Ταξίδι αστραπή στην Αθήνα, και η δύσκολη, θεατρικά, ημέρα της Τρίτης, με οδήγησε [ευτυχώς], από σπόντα, στην παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή, τη δραματοποιημένη μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Ντοστογέφσκι.
Ο ήρωας, υποδέχεται το κοινό ξαπλωμένος στο πάτωμα, ανάμεσα σε δύο οθόνες τηλεόρασης. Είναι ένας αρρωστημένα υποχόνδριος και μάλλον δειλός, όπως αποδεικνύεται, ενεχυροδανειστής. Η γυναίκα του μόλις έχει αυτοκτονήσει πηδώντας από το παράθυρο, και ο ίδιος, σηκώνεται, προσπαθεί να το συνειδητοποιήσει, προσπαθεί να τακτοποιήσει τις σκέψεις του, και αρχίζει να μονολογεί. Με τον εαυτό του, προς τον εαυτό του, προς το κοινό, προς τις οθόνες.. όπου πάλι εμφανίζεται ο εαυτός του [σε βίντεο]. Καθώς σιγά σιγά αρχίζει να ξετυλίγεται όλη η ιστορία της σχέσης τους, ο ίδιος φτάνει ολοένα και πιο κοντά στην κάθαρση καθώς [και επειδή?] την αφηγείται.. Ώσπου, καταλήγει και πάλι εκεί απ'όπου ξεκίνησε, ξαπλωμένος στο πάτωμα, μετά από 100 εξαντλητικά λεπτά, θαρρείς και θα ξαναρχίσει την παράσταση - αφήγηση από την αρχή..
Με μάτια υγρά, με μύτη που τρέχει, βήχοντας συνεχώς, πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να υποψιαστώ ότι ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής της ιστορίας ίσως και τελικά να υποκρίνεται τον υποχόνδριο ανθρωπάκο, και να μην είναι όντως συναχωμένος με 39 πυρετό, που κάνει τη θυσία να παίξει για να μην αναβληθεί η παράσταση. Και αυτός είναι ο θρίαμβος του Βογιατζή, όσον αφορά στο απλοϊκό μεν, αλάνθαστο δε, προσωπικό μου κριτήριο μιας επιτυχημένης ερμηνείας: απλά ξεχνάς ότι βλέπεις τον ηθοποιό Βογιατζή. Δεν παίζει, ε.ί.ν.α.ι. ο ενεχυροδανειστής. Κινείται συνεχώς, μουρμουρίζει, μονολογεί, η αντίθεση με τα βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα διαλόγου [συχνά συγχρονισμένου] είναι εντυπωσιακή, το βαθμιαίο 'ξεγύμνωμα' του ήρωα αποδίδεται θαυμάσια.. Στο σύνολό της, όχι μόνο μια καταπληκτική δουλειά, ερμηνευτικά και σκηνοθετικά, αλλά και ακριβώς αυτό που η λέξη δουλειά σημαίνει, με Δ κεφαλαίο.
Πραγματικά, ακόμη και ο πιο δύσπιστος θεατής νομίζω ότι πρέπει να έφυγε από το θέατρο της οδού Κυκλάδων αναγνωρίζοντας αν μη τι άλλο, την τεράστια προετοιμασία και τις ατελείωτες πρόβες, που λογικά απαιτήθηκαν για να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση [όπως διάβασα αργότερα, το θέατρο έμεινε κλειστό έναν ολόκληρο χρόνο για την προετοιμασία της!]
Να τη δω? : Για μένα ανώτερη και από τις δύο παραστάσεις του που έχω δει, τις Δούλες και την περυσινή Αντιγόνη, αν αυτό σας λέει κάτι..
4 σχόλια:
Σαν σκηνοθετης μου αρεσει ο Βογιατζης, σαν ηθοποιος δεν ξερω παντα, πχ ειδα την Αντιγονη περσι και σε καποιες στιγμες (πχ στον θρηνο) ητα για γελια και για κλαμματα...
ε εδω ειναι πολυ καλός!
απιστευτο! ημασταν στην ιδια παρασταση την ιδια μερα!! :)))
κι εγω κατεβηκα απο Θεσνικη και πανηγυριζα που την μη-θεατρικη μερα της Τριτης ο Βογιατζης ειχε παρασταση. Και τι παρασταση. θα συμφωνησω απολυτα!
Αυτη η ταυτιση του με τον ηρωα, ειδικα σε αυτο το εργο, ηταν κατι το ασυλληπτο. αυτο το χαμενο αφηρημενο μουρμουρητο, αυτου του καταρρακωμενου ανθρωπου που νομιζει πως θα ξεφυγει απο την αληθεια -που ομως ξερει πως μεσα σε αυτον τον λυτρωτικο μονολογο ειναι καταδικασμενος να την αντικρυσει καταματα. το ευρημα με τα βιντεο εκπληκτικο, σαν να συνομιλει με τις σκεψεις του, σαν η "εσωτερικη φωνη" του να οτν επαναφερει οποτε παει να ξεφυγει απο το φανταστικο του ακροατηριο. τοσο αληθινος, νομιζες πως το βιωνε ο ιδιος. νομιζες πως σαυτο τον απογυμνωμενο και ψυχρο χωρο επαιρναν σαρκα και οστα οι αναμνησεις και το αψυχο σωμα της Ημερης που δε το βλεπαμε ηταν εκει, παρον, και ζωντανευε. ο ανθρωπος ειναι απλα ΘΕΟΣ.
θα συμφωνησω οτι ειναι ανωτερο απο τις Δουλες, μαλλον ισαξιο του Βella Venezia. τη συγκλονιστικη Αντιγονη δεν την αγγιζω..
μικρός που είναι ο κόσμος τελικά!
δυστυχώς όμως δεν έχω δει το b.v.
Δημοσίευση σχολίου