
Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για σένα στη χώρα μου τους τελευταίους μήνες.. Ας σου γράψω δυο γραμμές κι εγώ: Ας άργησες δεκαπέντε χρόνια να έρθεις.. Ας τραγούδησες [κυρίως] πάνω στην προηχογραφημένη φωνή σου.. Ας μην έδειξες να συνειδητοποιείς και να αναγνωρίζεις τι σήμαινε για μας το ότι σε βλέπαμε ζωντανά μετά από τόσα χρόνια.. [όχι ότι φροντίσαμε να σου το δείξουμε όπως έπρεπε..]. Μέσα από τη συναυλία σου ξανάζησα μέσα σε δύο ώρες τα νιάτα μου.. [το κόκκινο κασετόφωνο, τις ποδηλατότσαρκες στους χωματόδρομους, τα ατέλειωτα παιδικά καλοκαίρια..] και τα αποχαιρέτησα οριστικά. Σ'ευχαριστώ!