Στο προηγούμενο post χαρακτήρισα πολύ δύσκολο το Σαββατοκύριακο αυτό, και η Άννα αναρωτήθηκε γιατί. Αγαπητή Άννα, συνδύασε : έργα μετρό, εκλογές, Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, επίσκεψη πρωθυπουργού, Εγνατία και Τσιμισκή κλειστές, διαδηλώσεις και όσα αυτές πλέον συνεπάγονται, και θα δώσεις μόνη σου την απάντηση...
Πέντε σχεδόν ώρες κράτησε λοιπόν η ταλαιπωρία, για να μην πω οι κακουχίες, που υπέστην χάρη του κυρίου Stein, και δύσκολα θα μπορούσα να μην επηρρεαστώ απ'όλα όσα είχαν πάει στραβά πριν αυτή καν αρχίσει. Περίμενα όμως ότι αυτό που θα έβλεπα, για δύο ολόκληρες ώρες σε θερμοκρασία πολικού ψύχους, [έως και στους 10 βαθμούς μπορεί να είχε πέσει η θερμοκρασία..], θα με αποζημίωνε.. και φυσικά, όταν οι προσδοκίες είναι τόσο μεγάλες, η απογοήτευση είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Είχα ακούσει ότι οι κριτικές ήταν διχασμένες, αλλά είχα αποφύγει να διαβάσω οτιδήποτε για την παράσταση. Ήξερα μόνο ότι εμφανίζεται η Καραμπέτη, ο Τότσικας, και μια νέα ηθοποιός στο ρόλο της Ηλέκτρας, που πήρε διθυραμβικές κριτικές ['γεννήθηκε η νέα Παξινού'], η Στεφανία Γουλιώτη.
Η παράσταση ξεκινά με τον Παιδαγωγό [διεκπεραιωτικός ο Γιάννης Φέρτης] και τον Ορέστη. Είναι όντως τόσο σκανδαλωδώς ανεπαρκής ο Τότσικας για αυτό το ρόλο, που την αμαρτία μου τη λέω, μετά από λίγο την ξεστόμισα την απίστευτη κακία ['επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, Φέρτης και Ντενίση ξανά μαζί!] και ο θεός να με συγχωρέσει!. [ας πω λοιπόν κι ένα καλό να εξιλεωθώ: ήταν ο μόνος που ακουγόταν και στις πάνω θέσεις. Είναι ανεπίτρεπτο να θέλεις να παίζεις σε αρχαία τραγωδία, και να μη σε ακούει και ο τελευταίος θεατής!]
Η Γουλιώτη όντως καλή, προσπάθησε και δούλεψε πολύ, αλλά ως εκεί. Αν της είχαν στήσει κι ένα φιλέ θα'ριχνε και καναδυό καρφωματάκια με τη φόρα με την οποία στριφογυρνούσε και χτυπιόταν καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης. Είχε ορισμένες εξαιρετικές στιγμές, αλλά δε διαθέτει [ακόμη ?] το ειδικό βάρος που απαιτεί ένας τέτοιος ρόλος. Στη σκηνή που ξεγυμνώνεται και μπαίνει στη γούρνα πραγματικά το κοινό σοκαρίστηκε, λογικά για τον ίδιο λόγο που σοκαρίστηκα κι εγώ.. [πως είναι δηλαδή δυνατόν να αναγκάζεται να κάνει κάτι τέτοιο με τόσο δια-βο-λε-μέ-νο κρύο???].
Πολύ καλύτερη η Κόρα Καρβούνη στο ρόλο της αδερφής της [κι ευτυχώς δεν ήξερα ότι έπαιζε κι αυτή ή ότι ήταν αυτή, γιατί θα κρατούσα κι εδώ μικρό καλάθι], μετρημένη και λιτή, απέδειξε ότι άξιζε το ντόρο που έκανε πέρυσι το χειμώνα. Η Καραμπέτη, με την πράσινη τουαλέτα [βαριά η σκιά της Ντενίση τελικά..] και τη γνωστή επιτηδευμένη υπερβολική της ερμηνεία, ή θα σε ενοχλήσει ή θα αδιαφορήσεις, προτίμησα το δεύτερο αλλά μου προέκυψε τελικά το πρώτο. Το χορό έκλεισε ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος με μια εμφάνιση.. όπως του φανεί του λωλοστεφανή. Α! και μια που είπα χορός, εντελώς άνευρη και ανέμπνευστη, όπως και όλη η παράσταση δηλαδή, η παρουσία του χορού. Μόνο στο τέλος κάνει λίγο αισθητή την παρουσία του, κι αυτό γιατί επιστρατεύτηκε η σκηνοθετική άποψη του κυρίου Δαλιανίδη. Άστα να πάνε δηλαδή..
Φύγαμε άρον άρον για να προλάβουμε το traffic [κατάμεστο το 7.500 θέσεων θέατρο, και μία ώρα η καθυστέρηση της έναρξης, οπότε φαντάζεστε τι γινόταν..] και μόλις που πρόλαβα να ακούσω το ιδιαίτερα θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε η Καραμπέτη [!]. Χειροκροτήθηκε λοιπόν τόσο θερμά και η Γουλιώτη όπως και στην Επίδαυρο ή εμείς εδώ πάνω την Καραμπέτη ξέρουμε, την Καραμπέτη εμπιστευόμαστε?
Γιατί σας τα γράφω τώρα όλα αυτά? Να τη δείτε πλέον τώρα δε μπορείτε [εκτός αν θέλετε να φτιάξετε τη βαλίτσα σας για τη Σεούλ, μόλις που προλαβαίνετε], οπότε ποιος ο λόγος για την ακατάπαυστη φλυαρία μου? Συγχωρέστε με, τα γράφω μήπως και τα ξεχάσω [έχω και κάποια ηλικία], τουλάχιστο του χρόνου να θυμηθώ να πάρω και κανένα δερμάτινο, ή και κανένα σκουφάκι, ο skinhead!
Δε βαριέσαι.. θα τα διαβάζω αυτά μετά από χρόνια, και θα γελάω.. [με λυγμούς.. σαν την Καραμπέτη..]
