Once In A Lifetime, [Greece], Νικόλ Αλεξανδροπούλου, [2009], ***

Το Once In A Lifetime έχει σαφώς δεχθεί αρκετά χλιαρές [μέχρι κακές] κριτικές από φίλους και μή του Γιάννη Πετρίδη έτσι μπήκα στην αίθουσα προβολής [και μάλιστα πιθανότατα στην τελευταία προβολή της ταινίας σε μεγάλη αίθουσα] ανάλογα προετοιμασμένος. Όπως διαπίστωσα λοιπόν, αν έχει κανείς κάτι να καταλογίσει στη σκηνοθέτιδα του φιλμ, είναι ότι προσπαθεί να χωρέσει πάρα [μα πάρα] πολλά πράγματα στα 78 λεπτά του, χάνοντας κάπου την κεντρική ιδέα του φιλμ, η οποία τελικά δεν καταλαβαίνουμε εάν είναι η προσωπική ιστορία του Γιάννη Πετρίδη ή η ιστορία της ροκ μουσικής στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια. Δύο ιστορίες που το φιλμ προσπαθεί να αφηγηθεί παράλληλα. Μα, η ιστορία του ροκ στην Ελλάδα δεν ε.ί.ν.α.ι. ο Γιάννης Πετρίδης? σας ακούω να ρωτάτε.. Φυσικά, γι'αυτό και της συγχωρούμε τα όποια αρνητικά, τις όποιες ελλείψεις, και όλα όσα ο καθένας από τους οπαδούς του Πετρίδη θα ήθελε διαφορετικά..

Το φιλμ είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη: Ένα σύντομο, σχετικό με την ιστορία της ροκ [με πολύ καλές μουσικές επιλογές του Μάρκου Φράγκου, όπως και όλα τα υπόλοιπα μέρη], ένα δεύτερο, αποκλειστικά αφιερωμένο στον Πετρίδη και σε διηγήσεις του για την παιδική του ηλικία και τις πρώτες μέρες της εκπομπής [και το οποίο είναι φυσικά το καλύτερο μέρος της ταινίας], ένα τρίτο που προσπαθεί να παρουσιάσει τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα και τη σχέση μουσικής / πολιτικής / κοινωνίας / νέων / δισκογραφίας / ίντερνετ κλπ κλπ [το οποίο είναι ένας ασυνάρτητος αχταρμάς από απόψεις διαφόρων, ειδικών και μή, επί του θέματος, επομένως ίσως και να είναι αντιπροσωπευτικό της εποχής αυτής] και τέλος, έπειτα από πολύ περισσότερες δόσεις Πέτρου Κωστόπουλου απ'όσες μπορεί να αντέξει και ο πιο ψύχραιμος και αντικειμενικός θεατής, το τέταρτο μέρος, στο οποίο η σκηνοθέτιδα ακολουθεί τον Πετρίδη σ'ένα από τα περίφημα ταξίδια του στο Λος Άντζελες. Κάπως αμήχανο, όπως αναμενόμενα αμήχανος είναι και ο ίδιος μπροστά στην κινηματογραφική κάμερα..


Σίγουρα, βγαίνεις από την αίθουσα έχοντας παρακολουθήσει ένα φιλμ που δεν περίμενες ότι θα γυριστεί ποτέ, ένα φιλμ που [κατά κύριο λόγο] αφορά τον καλύτερό σου φίλο τα τελευταία ΧΧ χρόνια, τον άνθρωπο που διαμόρφωσε το μουσικό και κινηματογραφικό σου γούστο, και τη ζωή σου γενικότερα, όσο κανένας άλλος.. Σίγουρα θα ήθελες να δεις, να ακούσεις και να μάθεις πολλά περισσότερα, αλλά τότε και τα 78 λεπτά [που έτσι κι αλλιώς σου φάνηκαν σαν δύο γεμάτες ώρες] θα έπρεπε να ήταν κι αυτά πολλά περισσότερα.. Προσωπικά κρατάω μόνο τα θετικά και η εικόνα που θα μου μείνει από το φιλμ είναι αυτή του Πετρίδη να σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι οδηγώντας δίπλα στις Καλιφορνέζικες ακτές [εντάξει, θα μου μείνει επίσης η εντελώς αναπάντεχη και εντελώς ξεκαρδιστική αναφορά του στο συντάκτη αυτού του μπλογκ, για την οποία ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά..]



Να το δω? : Προσεχώς, υποθέτω, σε ένα από τα κρατικά κανάλια.