Τηρουμένων των αναλογιών, και ας φανταστούμε εδώ πως οι αναλογίες είναι μακρομαλλούσες λυγερόκορμες κορασίδες, των οποίων τα μαλλιά θα τραβήξουμε λιγάκι για να υποστηρίξουμε το παρακάτω επιχείρημα, το Somewhere είναι ένα μικρό Lost In Translation.
"Παραιτημένος, τσακισμένος, αποπροσανατολισμένος, ημι-fucked up ηθοποιός του Χόλλυγουντ ξανανιώνει συναναστρεφόμενος μια κατά 30 χρόνια νεότερη ξανθιά αιθέρια ύπαρξη, υπό τους ήχους ενός killer soundtrack". [Να'τες οι 25 λέξεις!].
Το ρόλο της Ιαπωνίας υποδύεται, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο, πολύ αγαπητή γειτονική μας χώρα..
Οι αναλογίες [και η πλάκα] τελειώνουν βέβαια κάπου εδώ. Ο Stephen Dorff, γενναία επιλογή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κουβαλά στους ώμους του το φιλμ, το θέμα όμως είναι ο προορισμός προς τον οποία προσπαθεί ανεπιτυχώς να το κατευθύνει. Συμπαθητικός αλλά κάπως λίγος, κάπως ανεπαρκής, κάπως "ναι-μεν-αλλά", συλλαμβάνεις αρκετές φορές τον εαυτό σου να φαντάζεται κάποιον άλλον στο ρόλο του.. Πασχίζεις σε όλη την ταινία για να ταυτιστείς μαζί του, τη στιγμή που ο Bill Murray κέρδιζε τη συμπόνια σου με ένα και μόνο βλέμμα.
Η ταινία δεν είναι κακή, ούτε αποτυχημένη. Aφηγείται μια απλή, γλυκόπικρη ιστορία χαρακτήρων, σε χαλαρό, "ευρωπαϊκό" στυλ, το χαρακτηριστικό πλέον της Coppola. Βλέπεται ευχάριστα, είναι ατμοσφαιρική, έχει ωραία μουσική και μερικές πραγματικά αστείες σκηνές. Αν είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις τις προσδοκίες που θα [έπρεπε να] είχες από τη δημιουργό μερικών εξαιρετικών ταινιών της τελευταίας δεκαετίας, θα σου αρέσει, ίσως μάλιστα και να την αγαπήσεις.
Να το δω?: Λόγω προτέρου εντίμου βίου.
"Παραιτημένος, τσακισμένος, αποπροσανατολισμένος, ημι-fucked up ηθοποιός του Χόλλυγουντ ξανανιώνει συναναστρεφόμενος μια κατά 30 χρόνια νεότερη ξανθιά αιθέρια ύπαρξη, υπό τους ήχους ενός killer soundtrack". [Να'τες οι 25 λέξεις!].
Το ρόλο της Ιαπωνίας υποδύεται, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο, πολύ αγαπητή γειτονική μας χώρα..
Οι αναλογίες [και η πλάκα] τελειώνουν βέβαια κάπου εδώ. Ο Stephen Dorff, γενναία επιλογή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κουβαλά στους ώμους του το φιλμ, το θέμα όμως είναι ο προορισμός προς τον οποία προσπαθεί ανεπιτυχώς να το κατευθύνει. Συμπαθητικός αλλά κάπως λίγος, κάπως ανεπαρκής, κάπως "ναι-μεν-αλλά", συλλαμβάνεις αρκετές φορές τον εαυτό σου να φαντάζεται κάποιον άλλον στο ρόλο του.. Πασχίζεις σε όλη την ταινία για να ταυτιστείς μαζί του, τη στιγμή που ο Bill Murray κέρδιζε τη συμπόνια σου με ένα και μόνο βλέμμα.
Η ταινία δεν είναι κακή, ούτε αποτυχημένη. Aφηγείται μια απλή, γλυκόπικρη ιστορία χαρακτήρων, σε χαλαρό, "ευρωπαϊκό" στυλ, το χαρακτηριστικό πλέον της Coppola. Βλέπεται ευχάριστα, είναι ατμοσφαιρική, έχει ωραία μουσική και μερικές πραγματικά αστείες σκηνές. Αν είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις τις προσδοκίες που θα [έπρεπε να] είχες από τη δημιουργό μερικών εξαιρετικών ταινιών της τελευταίας δεκαετίας, θα σου αρέσει, ίσως μάλιστα και να την αγαπήσεις.
Να το δω?: Λόγω προτέρου εντίμου βίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου