι Έλληνες φοιτητές που έχουν αποφοιτήσει από τις τάξεις του L.S.E οπότε τα υ-πέ-ρο-χο τραγούδι των Σουηδών indiepoppers θα τους αρέσει ιδιαίτερα. Το νέο τους άλμπουμ θα κυκλοφορήσει το 2010.
Ωραίο συγκρότημα οι Gene, αλλά ποτέ του δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά των Smiths [όπως για παράδειγμα οι Suede]. Εδώ που τα λέμε, ίσως να μην το'θελαν κιόλας και ιδιαίτερα.. Το London Can You Wait?, εκεί από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας είναι γραμμένο για την αγαπημένη τους πόλη, σε δεύτερο μάλιστα πρόσωπο!
Ο Gustaf Kjellvander [γείτσες], δηλαδή οι Fine Arts Showcase, είναι Σουηδός, και γύρισε πρόσφατα στη χώρα του μετά από μακροχρόνια παραμονή στο Seattle. Και φυσικά, με τι να ασχοληθεί κανείς στη Σουηδία αν όχι με τη μουσική? [ή την ξυλεία?]. Καλά όλα αυτά, γιατί απευθύνεται τώρα κι αυτός στο Λονδίνο μ'αυτόν τον τρόπο και μας μπερδεύει?
Άλλο ένα νέο Βρετανικό συγκρότημα, με καταγωγή το Plymouth και έδρα, προσφάτως, το Λονδίνο. Είπαν λοιπόν να γιορτάσουν τη μετακόμιση μ'ένα ύμνο προς τη νέα τους πόλη.. Κάτι μεταξύ Glasvegas και Dexy's Midnight Runners. Λέμε τώρα..
Ο Neil Hannon έχει γράψει δύο τραγούδια με τη λέξηΛονδίνο στον τίτλο, το In and out of Paris and london και το London Irish. Διαλέξαμε το δεύτερο, όχι μόνο γιατί μας αρέσει περισσότερο, αλλά γιατί δε μοιράζει την προσοχή του σε άλλες πόλεις.. Είναι επίσης και πιο σπάνιο track, καθώς αν δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει σε κάποιο άλμπουμ τους.
Ακόμη και αν κάποιος δε γνωρίζει το πόσο φανατικός Smiths fan είναι ο Jamie Stewart, ακόμη και αν δεν αναγνωρίσει την προφανέστατη αναφορά του τίτλου στο Panic των Smiths, o Jamie φροντίζει, κάπου στη μέση της σπαρακτικής του απαγγελίας, να προφέρει ολόκληρο τον αθάνατο πρώτο στίχο του κλασικού αυτού τραγουδιού..
Μια πρώιμη μορφή των Tindersticks, πριν καταλήξουν στο τελικό τους σχήμα και ήχο, ήταν οι Asphalt Ribbons. Ακούστε την χαρακτηριστική, αλλά εξόχως νεανική, φωνή του Stuart Staples, σ'ένα θαυμάσιο τραγούδι για το Λονδίνο, που αν και μοιάζει πολύ με τραγούδι των Tindersticks, παραδόξως θυμίζει περισσότερο τον ήχο όχι τόσο των αρχικών, όσο των μετέπειτα άλμπουμ τους.
Αν και στην αρχή τους κατέταξα στην κατηγορία των αδιάφορων συγκροτημάτων που ξεπετάχτηκαν στη Βρετανία μετά την εμφάνιση των Massive Attack, το άλμπουμ τους Charango του 2002 ομολογώ ότι μου είχε αρέσει ιδιαίτερα [ιδιαίτερα το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει ο Kurt Wagner των Lambchop]. Από αυτό το άλμπουμ είναι και το πανέμορφο -και εντελώς 70s- αυτό instrumental..
Άξιζε η υπομονή για την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ των αγαπημένων μας Magnetic Fields σε βινύλιο, καθώς αυτοί που το παρήγγειλαν τόσους μήνες μετά την αρχική κυκλοφορία του θα διαπίστωσαν με ιδιαίτερη χαρά πως ο δίσκος έκρυβε μέσα του ένα αντίτυπο του άλμπουμ ΚΑΙ σε CD. Το συγκεκριμένο τραγούδι βέβαια βρίσκεται στο Get Lost του 1996, απλά έψαχνα αφορμή για να σας το πω.. Όχι ότι το τραγούδι δε διακρίνεται από το πολύ υψηλό ποιοτικό στάνταρ του συγκροτήματος βέβαια.. Οι fans γνωρίζουν βέβαια ότι υπάρχει ακόμη ένα εξίσου καλό M.F. track από το Holiday του 1993 με τίτλο Swinging London..
all the umbrellas in london couldn't stop this rain and all the dope in new york couldn't kill this pain and all the money in tokyo couldn't make me stay
Απλοϊκό σας φαίνεται ίσως το ρεφρέν, αλλά για μένα ο Stephin είναι ο δεύτερος σπουδαιότερος lyricist ever! Και μη ρωτήσετε ποιος είναι ο πρώτος..
..γιατί ναι, η φωνή του παραμένει σπουδαία λίγο πριν τα 50, το συγκρότημά του είναι πλέον μια χαρά στη σκηνή, δείτε όμως ζωντανά το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για την πρωτεύουσα της Βρετανίας, και πείτε μου: ποιοι μετά από αυτούς μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια?
and you think they're sad beacuse you're leaving but did you see the jealousy in the eyes of the ones who had to stay behind?
Οι Rubies είναι ένα ντουέτο κοριτσιών από την Καλιφόρνια, η Simone και η Terri οι οποίες μάλιστα υπήρξαν μέλη των Call and Response. Ο χαρακτηρισμός "pop - disco - folk" δεν ξέρω αν ταιριάζει στον ήχο τους καθώς το καταπληκτικό Stand In A Line είναι το μόνο τραγούδι τους που έχω ακούσει. Ξεκινά με μια γλυκιά pop μελωδία και αιφνιδιάζει τον ακροατή με ένα απίθανα γοητευτικό funky ρεφρέν με αποτέλεσμα να γίνεται έντονα κολλητικό, όχι όμως με τον ενοχλητικό τρόπο που σου -μου- συμβαίνει συνήθως.. Το ντεμπούτο άλμπουμ των κοριτσιών λέγεται Explode From The Center.
Bedroom disco, danceable folk, gentle funk and lost love laments; these are just a few facets of Rubies. Their debut LP, Explode From The Center is out now from Telle Records. Simone and Terri used to be members of Call and Response.
