You Will Meet A Tall Dark Stranger, [USA], Woody Allen, [2010], **1/2

Αν και δε μπορώ να πω ότι υπάρχει έστω και μία ταινία του Allen που να θεωρώ κακή, ή να μετάνιωσα που την είδα, η τελευταία του δε μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μέχρι τώρα, παρά τις συμπαθητικές της κριτικές και το πολύ καλό καστ. Όταν όμως δεν έχεις άλλες επιλογές εξόδου, ένα φιλμ του Woody Allen δεν είναι καθόλου κακή ιδέα για Σάββατο βράδυ.

Και πράγματι, μόλις ξεκίνησε το φιλμ, με την ωραία του αφήγηση και την εισαγωγή των χαρακτήρων, σχεδόν θύμωσα με τον εαυτό μου για τις αρχικές του επιφυλάξεις. Το καστ είναι αναμενόμενα καλό (ιδιαίτερα η Naomi Watts κάνει εξαιρετική δουλειά σ'έναν αν μή τι άλλο καθόλου αβανταδόρικο ρόλο), το φιλμ βλέπεται ευχάριστα και διαθέτει αρκετές κωμικές στιγμές.


Σύντομα όμως συνειδητοποιείς ότι όλα τα έχεις ξαναδεί [χαρακτήρες, πλοκή, ρυθμό] σε κάποια από τις τελευταίες ταινίες του σκηνοθέτη.Στο δεύτερο μισό του φιλμ ένιωσα πολύ έντονα ότι ο Allen κουράστηκε με τους ίδιους του τους ήρωες αφήνοντάς τους ξεκρέμαστους. Η δε κατάληξή του ξαφνιάζει καθώς είναι ίσως η πιο απότομη που έχω δει σε ταινία του σκηνοθέτη, τη δικαιολογείς όμως καθώς νιώθεις βέβαιος ότι η τύχη των ηρώων είναι αυτή που περιμένεις.

Να το δω? : "..καθόλου κακή ιδέα για Σάββατο βράδυ"

Μαχαιροβγάλτης (Knifer), [Greece], Γιάννης Οικονομίδης, [2010], **1/2

Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να κρίνεις μια ταινία με κριτήριο αυτό που περίμενες από αυτή, αλλά εφόσον το στοιχείο της έκπληξης [και στην περίπτωση του Οικονομίδη του σοκ] χάνεται έπειτα από την πρώτη επαφή με το έργο του δημιουργού, νομίζω πως αυτό είναι πλέον αναπόφευκτο.

Κι αυτό είναι ίσως το πρόβλημα με το Μαχαιροβγάλτη. Ξέρεις τι θα παρακολουθήσεις σχεδόν από την αρχή, και δε διαψεύδεσαι καθόλου. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα, όλα έχουν ειπωθεί πια στον κινηματογράφο [και τη συγκεκριμένη ιστορία την έχεις ήδη παρακολουθήσει, σε διάφορες παραλλαγές, είτε σε κάποια μικρή ανεξάρτητη ταινία σε κάποιο φεστιβάλ, είτε σε μια ασπρόμαυρη ταινία του '60 με την Έλενα Ναθαναήλ], το πρόβλημα είναι ότι περιμένεις περισσότερα από ένα σκηνοθέτη που όντως είπε κάτι καινούργιο με τις προηγούμενες ταινίες του.

Δεν είναι ότι ο Μαχαιροβγάλτης είναι μια κακή ταινία ή μια ταινία που πρέπει να προσπεράσεις, κάθε άλλο. Διαθέτει μια εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία [ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φιλμ] και έναν λιτό αλλά στιβαρό αφηγηματικό ρυθμό που δεν κουράζει ούτε λεπτό. Αυτό όμως που κουράζει, και που στα προηγούμενα φιλμ ήταν απολύτως δικαιολογημένο έως αναγκαίο, είναι η υπερβολή στους διαλόγους και τις ερμηνείες, κυρίως του Βαγγέλη Μουρίκη, ο οποίος στήνει το χαρακτήρα του ως τερατόμορφη καρικατούρα, αδικώντας τον βάναυσα.

Εν ολίγοις, ότι πέτυχε στο Σπιρτόκουτο ως "ενοχλητικό" με την έννοια του disturbing, εδώ ενοχλεί μόνο ως annoying. Είπαμε, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, ίσως και άδικες..

Να το δω?: Στα συν του φιλμ το ότι ανήκει σαφώς σ'αυτή την κατηγορία ταινιών που συμπαθείς περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, και δεν ξεφουσκώνει με το που βγεις από την αίθουσα.

The November Collection

Η Χειμερινή Ακαδημία για το φετινό Νοέμβρη προτείνει απαλούς τόνους σε άσπρο/μαύρο..

1. Korallreven - Honey Mine (ft Victoria Bergsman) [zs]

Στα φωνητικά η Victoria Bergsman, στη σύνθεση και την παραγωγή ο Martin και ο Daniel. Το απίθανο Honey Mine των Σουηδών Korallreven ήταν αυτό που ξεχώριζε με διαφορά στο καλοκαιρινό τους mix, και επιτέλους ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει σε single. Ένα από τα πιο αξέχαστα ρεφρέν αυτού του Φθινοπώρου.

2. Trembling Blue Stars - All Our Tomorrows [zs]


Η σταθερή αξία που ακούει στο όνομα Bobby Wratten παραδίδει άλλο ένα υπέροχο pop άλμπουμ, και αυτή τη φορά είναι οριστικά το τελευταίο για τους Trembling Blue Stars. Δε γνώρισαν ποτέ την εμπορική επιτυχία, δε θα τους συναντήσετε στις ανασκοπήσεις με τα καλύτερα της χρονιάς ή της δεκαετίας, κι όμως, ακολουθώντας μια σεμνή, συνεπή και αθόρυβη πορεία, ο κύριος αυτός έχει γράψει μερικά από τα ομορφότερα βρετανικά pop τραγούδια των τελευταίων είκοσι χρόνων. Και το All Our Tomorrows είναι σίγουρα ένα από αυτά..

3. Asobi Seksu - Trails [zs]


Οι Jesus And Mary Chain γράφουν το τραγούδι της νέας ταινίας του James Bond με την Liz Frazer στα φωνητικά.



4. Crushed Stars - Black Umbrellas [zs]

Παλιός μας γνώριμος ο κύριος Todd Gautreau καθώς είχαμε παρουσιάσει το one man project του και στο προηγούμενο άλμπουμ του. Όπως και το Spies έτσι και το φετινό Black Umbrellas είναι εξαιρετικό οπότε δεν έχουμε ούτε να προσθέσουμε ούτε να αφαιρέσουμε τίποτε σε όσα γράφαμε το Γενάρη του 2008.

5. COWLICK - Wires [zs]

You can tell me anything you want
You can take me anywhere you want
You can buy me anything you want
You can take me anywhere
Please take me anywhere
Just get me out of here tonight

Κι όμως, τα αδέρφια Dylan και Jackson Hudecki από τo Hamilton του Καναδά, καταφέρνουν να μετατρέψουν αυτούς τους απλούς [και απλοϊκούς τους λες] στίχους σε ένα ακαταμάχητο psychedelic mantra.



6. Oars - Karats [zs]


Έξοχη ψυχεδελική pop από τo Brooklyn και τους Oars. Μακάρι να είναι έτσι και το άλμπουμ τους που θα κυκλοφορήσει του χρόνου.

7. Tanlines - Real Life [zs]


Ο Eric και ο Jesse είναι οι δύο ΝεοΥορκέζοι κύριοι που κρύβονται πίσω από το σχήμα των Tanlines, και η Αληθινή Ζωή, το single - προπομπός της συλλογής που θα κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα, είναι πραγματικά καταπληκτική.



8. Tony Castles - Black Girls In Dresses [zs]


Τα ενδιαφέροντα σχήματα από το Brooklyn ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια, και μένει να δούμε αν, εκτός από μερικά πολύ καλά tracks, καταφέρουν να κάνουν και κάτι περισσότερο. Οι Tony Castles ειδικότερα ελπίζουμε να τα καταφέρουν γιατί θέλουμε ν'ακούσουμε ακόμη περισσότερα τραγούδια σαν το Black girls in dresses.

9. Dale Earnhardt Jr. Jr. - Vocal Chords [zs]


Φεύγοντας για λίγο από την Αμερικανική μητρόπολη και μεταφερόμενοι στο Detroit του Michigan με τις φωνητικές χορδές των Dale Earnhardt Jr Jr [όνομα κι αυτό] διαπιστώνουμε ότι τελικά οι Vampire Weekend το άφησαν κανονικότατα το στίγμα τους!



10. Frankie Rose and the Outs - Little Brown Haired Girls [zs]

Με αρκετό buzz γύρω από το όνομά τους τελευταία οι Outs είναι το προσωπικό σχήμα της Frankie Rose, μιας drummer που έχει περάσει από συγκροτήματα όπως οι Dum Dum Girls και οι Crystal Stilts. Όπως είναι φυσικό κινούνται και αυτοί στο ίδιο garage pop ύφος.



11. Liechtenstein - Passion For Water [zs]



Από τη Σουηδία, παρά το όνομά τους, μας έρχεται το δυναμικό γυναικείο τετραμελές συγκρότημα των Liechtenstein, και νομίζω πως με τον indie κιθαριστικό του ήχο στέκεται μια χαρά μετά τη Frankie Rose.



12. Lovers - Boxer [zs]


..Για να συμπληρώσουν την τριάδα των γυναικείων συγκροτημάτων ορίστε και οι Lovers από το Portland, που με το πανέμορφο Boxer μου θύμισαν πάρα πολύ τα συγκροτήματα που ξεπήδησαν μετά την εμφάνιση των Breeders στις αρχές των 90s, όπως οι Veruca Salt κ.α.



13. MillionYoung - Calrissian [zs]



Παράξενο όνομα τόσο για το συγκρότημα όσο και για το τραγούδι, τα παράξενα όμως τελειώνουν εκεί καθώς το Carlissian του σχήματος από τη Florida είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι που θα μπορούσε άνετα να γίνει και επιτυχία.



14. The Tins - The Green Room [zs]


Πίσω στη Νέα Υόρκη και στο τρίο των Tins, που μπορεί να υιοθετούν κάποιες πιο γνώριμες και όχι και τόσο μοντέρνες ηχητικές φόρμες, παραδίδουν όμως με το Green Room ένα πολύ καλό indie rock τραγούδι.



15. Cathal Coughlan - Best Say We're Not Serious [zs]


Άλλη μια επιστροφή για το τέλος, αυτή ενός πολύ ιδιαίτερου και πολύ ξεχωριστού καλλιτέχνη από την Ιρλανδία, του Cathal Coughlan, πάλαι ποτέ ηγέτη και τραγουδιστή των Microdisney στα 80s και των Fatima Mansions στα 90s. Με το απαράμιλλο, μοναδικό του τραγουδιστικό στυλ, τους εξαιρετικούς στίχους και την ιδιοσυγκρατική avant-garde pop του, ο Coughlan επιστρέφει φέτος μετά από τέσσερα χρόνια με το Rancho Tetrahedron, ένα άλμπουμ που πραγματικά αξίζει να ακούσετε.



16. The Fatima Mansions - Angel's Delight [zs]



Και αφού μας δίνεται η μοναδική αυτή ευκαιρία, ας κλείσουμε τη συλλογή αυτού του μήνα με το καλύτερο ίσως τραγούδι του, ένα από τα πιο συγκλονιστικά (και πιο αγαπημένα μου) τραγούδια των τελευταίων είκοσι χρόνων. Από το περίφημο άλμπουμ του 1990 Viva Dead Ponies, το Angel's Delight περιέχει ίσως την πιο τέλεια closing line που έχω ακούσει σε τραγούδι. Και φυσικά δε θα σας την αποκαλύψω..

You can download all songs from H.E.R.E.

Somewhere, [USA], Sofia Coppola, [2010], ***

Τηρουμένων των αναλογιών, και ας φανταστούμε εδώ πως οι αναλογίες είναι μακρομαλλούσες λυγερόκορμες κορασίδες, των οποίων τα μαλλιά θα τραβήξουμε λιγάκι για να υποστηρίξουμε το παρακάτω επιχείρημα, το Somewhere είναι ένα μικρό Lost In Translation.

"Παραιτημένος, τσακισμένος, αποπροσανατολισμένος, ημι-fucked up ηθοποιός του Χόλλυγουντ ξανανιώνει συναναστρεφόμενος μια κατά 30 χρόνια νεότερη ξανθιά αιθέρια ύπαρξη, υπό τους ήχους ενός killer soundtrack". [Να'τες οι 25 λέξεις!].

Το ρόλο της Ιαπωνίας υποδύεται, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο, πολύ αγαπητή γειτονική μας χώρα..


Οι αναλογίες [και η πλάκα] τελειώνουν βέβαια κάπου εδώ. Ο Stephen Dorff, γενναία επιλογή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κουβαλά στους ώμους του το φιλμ, το θέμα όμως είναι ο προορισμός προς τον οποία προσπαθεί ανεπιτυχώς να το κατευθύνει. Συμπαθητικός αλλά κάπως λίγος, κάπως ανεπαρκής, κάπως "ναι-μεν-αλλά", συλλαμβάνεις αρκετές φορές τον εαυτό σου να φαντάζεται κάποιον άλλον στο ρόλο του.. Πασχίζεις σε όλη την ταινία για να ταυτιστείς μαζί του, τη στιγμή που ο Bill Murray κέρδιζε τη συμπόνια σου με ένα και μόνο βλέμμα.

Η ταινία δεν είναι κακή, ούτε αποτυχημένη. Aφηγείται μια απλή, γλυκόπικρη ιστορία χαρακτήρων, σε χαλαρό, "ευρωπαϊκό" στυλ, το χαρακτηριστικό πλέον της Coppola. Βλέπεται ευχάριστα, είναι ατμοσφαιρική, έχει ωραία μουσική και μερικές πραγματικά αστείες σκηνές. Αν είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις τις προσδοκίες που θα [έπρεπε να] είχες από τη δημιουργό μερικών εξαιρετικών ταινιών της τελευταίας δεκαετίας, θα σου αρέσει, ίσως μάλιστα και να την αγαπήσεις.

Να το δω?: Λόγω προτέρου εντίμου βίου.

Homeland (Χώρα Προέλευσης), [Greece], Syllas Tzoumerkas, [2010], ***1/2

Ως τυπικός Έλλην δε διστάζω να ομολογήσω ότι είμαι ιδιαίτερα καχύποπτος απέναντι σε οποιαδήποτε ταινία ή οποιοδήποτε άλμπουμ ελληνικής προέλευσης, που αγκαλιάζεται από την εγχώρια κριτική. Από μέτριες, συμπαθητικές ή έστω απλά αξιόλογες δουλειές οι οποίες προβιβάζονται ως δια μαγείας σε αριστουργήματα, έχω χορτάσει τα τελευταία χρόνια..

Η ταινία του Τζουμέρκα όμως με κέρδισε, παρά τις αδυναμίες της. Και είναι αρκετές: Είναι υπέρ του δέοντος υπερβολική, κυρίως σεναριακά. Χάνει λιγάκι τον προσανατολισμό της [ενίοτε και το μέτρο] στο δεύτερο μέρος, σε αντίθεση με το εξαιρετικό πρώτο μισό. Είναι όμως μια ταινία με ψυχή, με ένταση, με φρενήρη ρυθμό που σε παρασύρει. Μια ταινία, που επιτέλους μιλά για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με τρόπο που προκύπτει αβίαστα από την ιστορία και τους χαρακτήρες, χωρίς περιττούς διδακτισμούς. Μια ταινία με ερμηνείες [δε μπορώ να μην ξεχωρίσω την αγαπημένη μου Αμαλία Μουτούση, οι σκηνές της στην σχολική αίθουσα είναι συγκλονιστικές, αξέχαστες] και σπουδαία μουσική επένδυση [μπράβο στους Drog_A_Tek]. Η Χώρα Προέλευσης είναι μια πολύ καλή ελληνική ταινία. Μια πολύ καλή ταινία, τελεία.

Να το δω: Δες την ανατριχιαστική σκηνή με το παπαδαριό που παρελαύνει και ίσως μετανιώσεις που δεν πήγες να ψηφίσεις σήμερα..