Από το πρώτο κιόλας ρεπορτάζ από τις Κάννες, ξέρεις τι να περιμένεις από το τελευταίο φιλμ του Almodovar. "Δεν είναι από τις καλύτερές του", "Δεν είναι αυτό που περιμέναμε". Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα φιλμ του σπουδαιότερου εν ζωή [το πέτυχα τώρα?] Ισπανού σκηνοθέτη, πολύ θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει.. Προσωπικά, αυτό που περίμενα, αυτό και βρήκα: Ένα συναρπαστικό, σχεδόν Χιτσκοκικό νουάρ-μελόδραμα, γεμάτο συγκίνηση, χρώμα, γέλιο, υπέροχες ερωτικές σκηνές, καταπληκτική [όπως πάντα] μουσική από τον Alberto Iglesias, μια αναπάντεχη, ευφυή [αλλά όχι αναπάντεχα ευφυή] αναφορά σε λατρεμένη προηγούμενη ταινία του, και μερικές αξέχαστες σκηνές που μόνο ο Almodovar μπορεί πια να γυρίσει [α. τα κόκκινα τακούνια β. το voiceover της Cruz στον εαυτό της στην πιο εμπνευσμένη σκηνή χωρισμού που έχετε δει τελευταία γ. είπα για τις ερωτικές σκηνές? δ. αχ, αυτές οι ντομάτες..]
Σίγουρα για τους σκεπτικιστές το σενάριο είναι προβλέψιμο, οι ήρωες γνώριμοι [ο συγγραφέας, η επιστήθια φίλη, η μοιραία γυναίκα, ο γιος] το μελόδραμα υπερβολικό.. για τους οπαδούς όλα αυτά είναι πλεονεκτήματα, όχι απλώς αποδεκτά, αλλά σαφώς επιθυμητά.
Να το δω? : Ακόμη δεν έχετε διαλέξει στρατόπεδο?
Σίγουρα για τους σκεπτικιστές το σενάριο είναι προβλέψιμο, οι ήρωες γνώριμοι [ο συγγραφέας, η επιστήθια φίλη, η μοιραία γυναίκα, ο γιος] το μελόδραμα υπερβολικό.. για τους οπαδούς όλα αυτά είναι πλεονεκτήματα, όχι απλώς αποδεκτά, αλλά σαφώς επιθυμητά.
Να το δω? : Ακόμη δεν έχετε διαλέξει στρατόπεδο?
