Κ.Β. + Handy Park / Elica, Βαβυλωνία, Μύλος, Θεσσαλονίκη

Στο δρόμο για το Μύλο σκεφτόμουν την αμέσως προηγούμενη φορά που είδα τον Κωνσταντίνο Βήτα, στο ίδιο μέρος, τρία χρόνια πριν, στις πρώτες μέρες αυτού του blog. Αρκετά πράγματα άλλαξαν από τότε, ο ίδιος είναι πλέον ακόμη πιο αναγνωρίσιμο όνομα μετά την επιτυχία του '2', και, αναπόφευκτα το κοινό ήταν μεγαλύτερο αλλά και αρκετά διαφορετικό από κάθε άλλη φορά.. Οι 20somethings στις μπροστινές σειρές, θαρρείς ότι είδαν φως και μπήκαν, ή ότι απλά δε βρήκαν εισιτήριο για τη Βανδή, που εμφανιζόταν την ίδια ώρα στην άλλη άκρη της πόλης.. Τη μια στιγμή χτυπιόντουσαν με τη μουσική, την ακριβώς επόμενη γυρνούσαν πλάτη στη σκηνή κι έπιαναν ψιλή [αλλά δ.υ.ν.α.τ.ή.] κουβεντούλα, έπειτα έβγαζαν ο ένας τον άλλο φωτογραφίες με τα κινητά με φόντο τη σκηνή.. πράγματα πρωτόγνωρα για μένα, τον πικρόχολο μεσήλικα [θα πείτε και θα'χετε, φυσικά, δίκιο..]

Το πρόγραμμα χωρίστηκε σε τρία μέρη, ένα ηλεκτρονικό κάπως πιο ambient, ένα ηλεκτρικό - έκπληξη, με τη συμμετοχή των Handy Park [κι όταν λέμε ηλεκτρικό εννοούμε guitar solos and everything!] κι ένα ηλεκτρονικό κάπως πιο τέκνο και χορευτικό, το πρόγραμμα δηλαδή που παρουσίασε στο Σταυρό του Νότου το χειμώνα. Όλα αυτά βέβαια αφορούν τις πειραγμένες ενορχηστρώσεις των γνωστών του τραγουδιών που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε.. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος σε μεγάλη φόρμα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γεμάτος ενέργεια και τρελή χαρά, με την απολύτως κυριολεκτική σημασία της έκφρασης όμως.. Αν και είχε γενέθλια δεν είδαμε -ευτυχώς- τούρτες στη σκηνή και άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα, πολλοί όμως του φώναζαν ευχές κάθε τρεις και λίγο, οπότε το "Γεια σας! Καλό καλοκαίρι! Χρόνια μου Πολλά!" ήταν το τέλειο κλείσιμο μιας θαυμάσιας βραδιάς..


Πριν τον Κ.Β. εμφανίστηκαν οι Elica και φυσικά, σε μια από τις σπάνιες φορές που είπα να μην πάω πια κι εδώ από τους πρώτους, διάλεξαν να εμφανιστούν στην ώρα τους.. Τους είδα ελάχιστα και δε μπορώ να κρίνω, είναι ασφαλές όμως να πει κανείς ότι η όμορφη μουσική τους είναι αρκετά επηρεασμένη από αυτή του Κωνσταντίνου και των Στέρεο Νόβα. Θα ήθελα όμως να κάνω μια μικρή επισήμανση, εντελώς καλοπροαίρετα: μία διασκευή σε Depeche Mode = tribute = cool. Δύο διασκευές σε Depeche Mode = tribute band = καθόλου cool..