Μαχαιροβγάλτης (Knifer), [Greece], Γιάννης Οικονομίδης, [2010], **1/2

Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να κρίνεις μια ταινία με κριτήριο αυτό που περίμενες από αυτή, αλλά εφόσον το στοιχείο της έκπληξης [και στην περίπτωση του Οικονομίδη του σοκ] χάνεται έπειτα από την πρώτη επαφή με το έργο του δημιουργού, νομίζω πως αυτό είναι πλέον αναπόφευκτο.

Κι αυτό είναι ίσως το πρόβλημα με το Μαχαιροβγάλτη. Ξέρεις τι θα παρακολουθήσεις σχεδόν από την αρχή, και δε διαψεύδεσαι καθόλου. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα, όλα έχουν ειπωθεί πια στον κινηματογράφο [και τη συγκεκριμένη ιστορία την έχεις ήδη παρακολουθήσει, σε διάφορες παραλλαγές, είτε σε κάποια μικρή ανεξάρτητη ταινία σε κάποιο φεστιβάλ, είτε σε μια ασπρόμαυρη ταινία του '60 με την Έλενα Ναθαναήλ], το πρόβλημα είναι ότι περιμένεις περισσότερα από ένα σκηνοθέτη που όντως είπε κάτι καινούργιο με τις προηγούμενες ταινίες του.

Δεν είναι ότι ο Μαχαιροβγάλτης είναι μια κακή ταινία ή μια ταινία που πρέπει να προσπεράσεις, κάθε άλλο. Διαθέτει μια εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία [ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φιλμ] και έναν λιτό αλλά στιβαρό αφηγηματικό ρυθμό που δεν κουράζει ούτε λεπτό. Αυτό όμως που κουράζει, και που στα προηγούμενα φιλμ ήταν απολύτως δικαιολογημένο έως αναγκαίο, είναι η υπερβολή στους διαλόγους και τις ερμηνείες, κυρίως του Βαγγέλη Μουρίκη, ο οποίος στήνει το χαρακτήρα του ως τερατόμορφη καρικατούρα, αδικώντας τον βάναυσα.

Εν ολίγοις, ότι πέτυχε στο Σπιρτόκουτο ως "ενοχλητικό" με την έννοια του disturbing, εδώ ενοχλεί μόνο ως annoying. Είπαμε, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, ίσως και άδικες..

Να το δω?: Στα συν του φιλμ το ότι ανήκει σαφώς σ'αυτή την κατηγορία ταινιών που συμπαθείς περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, και δεν ξεφουσκώνει με το που βγεις από την αίθουσα.