Sex And The City, (USA), Michael Patrick King, (2008), **

Πέρασα από πολλά στάδια άρνησης, τα πρώτα κιόλας ήταν αυθεντικώς ειλικρινά, ώσπου να ενδώσω στην περίφημη πλέον τηλεοπτική σειρά. Θες ο τρόπος που την παρουσίαζαν τα ελληνικά lifestyle περιοδικά, θες που όλοι [ό.λ.ε.ς] μιλούσαν [κι έγραφαν] γι'αυτό, θέλεις οι copycat στήλες και οι τηλεοπτικές σειρές που εμφανίστηκαν.. i just didn't get it, που λένε και στο χωριό μου.. Ώσπου βέβαια, δια ασήμαντον αφορμήν, κατέβασα όλη τη σειρά από το internet και την παρακολούθησα σε ρυθμό τεσσάρων επεισοδίων την ημέρα, από και προς τη δουλειά..

Όλα λοιπόν αυτά που αγαπήσαμε στη σειρά, οι θαυμάσιες ερμηνείες, το χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα, η μεγαλειώδης Νέα Υόρκη, ο χαριτωμένος φόρος τιμής σε γυναικεία φετίχ όπως τα ακριβά παπούτσια ή η υψηλή ραπτική, η ωδή στη φιλία πάνω απ'όλα.. όλα εδώ μοιάζουν τόσο ρηχά, τόσο επιφανειακά δοσμένα, τόσο "μέσα στα μούτρα σου", που πραγματικά απογοητεύεσαι..

Όλοι και όλα δουλεύουν για την πρωταγωνίστρια, σε βαθμό εκνευριστικό. Παρέλαση φορεμάτων, και η διαφήμιση των διάφορων brand names δεν είναι καν γκρίζα, είναι κατάμαυρη [δεν έχω λόγια για τη σκηνή με το iphone..]. Σε ολόκληρο το πρώτο μέρος της ταινίας οι υπόλοιπες 'πρωταγωνίστριες' δεν εμφανίζονται παρά μόνο ως δικαιολογία για να εμφανιστεί και το αντίστοιχο μοντελάκι. Ευτυχώς στο δεύτερο μέρος [μιλάμε για 148 λεπτά!!] ο ρυθμός κάπως στρώνει [και όχι χάρη στην πολυδιαφημισμένη συμμετοχή της Jennifer Hudson], ο χρόνος παρουσίας στην οθόνη μοιράζεται κάπως πιο δημοκρατικά στα τέσσερα, και η ταινία καταφέρνει τουλάχιστο να δικαιώσει το γνωστό μότο "περνάς δυο[μιση] ώρες ευχάριστα". Όχι όμως και το λόγο ύπαρξής της..

Να το δω?: Λίγο μπαγιάτικα όλα, όχι όμως όσο το ποπκόρν του Βακούρα

Συνήθως δεν ανεβάζω τραγούδια από τις ταινίες που βλέπω, και σίγουρα δεν πρόκειται να το κάνω για κανένα από τα τραγούδια αυτής της ταινίας [άχρωμο, άοσμο και άγευστο το OST, πραγματικά απορώ με την εμπορική του επιτυχία]. Υπάρχει όμως ένα τραγούδι που για πάντα θα το συνδυάζω μ'αυτή. Ενώ λοιπόν σε μια κινηματιογραφική αίθουσα μ'ενοχλεί όχι μόνο η δόνηση ενός κινητού σε αθόρυβο mode, αλλά και το να κοιτά κανείς το κινητό του για να δει την ώρα [δεν το συζητώ για συνομιλία ή sms κατά τη διάρκεια της ταινίας.. εγκεφαλικό παθαίνω], μπορείτε να φανταστείτε τη ντροπή και την ταπείνωση που ένιωσα [μεγαλύτερη από αυτή της Κάρυ ή της Σάρλοτ στην ταινία σε δύο χαρακτηριστικές σκηνές που φυσικά δε θα σας αποκαλύψω], όταν το κινητό μου αποφάσισε, ευρισκόμενο σε flight mode, και με κλειδωμένο πληκτρολόγιο [!!], στη διπλανή θέση και μέσα στην τσάντα μου, χωρίς κανείς να το ακουμπήσει, να επαναστατήσει και να ηχήσει στη διαπασών στους ρυθμούς του παρακάτω τραγουδιού, για σαράντα οκτώ γ*****να δευτερόλεπτα, κι ενώ εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα, προσπαθώντας, να το βρω, να το κλείσω, να βγάλω τη μπαταρία.. Λογικά, πρέπει να σηκώθηκα από τη θέση μου, μόλις και ο τελευταίος [από τους ελάχιστους που υπήρχαν, ευτυχώς] θεατής έφτασε στο σπίτι του..

Ορίστε λοιπόν κύριοι Celestial, σας άκουσαν που σας άκουσαν οι δέκα, ας σας ακούσουν τώρα και άλλοι τρεις..

Celestial - Brighton Girls [box]