Τέταρτη σκηνοθετική απόπειρα για τον ταλαντούχο κύριο Aronofksy, πολύ γρήγορα μετά το φιάσκο του The Fountain, και προς τιμήν του πηγαίνει κόντρα στις προσταγές των στούντιο δίνοντας τον πρώτο ρόλο στον Μίκυ Ρουρκ. Τον συγκεκριμένο κύριο ποτέ δεν τον συμπάθησα, ούτε το ταλέντο του είχα σε κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση. Ακούγοντας για τη 'συγκλονιστική' του ερμηνεία ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός [μετά και την αντίστοιχη ερμηνεία του Sean Penn..] αποφάσισα όμως να δω τον Παλαιστή γιατί εμπιστεύομαι [ακόμη] το σκηνοθέτη. Και φυσικά, όλα αυτά ανατράπηκαν..
Η ερμηνεία του Ρουρκ είναι πραγματικά πέρα από κάθε προσδοκία. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις εξαιρετικών ερμηνειών ξεχνάς ότι βλέπεις τον ηθοποιό και βλέπεις μόνο το χαρακτήρα [βλ. Daniel Day Lewis] εδώ δεν ξέρεις πραγματικά τι βλέπεις: Το χαρακτήρα? Τον ηθοποιό να παίζει τον εαυτό του? Αισθάνεσαι σαν τη χαζή νοικοκυρά που βλέπει τη σαπουνόπερα και νομίζει ότι οι ηθοποιοί δεν υποκρίνονται, αλλά είναι έτσι και στην πραγματική τους ζωή, που θα τους φωνάξει με το όνομα του χαρακτήρα τους αν τους πετύχει στο δρόμο.. Υποκλίνομαι!
Η Tomei στο ρόλο της stripper απλά καταπληκτική [και απίστευτα σέξυ θα ήθελα να προσθέσω..]. Όσο μεγαλώνει τόσο καλύτερη γίνεται, και ειδικά η πρώτη της σκηνή εκτός strip club, είναι νομίζω η καλύτερη της καριέρας της. Αντίθετα, η Evan Rachel Wood στο ρόλο της κόρης, αφήνει μάλλον ανεκμετάλλευτη την τεράστια ευκαιρία που της δόθηκε, και είναι επιεικώς μέτρια στο ρόλο της, που και αβανταδόρικος είναι, και δυνατές στιγμές έχει.
Όσο για το σκηνοθέτη.. παραδίδει ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος, όπου όντως η σκηνοθεσία του θυμίζει τους αδελφούς Dardennes, οπότε αυτό δεν γράφτηκε ως υποχρεωτικό κομπλιμέντο προς τους προσκεκλημένους του τελευταίου Φεστιβάλ στην πρεμιέρα του οποίου προβλήθηκε η ταινία. [Εκτός και αν η κάμερα μας δείχνει την πλάτη του πρωταγωνιστή στις πρώτες σκηνές, απλά για να μας προετοιμάσει για το σοκ που αναπόφευκτα μας περιμένει αντικρίζοντας για πρώτη φορά το πρόσωπό του]. Όλα κυλούν περίφημα ώσπου, και όσο πλησιάζουμε στο τέλος, ο Aronofsky υποκύπτει σε μερικά [πολύ ενοχλητικά είναι η αλήθεια] κλισέ - παύλα - αμερικανιές που σχεδόν αμαυρώνουν την καλή μέχρι τότε εντύπωση [όπως η ανεκδιήγητη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής απευθύνεται στο κοινό από το ρινγκ, λέγοντας με λόγια όλα όσα είχε πει ως τότε η ταινία, ουσιαστικά ακυρώνοντάς την]. Δυο τρεις σκηνές σαν κι αυτήν είναι που δεν επιτρέπουν δυστυχώς στην ταινία να θεωρηθεί πραγματικά σπουδαία. Ίσως πάλι να περιμέναμε πολύ περισσότερα από το σκηνοθέτη αριστουργημάτων όπως το pi και το requiem for a dream, του οποίου η επόμενη ταινία λέγεται.. Robocop.
Να το δω?: Ναι, γιατί στη ζυγαριά υπερτερούν σαφώς τα θετικά.
5 σχόλια:
Φιάσκο το The Fountain? Μου κάνει εντύπωση γιατί γενικά αυτή η ταινία είχε αρέσει σε πολύ κόσμο και προσωπικά θεωρώ ότι είναι και ωραία και καλή ταινία. Εκτός κι αν το εννοείς από εμπορικής άποψης.
Τo wrestler όλο λέω να το δω, κι όλο το αναβάλω, ίσως γιατί το θέμα του δε με αγγίζει και τόσο. Αλλά με τόσα που έχω ακούσει και διαβάσει νομίζω αξίζει τον κόπο, πιο πολύ γιατί θέλω να δω την Μαρίζα Τομεί και την μικρή Ρειτσελ.
ανάμεσα στα *** του wrestler και στα **1/2
που ειχα βαλει στο the fountain [και ημουν και πολυ gentle] η διαφορα ειναι τεραστια νομιζω, τωρα που βλεπω τη δευτερη απο καποια αποσταση.
Και ναι, το φιασκο ηταν και εμπορικο αλλα και καλλιτεχνικο κατα τη γνωμη μου.
Κι εγω ετσι ελεγα και δεν τον υπολογιζα το Ρουρκ, οποτε δες το και πες μου τη γνωμη σου..
α) Το Fountain ήταν φιάσκο γιατί του πήρε γύρω στα πέντε χρόνια να ολοκληρωθεί με πολλές αναβολές κ πολλές αποχωρίσεις(Brand Pitt).
Προσωπικά μου άρεσε πολύ.
β) Συμφωνώ ότι στο westler ο aronofsky προσγειώνεται σκηνοθετικά σε πιο συνηθησμένα μονοπάτια. Τα πρώτα πλάνα με την κάμερα στη πλάτη του πρωταγωνιστή με έπεισαν ότι έβλεπα ντοκυμαντέρ!
γ) συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις αλλά πιστεύω ότι η wood ήταν εξαιρετική! Ειδικά στην τελευταία σκηνή του σπιτιού! Το λόγο που έβγαλε ο Ρουρκ στο φινάλε τον εξέλαβα σαν ανάσα πριν τη βουτιά στο βούρκο (όχι σαν Ρόκυ Μπαλμπόα: ;Antrian!.....κτλ)
P.S 1: ROBOCOP?????
P.S 2: το Valentine Edition φοβερό.
Είμαι από αυτούς που η ταινία δεν τους είπε πολλά. Και απορούν με όλα αυτά τα υπερθετικά που ακούνε και διαβάζουν. Υποψιάζομαι πως αν έλειπε η υπογραφή Αρονόφσκι, όλοι θα μιλούσαν αλλιώς. Η αφήγηση, ήταν επίπεδη και φλατ. Και σε στιγμές, αμερικανιά σκέτη. Ο Αρονόφσκι μάλλον θα πρέπει να επιστρέψει στον παλιό καλό εαυτό του.
Συμπάσχω με αυτά που είπες.Συμφωνώ σε όλα ο ρουρκ καταπληκτικός...και η μαρισα θεά...
Δημοσίευση σχολίου