Los Abrazos Rotos, [Spain], Pedro Almodovar, [2009], ***1/2

Από το πρώτο κιόλας ρεπορτάζ από τις Κάννες, ξέρεις τι να περιμένεις από το τελευταίο φιλμ του Almodovar. "Δεν είναι από τις καλύτερές του", "Δεν είναι αυτό που περιμέναμε". Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα φιλμ του σπουδαιότερου εν ζωή [το πέτυχα τώρα?] Ισπανού σκηνοθέτη, πολύ θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει.. Προσωπικά, αυτό που περίμενα, αυτό και βρήκα: Ένα συναρπαστικό, σχεδόν Χιτσκοκικό νουάρ-μελόδραμα, γεμάτο συγκίνηση, χρώμα, γέλιο, υπέροχες ερωτικές σκηνές, καταπληκτική [όπως πάντα] μουσική από τον Alberto Iglesias, μια αναπάντεχη, ευφυή [αλλά όχι αναπάντεχα ευφυή] αναφορά σε λατρεμένη προηγούμενη ταινία του, και μερικές αξέχαστες σκηνές που μόνο ο Almodovar μπορεί πια να γυρίσει [α. τα κόκκινα τακούνια β. το voiceover της Cruz στον εαυτό της στην πιο εμπνευσμένη σκηνή χωρισμού που έχετε δει τελευταία γ. είπα για τις ερωτικές σκηνές? δ. αχ, αυτές οι ντομάτες..]


Σίγουρα για τους σκεπτικιστές το σενάριο είναι προβλέψιμο, οι ήρωες γνώριμοι [ο συγγραφέας, η επιστήθια φίλη, η μοιραία γυναίκα, ο γιος] το μελόδραμα υπερβολικό.. για τους οπαδούς όλα αυτά είναι πλεονεκτήματα, όχι απλώς αποδεκτά, αλλά σαφώς επιθυμητά.



Να το δω? : Ακόμη δεν έχετε διαλέξει στρατόπεδο?

Russia

Ακούγοντας το Russia των Ramona Falls και, σχεδόν ενθουσιασμένος, ψάχνοντας για περισσότερες πληροφορίες για το συγκρότημα, ομολογώ ότι δεν περίμενα τόσα αποτελέσματα στο google. Αυτό που αγνοούσα βέβαια είναι ότι ο Brent Knopf, ο εγκέφαλος ή καλύτερα το μοναδικό μέλος του "συγκροτήματος" είναι επίσης και μέλος των πολύ πιο γνωστών Menomena. Οι Menomena ομολογώ ότι δε μ'έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα, και ίσως να προσπερνούσα και το προσωπικό project του Brent.. ένα καλό τραγούδι όμως, όπως ακράδαντα πιστεύω, πάντα τον βρίσκει το δρόμο του [προς τα ηχεία μου τουλάχιστον]. Και το Russia είναι κάτι παραπάνω από καλό!

Το Intuit, ντεμπούτο άλμπουμ του μουσικού από το Portland του Oregon κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες, και φιλοξενεί περισσότερους από είκοσι [!] μουσικούς της πολύ καλής σκηνής της πόλης.


Ramona Falls is the solo project of Brent Knopf of Menomena. His debut album, Intuit, is out now on Barsuk Records. Great compositions, an excellent production, a beautiful voice.. a very good album indeed!

Ramona Falls - Russia [zs]


Ο Brent εξηγεί τη διαδικασία ηχογράφησης των τραγουδιών του! Do try this at home!

My Time We Die

Το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών shoegazers The Voices από το Cardiff είναι δυστυχώς και το κύκνειό τους άσμα. Με εμφανείς αλλά όχι ενοχλητικές αναφορές στα σπουδαία συγκροτήματα του είδους [και όχι μόνο], το Death Of A Lover's Song μοιάζει σαν κυκλοφορία των αρχών της περασμένης δεκαετίας. Δάφνες πρωτοτυπίας μπορεί να μη διεκδικεί [και αν γνωρίσετε κάποιον που τις διεκδικεί αυτές τις δάφνες, και μάλιστα με αξιώσεις, παρακαλώ να μου τον γνωρίσετε..] το άλμπουμ των Voices, δεν ικανοποιεί απλά τους φαν του shoegaze, αποτελεί σαφώς ένα από τα δυο, τρία καλύτερα δείγματα που είχε να μας προσφέρει μέσα στη χρονιά του 2009..

“The Voices” from Cardiff, Wales is a post-shoegaze trio. Swathes of warm guitar fuzz and buzzing synths combine with breathily delicate melodies on hypnotic mini-epics. The brilliant "Death Of A Lover's Song" is their third and last record, as they have sadly announced the breakup of the band..

The Voices - My Time We Die [zs]

Μήδεια, Όλγα Παπαλεξίου, Θέατρο Ε.Μ.Σ.

Ελλάς - Νορβηγία: συμμαχία! Η Ελληνίδα χορογράφος Όλγα Παπαλεξίου και ο Νορβηγός συνθέτης Ole Henrik Moe σε μια συνεργασία για ένα ακόμη ανέβασμα της τραγωδίας του Ευριπίδη. Μετά την υδάτινη Ελληνική, την Γερμανική όπερα και τη Ρουμάνικη τραγωδία, το Ελληνονορβηγικό χοροθέατρο είναι η τέταρτη σχετική παράσταση που παρακολουθώ τα τελευταία δύο χρόνια, οπότε αρχίζω να αναρωτιέμαι σοβαρά πλέον για ποιο λόγο η ιστορία της Μήδειας ασκεί επάνω μου τέτοια γοητεία..


Μια ταλαντούχα ομάδα χορευτών και από τις δύο χώρες [η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη διαφόρων φορέων της Νορβηγίας] ακολουθεί τα χνάρια της Μήδειας "από τον Εύξεινο Πόντο στο Βορρά και μετά στην Κόρινθο, στο Νότο" [έτσι εξηγείται η μίνι-αναφορά στον Ποντιακό χορό που ξύπνησε εφιαλτικές μνήμες από την παιδική μου ηλικία..]. Από τη μεγάλη σε διάρκεια χορογραφία, [ίσως όχι τόσο εμπνευσμένη και τολμηρή όσο θα ήθελα, αλλά παρ'όλα αυτά εξαίρετη σε αρκετά σημεία] την παράσταση κλέβει η έξοχη μουσική επένδυση του πειραματικού συνθέτη Ole Henrik Moe [ειδικά τα tribal μέρη ήταν εκπληκτικά] που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και ως ξεχωριστό έργο, και το υπέροχο, πανύψηλο δέντρο στο βάθος της σκηνής..

Farewell..

Σας ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρήσετε για το σημερινό post, ξεφεύγει λίγο από τη θεματολογία της Ακαδημίας και ίσως να μη σας αφορά ούτε στο ελάχιστο αλλά.. είναι κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας: Πεντέμισι χρόνια πριν μια οικογένεια που πολύ αντιπαθώ ήρθε και μου κατσικώθηκε στο από πάνω διαμέρισμα και μου'χει κάνει τη ζωή μαρτύριο.. Από τη μια το ζεύγος, αυτός με την τηλεόραση στη διαπασών σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα [για να μην πω για την εμμονή του με το Στράτο Διονυσίου], αυτή πέρα δώθε συνέχεια με τα εκνευριστικά της τακούνια.. χάνω την ψυχραιμία μου και μόνο που τους σκέφτομαι! Τα δίδυμα? Κακομαθημένα μέχρι αηδίας, σκοτώνονται και μαλλιοτραβιούνται όλη την ώρα, σκέψου τι θα κάνουν όταν έρθει η ώρα της μοιρασιάς της περιουσίας.. Κι ο παππούς? Μαφία σκέτη, μεγάλη κουφάλα, αλλά δυστυχώς και μεγάλο κουφάλογο, φωνάζουν όλοι τόσο δυνατά όταν του μιλάνε που είναι σα να βρίσκομαι μέσα στο σπίτι τους!



Το Μέγαρο. Έτσι το λέμε όλοι στην πολυκατοικία. Σωστό κέντρο διερχομένων. Από τη μια οι διάφοροι κοστουμαρισμένοι που μπαινοβγαίνουν τις πιο ακατάλληλες ώρες [με πολύ ύποπτες μπίζνες πρέπει να ασχολείται αυτός, ποτέ δε θα μου το βγάλετε από το μυαλό] και τους οποίους παρατήρησα ότι διώχνει μόνο όταν παίζει ο Παναθηναϊκός, από την άλλη οι κυρίες με τα ταγιέρ που κουβαλιούνται κάθε μέρα για τσάι.. Τι στο καλό, πόσες επιδείξεις τάπερ πια να δει κανείς μέσα σε πέντεμισι χρόνια? [ξέχασα να σας πω ότι ο λεγάμενος είναι κάπως υπέρβαρος, οπότε τα τάπερ την έκαναν την απόσβεση, καθώς που τον βρίσκεις που τον χάνεις, όλο σε κάποιο 'επαγγελματικό' ταξίδι θα λείπει.. δίνουν και παίρνουν βέβαια οι φήμες στην πολυκατοικία περί απιστίας του κυρίου, οι πιο πιπεράτες μάλιστα μιλούν για.. όχι, όχι, δε θα πέσω τόσο χαμηλά για να σας τις μεταφέρω..]

Μη σας τα πολυλογώ, τόσο πολύ μας ταλαιπώρησαν όλους στην πολυκατοικία [κι ευτυχώς δεν είμαι μόνο εγώ που ενοχλούμαι] που ψηφίσαμε όλοι και αποφασίσαμε να τους διώξουμε. Δεν ήταν εύκολο, ο νόμος ήταν με το μέρος τους, τους κάναμε όμως τόσο δύσκολη τη ζωή που ένα ωραίο πρωινό την πήραν μόνοι τους την απόφαση, μας κάλεσαν σε έκτακτη συνέλευση και μας το ανακοίνωσαν με κλάματα:

"Φεύγουμε! Κερδίσατε.. Νομίζετε όμως πως οι επόμενοι που θα'ρθουν θα'ναι καλύτεροι από μας? Μ'αυτό το πλευρό να κοιμάστε!" Μελόδραμα σκέτο!

Από την άλλη μ'έβαλαν σε σκέψεις.. μήπως κάτι ήξεραν? Εδώ και μέρες είχαν αρχίσει ήδη οι συνεντεύξεις επίδοξων ενοικιαστών, σωστό κελεπούρι βλέπετε το διαμέρισμα, ευάερο, ευήλιο, με υπέροχη θέα.. σαν τα κοράκια έπεσαν όλοι! Οι φήμες λένε πως ήδη το'χει κλείσει μια πολύ καλή και πολύ πλούσια οικογένεια.. άντε να τους δούμε κι αυτούς..

Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να τους αποχαιρετήσω έναν-έναν προσωπικά, αφιερώνοντάς του κι από ένα τραγούδι. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι..



Αγαπητέ Κ.
Καθόλου δε θα μου λείψεις. Το καλλιέργησες πολύ προσεκτικά το προφίλ του ευτραφούς συμπαθητικού οικογενειάρχη που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η δουλειά του και η οικογένειά του. Όπως αποδείχθηκε όμως μόνο το ευτραφές σου προέκυψε, και καθόλου το συμπαθητικό! Ποια δουλειά? Ποια οικογένεια? Μόνο η Πανάθα σ'ένοιαζε στην πραγματικότητα κι είδα κι έπαθα για να πείσω και τους υπόλοιπους. Μπορεί να τη γλύτωσες τότε που πήρε φωτιά το κτίριο και βγήκαμε όλοι με τους κουβάδες ενώ εσύ ζητωκραύγαζες "Γκολ!", αλλά όλοι εσένα υποπτεύθηκαν όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τα παραφουσκωμένα κοινόχρηστα. Πως μας έπεισες και σε κάναμε και διαχειριστή της πολυκατοικίας ποτέ δε θα το καταλάβω.. Σε παραδέχομαι όμως, πάντα ήσουν πολύ καλός στο να δείχνεις ότι δε σε πολυενδιαφέρει και τόσο η θέση αυτή που σου εμπιστευτήκαμε, πως το μόνο που ήθελες ήταν να σε αφήσουν όλοι στην ησυχία σου.. Ε λοιπόν, σου εύχομαι να τη βρεις αυτή την πολυπόθητη ησυχία που αναζητάς, εμείς από αύριο που φεύγεις θα τη βρούμε σίγουρα!

Martha Wainwright - Bloody Mother Fucking Asshole [zs]



Αγαπητή Ν.
Α όλα κι όλα, εσένα σου βγάζω το καπέλο! Ακόμη και τώρα που φεύγεις δεν είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι έχουν πειστεί για το πόσο πανούργα ήσουν. Πάντα λιγομίλητη και χαμηλοβλεπούσα, πάντα καλοντυμένη, πάντα να τρέχεις πίσω από τα παιδιά σου.. "Μια τέτοια κοπέλα να βρεις κι εσύ βρε Winter", μου'λεγαν οι γειτόνισσες όταν σ'έβλεπαν. Όταν βέβαια "κληρώθηκες" στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και μας προέκυψες σ'ένα χρόνο γιατρός, και μάλιστα χειρουργός, τότε ήταν που αποκαλύφθηκε η υπέρμετρη φιλοδοξία σου. Πόσες άραγε από τις κυρίες που μπαινόβγαιναν στο σπίτι σου για τσάι θα δέχονταν να τους βγάλεις έστω κι ένα αγκαθάκι από τη φτέρνα? Ποτέ μου δε σε συμπάθησα πραγματικά, σου εύχομαι όμως από καρδιάς να βρεις το κουράγιο και να τον αφήσεις το Μπούλη [πόσο δίκιο είχες που τον αποκαλούσες έτσι στους καβγάδες σας..], αρκετά έζησες μέσα στην υποκρισία, ήρθε επιτέλους η ώρα να θυμηθείς τα ξένοιαστα [τα π.ο.λ.ύ. ξένοιαστα αν θυμηθώ αυτά που έλεγαν μερικοί κακοήθεις..] φοιτητικά σου χρόνια και να κάνεις την επανάστασή σου..

The Microphones - Witch Doctor [zs]



Αγαπητέ Α., αγαπητή Α.
Σας ξορκίζω, μη γίνετε σαν τον πατέρα σας! θα κάνει το παν, θα σας στείλει εσώκλειστους στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, θα επιμείνει να φοιτήσετε στα καλύτερα Αμερικανικά Πανεπιστήμια. Θυμηθείτε λοιπόν, καθώς θα τριγυρνάτε στο campus του Yale, αν τυχόν πετύχετε τους Sonic Youth να παίζουν κάτω από ένα δέντρο [κι αν βλέπατε Gilmore Girls θα ξέρετε ότι αυτό είναι απολύτως πιθανό], σταθείτε λιγάκι κι ακούστε.. η ζωή δεν είναι μόνο τα βιβλία και η καριέρα που ο μπαμπάς θέλει ν'ακολουθήσετε.. ποιος ξέρει, ίσως διευρυνθούν λίγο οι ορίζοντές σας. Και που'σαι μικρούλη, αν τυχόν δεις την αδερφή σου σε κανένα frat party να διασκεδάζει λίγο παραπάνω με την ομάδα ποδοσφαίρου, μην τρέξεις σαν το σπασικλάκι [που σιγουρα θα γίνεις] να τα προλάβεις όλα στο μπαμπά..

Cocorosie - Bloody Twins [zs]



Αγαπητέ κυρ Γ.
Πιο πολύ απ'όλους για σένα χαίρομαι που φεύγεις! Ένα πράγμα σου'χαν αναθέσει, να ποτίζεις τα φυτά στο μπαλκόνι, κι εσύ τ'άφησες και μαράθηκαν. Μια το ξέχασα, μια δεν άκουσα [πάντα ότι σε συνέφερε άκουγες, μη νομίζεις πως δεν σε καταλάβαμε..] πάντα το δικό σου έκανες χωρίς να υπολογίζεις τίποτε. Όταν όμως ξεκίνησες ολόκληρη εκστρατεία για να μπαζωθεί το πάρκο της γειτονιάς και να γίνει πάρκινγκ τότε το ποτήρι ξεχείλισε! Λες και είχες κάτι με το πράσινο [μήπως καμιά αλλεργία?] και ήθελες να το εξαφανίσεις από παντού! Σου εύχομαι τουλάχιστο ο οίκος ευγηρίας στον οποίο αναπόφευκτα θα καταλήξεις πολύ σύντομα, να μην έχει ούτε ένα τόσο δα λουλουδάκι, να'ναι πνιγμένος στο μπετόν που τόσο σου αρέσει..

Queens of the Stone Age - Song for the Deaf [zs]



Αντίο λοιπόν αγαπητοί. Δε σας κρατώ καμιά κακία. Νομίζω μάλιστα πως έχω ήδη αρχίσει να σας ξεχνάω. Έτσι είναι βλέπετε η ζωή.. Μα.. τι γίνεται? τι θόρυβος είναι αυτός από πάνω? Δε μπορεί.. άρχισε κιόλας η μετακόμιση? Για να βγω στο μπαλκόνι να δω.. α, δίκιο είχαν οι φήμες, στην πλούσια οικογένεια το έδωσαν τελικά. Τώρα πως ο αγαθοβιόλης αυτός κύριος με το ζωγραφισμένο χαμόγελο έγινε τόσο πλούσιος ξεκινώντας από γκαρσόνι στη Σουηδία.. [όχι δε θα τα μαθαίναμε νόμιζε!] Χμμμ.. πολύ κακό προαίσθημα έχω και με δαύτους.. δε θα το αντέξω να αποδειχθούν χειρότεροι από τους προηγούμενους..

..μήπως να μετακόμιζα καλύτερα εγώ???

Antichrist, [Denmark], Lars Fon Trier, [2009], ****

Παρά το γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια η κινηματογραφική σεζόν συνεχίζεται κανονικά και το καλοκαίρι με ταινίες Α' διαλογής [λέμε τώρα], μου είναι πραγματικά δύσκολο να παρακολουθήσω οποιαδήποτε ταινία το καλοκαίρι [και σχεδόν απεχθάνομαι τα θερινά σινεμά]. Κάθε χρόνο όμως, έτσι και φέτος, μετανιώνω γι'αυτή μου την ιδιοτροπία, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της πρώτης ταινίας του φθινοπώρου..

Και τα πρώτα λεπτά του Αντίχριστου, ολόκληρο το κεφάλαιο του Προλόγου συγκεκριμένα, είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών, υποκλίνεσαι μπροστά στη σκηνοθετική ιδιοφυία ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς των τελευταίων δεκαετιών. Ακολουθούν τα κυρίως κεφάλαια της ταινίας, το άσπρόμαυρο δίνει τη θέση του σ'ένα ψυχρό, κλινικό σχεδόν μπλε [δεύτερο συνεχόμενο Όσκαρ φωτογραφίας από τώρα στον Anthony Dod Mantle] και βυθίζεσαι σιγά σιγά στο παρανοϊκό σύμπαν της ταινίας, χωρίς όμως να μπορείς να στρέψεις τα μάτια σου μακριά από την οθόνη, ακόμη και στις περίφημες 'δυνατές' σκηνές του φιλμ.


Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω τίποτε από την υπόθεση θα σας πω μόνο ότι, ναι, οι δύο πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί [ιδίως η Γκένσμπουργκ], ναι, όσοι χαρακτήρισαν μισογυνική την ταινία έχουν εν μέρει κάποιο δίκιο, ναι, υπάρχουν μια-δυό σκηνές που ίσως ξενίσουν το θεατή [και δεν εννοώ τις σκηνές που ανέφερα παραπάνω], ναι, ίσως χρειαζόταν μισή με μία ώρα ακόμη για να τεκμηριωθεί επαρκέστερα η ψυχολογική μετάβαση των χαρακτήρων στο τελευταίο κεφάλαιο, ναι, υπάρχουν σκηνές που σ'αφήνουν με το στόμα ανοιχτό αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο Τρίερ είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή Ευρωπαίος σκηνοθέτης, ναι, θα βγείτε από την αίθουσα λίγο ταρακουνημένοι, αλλά πάλι.. αυτό δεν είναι το ζητούμενο από ένα έργο τέχνης εν έτει 2009?

Αξίζει να μείνετε στους τίτλους τέλους του φιλμ και να δείτε για πόσους διαφορετικούς τομείς [ιστορία, ψυχολογία κλπ] συγκροτήθηκαν συνεργεία έρευνας, και, αφού τη δείτε, να διαβάσετε εδώ το παρασκήνιό της.



Να το δω? : Ανεξάρτητα αν σου "αρέσει" ή όχι, ο Αντίχριστος έχει σίγουρα κάτι να σου προσφέρει.

Tarwater + Fantastikoi Hxoi, Block33, Thessaloniki, 30.9.2009

Πολύ θα ήθελα αυτό το post για τη χθεσινή συναυλία να διαφέρει από τα στερεοτυπικά που διαβάζω [και γράφω] συνέχεια, να μπορούσα να ασχοληθώ δηλαδή μόνο με την εμφάνιση του συγκροτήματος χωρίς τις γνωστές γκρίνιες για τα ίδια και τα ίδια, αλλά δυστυχώς αυτό δε θα συμβεί ούτε αυτή τη φορά.. Ο ανοιχτός χώρος της παλιάς Υδρογείου, ανακαινισμένος, λιτός, πολύ ζεστός και πραγματικά πολύ όμορφος, έδινε τις καλύτερες υποσχέσεις. Οι διοργανωτές? Για μια ακόμη φορά άξιοι συγχαρητηρίων, καθώς με μεγάλο ρίσκο έφεραν ένα όνομα που δεν θα εμφανιζόταν καν στην Αθήνα [και μάλιστα με μεγάλη δυσκολία απ'ότι άκουσα] καθώς κι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της νέας Αθηναϊκής ηλεκτρονικής σκηνής.

Με τσιτωμένα εξαρχής λοιπόν νεύρα, λόγω της απερίγραπτης ταλαιπωρίας που προκάλεσε το κλείσιμο του κέντρου για την ομιλία γνωστού πολιτικού προσώπου [είδατε τι κομψά και πολιτισμένα το έθεσα?] κατέφθασα στο Block33 μέσα στο άγχος μη χάσω το support, ευτυχώς όμως η γνωστή [κι εδώ εν μέρει δικαιολογημένη] ελληνική καθυστέρηση της μιάμισης ώρας περίπου, δεν άφησε κάτι τέτοιο να συμβεί. Δυστυχώς την ανακούφιση της έγκαιρης άφιξης και την ευχάριστη έκπληξη του εξωτερικού χώρου διαδέχθηκαν ο παλιός κακός ήχος της Υδρογείου και το γνώριμο ντουμάνι που κατάφεραν να δημιουργήσουν τόσα λίγα [150 το πολύ?] άτομα [κοινό, προσωπικό.. μέχρι και το συγκρότημα προς το τέλος!] σε έναν τόσο μεγάλο χώρο, στον οποίο προσφάτως μάλιστα τοποθετήθηκε νέο σύστημα κλιματισμού / εξαερισμού!


Όση καλή διάθεση κι αν είχαν οι δυο Βερολινέζοι, προσωπικά, λόγω όλων των παραπάνω δε με ικανοποίησαν, δε με άγγιξαν, δε με συγκίνησαν σε κανένα σημείο της 65λεπτης εμφάνισής τους, κι αυτό κατέστη προφανές ότι θα συμβεί από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Ίσως αν είχε επιλεγεί ένας διαφορετικός, μικρότερος χώρος, με καλύτερο ήχο, τα πράγματα να'ταν τελείως διαφορετικά..

Άφησα για το τέλος τον / τους F.H. [ας χρησιμοποιήσω καλύτερα το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο καθώς ήταν δύο τα άτομα πάνω στη σκηνή] οι οποίοι με εντυπωσίασαν περισσότερο θα έλεγα, καθώς με ένα πολύ δυνατό, συμπαγές και αρκετά χορευτικό σετ, κατάφεραν να μετατρέψουν την αρχική αδιαφορία [ή καλύτερα αμηχανία] των λιγοστών παρευρισκομένων, ίσως όχι σε θρίαμβο αλλά σίγουρα σε απόλυτα θετική εμπειρία.

Μοναδική σπουδαία στιγμή των Γερμανών, το καταπληκτικό..

Tarwater - Seven Ways To Fake A Perfect Skin [zs]