51th T.I.F.F. Day 10 : Sunday 12.12.2010

1. Den Eneste Ene (The One And Only), [Denmark], Susanne Bier, [1999], *1/2

Η Bier έχει ως γνωστόν αποκτήσει φανατικό κοινό -και διανομή- στη χώρα μας μέσω του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και αυτό ήρθε τώρα να αποκαλύψει το αμαρτωλό της παρελθόν με το αφιέρωμα στο έργο της. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτό το αφιέρωμα αμφιβάλλω για το αν θα μπορούσε ποτέ να παιχτεί αυτό το φιλμ στο Φεστιβάλ, μια καραμπινάτη ρομαντική κωμωδία, γεμάτη κλισέ και στερεότυπα, το απόλυτο flip side των μετέπειτα ταινιών της που όλοι αγαπήσαμε.

Αν χαρακτηρίσαμε Αμερικανιά (καλής ποιότητας) την τελευταία της ταινία, εδώ η Meg Ryan ή η Sandra Bullock θα έκαναν τούμπες για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ'ένα Αμερικάνικου ριμέικ, και απορώ πως κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε ακόμη. Κάποιος είπε "σαν ταινία της Μαλέα ήταν" οπότε I rest my case..

Να το δω? : Παρ'όλα αυτά βλέπεται ευχάριστα στην Κυριακάτικη μεσημεριανή ζώνη κάποιου καναλιού.

2. Winter's Bone, [USA], Debra Granik, [2010], ***1/2

Η Jennifer Lawrence εντυπωσιακά ώριμη για την ηλικία της, ερμηνεύει έξοχα την 17χρονη Ree, μια επίσης εντυπωσιακά ώριμη για την ηλικία της έφηβη που φροντίζει τα δύο μικρά αδέρφια της και την άρρωστη μητέρα της, καθώς ο πατέρας τους έχει εγκαταλείψει. Πρέπει όμως να τον βρει, αλλιώς θα μείνουν οικογενειακώς στο δρόμο.

Όλα αυτά βέβαια ακούγονται υπερβολικά μελό, το -βραβευμένο- όμως σενάριο της Granik αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση (δεν υπάρχει ας πούμε μια τέτοια σκηνή όταν η πρωταγωνίστρια πιάνει λίγα λεφτά στα χέρια της), ξεχειλίζοντας από σκληρότητα και ρεαλισμό.

Να το δω? : Στη σκοτεινή αίθουσα, καθώς έχει ήδη εξασφαλίσει διανομή.

Αυλαία λοιπόν για ένα πολυδιαφημισμένα 'λιτό' Φεστιβάλ. Δε μου αρέσουν οι απολογισμοί, το μοναδικό που πάντα με απασχολεί άλλωστε είναι οι ταινίες.

Ένα μόνο έχω να δηλώσω: Το 51ο Φεστιβάλ είναι σαφώς, οριστικώς και αμετακλήτως το τελευταίο το οποίο 'καλύπτει' η Χειμερινή Ακαδημία. Εννέα Φεστιβάλ, με περισσότερες από τριακόσιες ταινίες, είναι νομίζω αρκετά. Και αρκετά κουραστικά.

51th T.I.F.F. Day 9 : Saturday 11.12.2010

1. Octubre, [Peru], Diego & Daniel Vega, [2010], **1/2

Λιτό το σκηνικό (μια φτωχογειτονιά στη Λίμα του Περού), φτωχά και τα τεχνικά μέσα της ταινίας των Diego & Daniel Vega. Η ανάγκη και η ανέχεια οδηγούν πολλούς από τους κατοίκους στην πόρτα του σκληρού και αναίσθητου τοκογλύφου Κλεμέντε, η ζωή του οποίου αλλάζει όταν συνειδητοποιεί ότι κάποιους από αυτούς δε θα τους ξεφορτωθεί τόσο εύκολα..

Αξιόλογο φιλμ, έχει μια ιστορία να πει και το κάνει με επιτυχία.

Να το δω? : Πιθανότατα σε κάποιο από τα πολλά κανάλια της κρατικής τηλερόασης.

2. Meek's Cutoff, [USA], Kelly Reichardt, [2010], ***1/2

Τρίτη συνεχόμενη ταινία της Reidhardt στο φεστιβάλ, μετά τα Old Joy και Wendy and Lucy και η παρουσία της Michelle Williams (πάνω από 15 λεπτά χρειάστηκαν για να την αναγνωρίσω) είναι το μόνο κοινό στοιχείο με την προηγούμενη φιλμογραφία της, τουλάχιστον όσον αφορά τη θεματολογία. Το σκηνικό είναι η απέραντη αμερικανική ερημιά (και συγκεκριμένα η έρημος του Όρεγκον το 1845) καθώς τρία ζευγάρια κι ένας αμφιλεγόμενος οδηγός προσπαθούν να τη διασχίσουν και να φτάσουν στον προορισμό τους.

Έξυπνο και συνάμα περίεργο φιλμ, παρά τους αργούς ρυθμούς του σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος, ενώ σίγουρα σου δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση μετά την παρακολούθησή του, καθώς, αν και βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, αφήνει το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τα θέματα τα οποία πραγματεύεται.

Να το δω? : Κι ας μην έχει Will Oldham

3. The Adventures of Iron Pussy, [Thailand], Apichatpong Weerasethakul & Michael Shaowanasai, [2003], ***1/2

Το στόρυ? Παρωδία των Ταϊλανδέζικων μελοδραμάτων/μιούζικαλ της δεκαετίας του '70. Η εικόνα? Αντίστοιχη του -χαρακτηριστικού- αποσπάσματος που ακολουθεί. Οι διάλογοι? Ντουμπλαρισμένοι στο σύνολό τους. Τα τραγούδια? Ένα κι ένα. Τα σκηνικά / κοστούμια? Για Όσκαρ. Πρωταγωνίστρια? Η Iron Pussy, μια τραβεστί μυστική πράκτορας με χρυσή καρδιά, που θέλει να κάνει πάντα το καλό. Το αποτέλεσμα? Ένα συναρπαστικό, ξεκαρδιστικό 90λεπτο.

Βαριέμαι λίγο όλη τη φιλολογία περί cult ταινιών κλπ, αλλά ο όρος εφευρέθηκε για φιλμ σαν κι αυτό.

Να το δω? : Unmissable.

51th T.I.F.F. Day 8 : Friday 10.12.2010

1. Cold Weather, [USA], Aaron Katz, [2010], **

Συμπαθής ταινία μυστηρίου / slacker comedy, σαν ταινία του Woody Allen με λιγότερο καλές ερμηνείες, λιγότερο καλές ατάκες και πιο αργούς ρυθμούς, το Cold Weather θα παραμείνει στη μνήμη μου μόνο για το γεγονός ότι η προβολή του συνέπεσε με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας και την οριστική έλευση του χειμώνα.

Το φιλμ έκανε πρεμιέρα στο SXSW Festival και αυτό είναι άκρως ενδεικτικό για το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Να το δω? : Αν ανήκεις στο κοινό στο οποίο απευθύνεται, γιατί όχι?


2. La Lisiere (The Edge), [France], Geraldine Bajard, [2010], **

Ένας ωραίος πλην υπερβολικά φλώρος -μέχρι παρεξηγήσεως- νεαρός γιατρός πιάνει δουλειά σ'ένα μικρό οικισμό έξω από ένα δάσος, στο οποίο κόβουν βόλτες τα βράδια μυστηριώδεις έφηβοι..

Πολλα υποσχόμενο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό φιλμ, σε προδιαθέτει αν μη τι άλλο ότι θα παρακολουθήσεις μια ενδιαφέρουσα -γιατί όχι και συναρπαστική- εκδοχή της χιλιοειπωμένης αυτής ιστορίας του 'ξένου' που εισέρχεται σε μια μικρή κοινωνία κι έρχεται αντιμέτωπος με το μεγάλο μυστικό της. Η άνευρη και επίπεδη ερμηνεία του πρωταγωνιστή του, δυστυχώς καθιστά κάπως αδιάφορη την παρακολούθηση της έτσι κι αλλιώς προβλέψιμης πλοκής, καταδικάζοντας το φιλμ της Bajard σε μια συμπαθητική μετριότητα.


Να το δω? : Καλές οι προθέσεις, ατυχές το αποτέλεσμα.


3. In A Better World, [Denmark], Susanne Bier, [2010], ***

Οφθαλμός αντί οφθαλμού ή γύρισμα και του άλλου μάγουλου? Εκδίκηση ή συγχώρεση? Δύσκολα και πάλι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η Bier, και όπως είναι αναμενόμενο, το δράμα χτυπάει κόκκινο και στην τελευταία της ταινία. Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό καστ στο σύνολό του (θαυμάσιες οι ερμηνείες των δύο μικρών αγοριών) το φιλμ της φετινής αγαπημένης στο Ελληνικό κοινό Δανέζας δημιουργού ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην υπερβολή και την κοινοτοπία, φλερτάροντας παράλληλα σε ξεδιάντροπο βαθμό με την Ακαδημία (όχι τη δική μας, αυτή που δίνει τα Όσκαρ). Η Bier όμως είναι μανούλα στο είδος και το σώζει στο 90', κερδίζοντας τη συμπάθεια (και το δάκρυ) του θεατή.

Ο χιονιάς που έπληξε τη Βόρεια Ευρώπη μας στέρησε τη χαρά της παρουσίας της σκηνοθέτιδας, η οποία, κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να βιντεοσκοπήσει και να ανεβάσει στο rapidshare ένα ευχαριστήριο βίντεο - χαιρετισμό, γιορτάζοντας την τιμητική της διάκριση με ένα ποτήρι σαμπάνια (εδώ την πιστέψαμε πιο πολύ, καθώς λίγο το κρύο, λίγο η σαμπάνια, σα να παραήταν εύθυμη και τρεμάμενη..) Τη διάκριση παρέλαβε για λογαριασμό της ο Δανός πρέσβης συνοδεία της beautiful syntrofos του (έτσι μας τη σύστησε).

Να το δω? : Δεν απογοητεύει τους φαν της Bier, παραμένει όμως Αμερικανιά.


4. Ovsyanki (Silent Souls), [Russia], Aleksei Fedorchenko, [2010], ****

Ένα ποιητικό ταξίδι αποχαιρετισμού, αναμνήσεων και χαμένων παραδόσεων που καταφέρνει να συγκινήσει τόσο το μυαλό όσο και τις αισθήσεις, ένα φιλμ εξαιρετικό απ'άκρη σ'άκρη.

Προσθέτω μόνο πως το τρίτο φιλμ του Fedorchenko έχει ως διευθυντή φωτογραφίας τον Mikhail Krichman (Η Επιστροφή).

Να το δω? : Το σπουδαίο ρωσικό φιλμ του φετινού Φεστιβάλ. Μην το χάσετε.

51th T.I.F.F. Day 7 : Thursday 9.12.2010

Μέρα χωρίς Απιτσατπόνγκ είναι χαμένη μέρα..


1. Shekarchi (The Hunter), [Germany], Rafi Pitts, [2010],*1/2

Άνισο δράμα από το Ιράν, με απροσδόκητη αλλαγή ρυθμού (μη σας πω και κινηματογραφικού είδους) στο μέσο της ταινίας.

Μόλις συνειδητοποιείς ότι ο Rafi Pitts, σκηνοθέτης του Κυνηγού, είναι και ο πρωταγωνιστής της ταινίας, αρχίζουν τα προβλήματα.. Σχηματικοί χαρακτήρες, στα όρια της καρικατούρας (κακός μπάτσος - καλός μπάτσος) που δε γίνονται πιστευτοί ούτε στο ελάχιστο, σ'ένα φιλμ όχι απλά επιφανειακό, αλλά που δεν ξύνει καν την επιφάνεια κάτω από την οποία σιγοβράζουν τα σημαντικά θέματα τα οποία -νομίζει πως- πραγματεύεται.

Να το δω? : Δεν ξέρω, δεν απαντώ.


2. Periferic, [Romania], Bogdan George Apetri, [2010],**1/2

Έπειτα από δύο χρόνια στη στενή, κι ενώ της απομένουν άλλα τρία, η Ματίλντα παίρνει ημερήσια άδεια για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της. Η διαδρομή της όμως περιλαμβάνει μερικές ακόμη στάσεις, καθώς έχει αρκετούς λογαριασμούς να ξεκαθαρίσει.

Ενδιαφέρον φίλμ από τη γειτονική Ρουμανία και το νεαρό Bogdan Apetri, με σφιχτοδεμένο σενάριο και ρυθμό που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος. Κι εδώ οι χαρακτήρες δεν είναι και τόσο πιστευτοί, κι εδώ η θεματολογία είναι καθαρά Αμερικανική, τουλάχιστον όμως δε βαριέσαι.

Να το δω? : Τρέξε Ματίλντα τρέξε.

3. Han Jia (Winter Vacation), [China], Li Hongqi, [2010],**1/2

Οι Χειμερινές Διακοπές δεν είναι σας τις άλλες Κινεζικές ταινίες που έχετε δει. Είναι μια δύσκολη, αργή ταινία, και συνάμα πολύ αστεία, που ενθουσίασε την κριτική επιτροπή αλλά και τους κριτικούς στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο με αποτέλεσμα να πάρει και τα δύο αντίστοιχα βραβεία.

Τα παραπάνω λόγια (και δεν ήταν μόνο αυτά) δεν είναι δικά μου αλλά του υπεύθυνου του Προγράμματος των Ημερών Ανεξαρτησίας, ο οποίος κάποτε θα πρέπει να σταματήσει πριν από κάθε φιλμ που παρουσιάζει να μας προκαταλαμβάνει και να μας 'προειδοποιεί' για αυτό που θα δούμε, λες και ήρθαμε με πούλμαν από την επαρχία για να δούμε την τελευταία παράσταση της κυρίας Ντενίση.

Όσο για το φιλμ, αν όντως επιλέξατε να διαβάσετε τη γνώμη μου πριν το δείτε, είναι αστείο, έξυπνο και ασυνήθιστο, και μάλιστα, με τους αργούς ρυθμούς του, τα στατικά του κάδρα, τις σιωπές ανάμεσα στους διαλόγους και τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των νεαρών του πρωταγωνιστών, θα μπορούσε να είναι άνετα μια κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικ τύπου Μαφάλντα ή αντίστοιχου.

Να το δω? : Προσωπικά δεν 'ενθουσιάστηκα', πιθανότατα από αντίδραση.

4. R, [Denmark], Michael Noer & Tobias Lindholm, [2010],***

Κι εδώ έχουμε το χιλιοειπωμένο θέμα του δράματος φυλακών, με σκηνές που έχουμε δει εκατοντάδες φορές (ειδικά η σκηνή που ο ψαρωμένος κρατούμενος πηγαίνει στο κελί του για πρώτη φορά, υπό τα βλέματα των παλιών badass φουσκωτών με 17 τατουάζ ο καθένας, είναι τέτοιο κινηματογραφικό κλισέ που κάποιος θα'πρεπε να τις συγκεντρώσει και να ανεβάσει ένα κολλάζ στο Youtube).

Στα χέρια όμως των δύο ικανών Δανών σκηνοθετών, και διαθέτοντας, στο σύνολό του, ένα πολύ καλό καστ ηθοποιών, το R καταφέρνει να αποδώσει ρεαλιστικά και με πειστικό τρόπο το πορτρέτο ενός κρατουμένου σε μια πολύ σκληρή φυλακή.

Να το δω? : Προβλέψιμο αλλά δυνατό φιλμ, ικανοποιεί τους φαν του είδους.

51th T.I.F.F. Day 6 : Wednesday 8.12.2010

1. Notre Etrangere, [Burkina Faso], Sarah Bouyain, [2010], **1/2

Νεαρή μιγάδα που ζει στη Γαλλία αποφασίζει να ψάξει την αληθινή της μητέρα, η οποία την άφησε να φύγει από κοντά της στα οχτώ της χρόνια, κι επιστρέφει στη γενέτειρά της, στη Μπουρκίνα Φάσο. Αυτό που παράλληλα ανακαλύπτει είναι η αληθινή της ταυτότητα.

Όμορφο και λιτό φιλμ, επικεντρώνεται στους λιγοστούς χαρακτήρες, και αγγίζει ευαίσθητα θέματα χωρίς να γινεται διδακτικό.

Να το δω? : Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη σκηνοθετική δουλειά.

2. Sang Sattawat (Syndromes And A Century), [Thailand], Apichatpong Weerasethakul, [2006], ****

Τρίτο στη σειρά φιλμ του Weerasethakul που αρχίζει με μια σκηνή σε νοσοκομείο, και αποτελείται από δύο μέρη, τα Σύνδρομα κι Ένας Αιώνας (εντελώς Αγγελοπουλικός τίτλος btw) διαφέρει κάπως από τις δύο προηγούμενες (η ζούγκλα εδώ απουσιάζει) αλλά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που συναντάμε σε όλες τις ταινίες του είναι παρόντα κι εδώ. Χαρακτήρες και ιστορίες που συναντήσαμε σε προηγούμενα [ή επόμενα] φιλμ, το ίδιο το φιλμ που "ξαναρχίζει" στο μισό της ταινίας, επαληθεύουν την εμμονή του σκηνοθέτη με τον κύκλο, την επανάληψη, το παιχνίδι με το χρόνο. Στο τέλος, έχοντας δει σχεδόν όλη του τη φιλμογραφία μέσα σε 3-4 ημέρες, μένεις με την εντύπωση πως έχεις παρακολουθήσει ένα και μόνο φιλμ, το οποίο εξελίσσεται αέναα με την πάροδο του χρόνου.

Η ταινία έχει ως θέμα τη μνήμη, και είναι αφιερωμένη στους γονείς του σκηνοθέτη, οι οποίοι ήταν γιατροί, γι'αυτό και είναι εξ'ολοκλήρου γυρισμένη σε νοσοκομείο. Το 'θερμό' μέρος είναι αφιερωμένο στη μητέρα και το 'ψυχρό' στον πατέρα του. Τα Σύνδρομα είναι επίσης η πρώτη ταινία στην οποία χρησιμοποιεί τεχνητό ήχο (και σε μερικά αργόσυρτα εσωτερικά πλάνα νοσοκομειακών αιθουσών το εκπληκτικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα φέρνει στο νου τη δουλειά του David Lynch) .

Να το δω? : Δεν παραμιλάς βγαίνοντας από την αίθουσα, αλλά και αυτό το φιλμ σε καθηλώνει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τα υπόλοιπα.

3. Im Alter Von Ellen (At Ellen's Age), [Germany], Pia Marais, [2010], ***1/2

Η Ellen ασφυκτιά σε μια αδιέξοδη σχέση κι ένα κουραστικό επάγγελμα χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο. Με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό και μια εικόνα που τη στοιχειώνει, βρίσκεται "μπλεγμένη" με μια ομάδα ακτιβιστών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ζώων με ανορθόδοξες μεθόδους. Όσο εξελίσσεται η ταινία η ηρωίδα συνειδητοποιεί αυτό που ξέρουμε από την αρχή. Ότι επρόκειτο για μια υποσυνείδητη και καθόλου τυχαία επιλογή, που θα την κάνει να δει τη ζωή της μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα.

Ραχοκοκκαλιά της ταινίας η εκπληκτική ερμηνεία της Jeanne Balibar, εξαιρετικής στο ρόλο της αποπροσανατολισμένης αεροσυνοδού που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση προσπαθώντας να ξεφύγει από τα προβλήματά της, από τον ίδιο της τον εαυτό.

Να το δω? : Τα σχόλια των γύρω μου δεν ήταν και τόσο θετικά, οπότε μη σε πάρω και στο λαιμό μου.

51th T.I.F.F. Day 5 : Tuesday 7.12.2010

1. Stanka Goes Home, [Bulgaria], Maya Vitkova, [2010]

H Stanka είναι μια ηλικιωμένη κυρία, που γυρίζει στο σπίτι της με δυο τσάντες ψώνια. Το ασανσέρ όμως έχει χαλάσει και η ανάβαση στον ένατο όροφο φαντάζει σαν δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι.

Έξυπνη ιδέα για ένα μικρό μήκους φιλμ [τα 15 λεπτά σου φαίνονται τουλάχιστο διπλάσια από την αγωνία και το λαχάνιασμα] η οποία ήρθε στη σκηνοθέτιδα όταν συνέβη κάτι αντίστοιχο στη δική της γιαγιά [η οποία όμως έμενε στον τέταρτο όροφο].

Να το δω? : Λαχανιάζεις περισσότερο παρακολουθώντας παρά ανεβαίνοντας.


2. Shelter, [Bulgaria], Dragomir Sholev, [2010], **1/2

Συμπαθητικά αφελές και αρκετά αστείο φιλμ από τη γειτονική Βουλγαρία, πάνω στο αιώνιο θέμα του teenage rebellion. Geek πιτσιρικάς εξαφανίζεται για δυο μέρες από το σπίτι κι όταν επιστρέφει οι γονείς του ανακαλύπτουν έντρομοι ότι κάνει παρέα με πανκιά και φρικιά. Γνώριμο σκηνικό σε όποιον έχει παρακολουθήσει έστω και μια ελληνική (βιντεο)ταινία στα 80s, το οποίο βέβαια δεν αποδίδεται με καθόλου σαχλό ή γελοίο τρόπο από ένα φιλμ που σου προσφέρει απλόχερα ένα χαμόγελο ενώ θα περίμενες μια γροθιά στο στομάχι.

Να το δω? : Μια χαρά είναι και το χαμόγελο.

3. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, [Thailand], Apichatpong Weerasethakul, [2010], ****1/2

Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Ο ίδιος ο Joe [ε, κολλητοί του έχουμε γίνει πλέον] μας προέτρεψε να μη σκεφτόμαστε και πολύ αυτά που θα συμβούν κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά να αφεθούμε στα συναισθήματα.

Και να θέλεις να σκεφτείς βέβαια, σταματάς σύντομα την προσπάθεια. Ηθοποιοί από τις προηγούμενες ταινίες του στους ίδιους ή σε διαφορετικούς ρόλους. Η πανταχού παρούσα ζούγκλα, έξι διαφορετικές ιστορίες και κινηματογραφικά είδη, ντοκιμαντέρ, βασιλικό δράμα εποχής, η μεταφορά ενός κινηματογραφικού βιβλίου για κάποιο μοναχό που μπορούσε να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του, ονειρικά πλάνα λίγο πριν το ξημέρωμα, o Chewbacca από το Star Wars, πνεύματα, φαντάσματα, άνθρωποι που ζευγαρώνουν με πιθήκους και γατόψαρα, ο πατέρας του σκηνοθέτη που πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια.. όλα στριμωγμένα αριστοτεχνικά σε ένα δίωρο κινηματογραφικό παραλήρημα μπροστά στο οποίο απλά προσκυνάς, μη μπορώντας να το ακουμπήσεις από πουθενά. Οι αδελφοί Lumiere θα ήταν περήφανοι.

Να το δω? : Welcome to the jungle!


4. Attenberg, [Greece], Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, [2010], ***1/2

Οτιδήποτε φιλμ μετά την παραπάνω εμπειρία φαίνεται σαφώς ψεύτικο και επιτηδευμένο. Το Attenberg βέβαια δε χρειάζεται να προσπαθήσει και πολύ, καθώς θαρρείς πως θέλει από την αρχή να σε προβοκάρει με τους διαλόγους [και όχι τόσο με τις ωμές σεξουαλικές περιγραφές των δύο κοριτσιών όσο με τις αμπελοφιλοσοφίες του πατέρα] και το στυλ ερμηνείας [η ρομποτική εκφορά του λόγου του Κυνόδοντα εδώ πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα]. Όμως αυτά είναι απλώς ευρήματα, που σε συνδυασμό με τον περίεργο χορό-βηματισμό των κοριτσιών και την εξαιρετικά ταιριαστή τοποθεσία των γυρισμάτων συνθέτουν το αλλόκοτο σύμπαν του Attenberg. Είναι απλώς η -σημαντική- επιφάνεια κάτω από την οποία κρύβονται πολύ σημαντικότερα πράγματα, όπως "μια άλγεβρα συναισθημάτων μεταξύ τεσσάρων ανθρώπων" όπως πολύ πετυχημένα περιέγραψε το φιλμ η σκηνοθέτης. Όπως η εκπληκτική ερμηνεία της Ariane Labed (στο ρόλο του 13χρονου απροσάρμοστου κοριτσιού παγιδευμένου στο σώμα μιας 23χρονης) η οποία διαθέτει αναμφισβήτητα το ταλέντο, την ομορφιά και το star quality για να φτάσει πολύ ψηλά, αρκεί απλά να τα μαζέψει και να φύγει από την Ελλάδα.

Στα συν της ταινίας ας προσθέσω ακόμη τα καταπληκτικά της τραγούδια και μερικές πραγματικά ξεκαρδιστικές σκηνές.

Να το δω? : Επιβάλλεται

51th T.I.F.F. Day 4 : Monday 6.12.2010

Είμεθα ευγνώμονες για τη μειωμένη προσέλευση καλεσμένων και την απαγόρευση πρόσβασης των αυτοκινήτων στο χώρο του λιμανιού.

1. One Hundred Mornings, [Ireland], Conor Horgan, [2010], *1/2

Σε απροσδιόριστο χρόνο και χώρο [σε ένα καταφύγιο στο δάσος, λίγο έξω από κάποιο χωριό κάπου στην Ιρλανδία] δύο ζευγάρια προσπαθούν να επιβιώσουν εν μέσω κάποιας -επίσης- απροσδιόριστης κρίσης/καταστροφής, σ'έναν κόσμο χωρίς ρεύμα -και αξίες- και με αποθέματα που τελειώνουν, κυρίων λόγω ληστρικών επιθέσεων από ομοιοπαθείς χωρικούς.

Ενδιαφέρον θέμα, αλλά πολύ επίπεδη η απόδοσή του, από ένα άνευρο καστ, που δε σε πείθει ούτε για μια στιγμή για την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Προβλέψιμο, χωρίς κάποιο πρωτότυπο σχόλιο πάνω στο θέμα 'καταστροφή/επιβίωση', θυμίζει B-movie από αυτά που αναγκάζονται να αγοράζουν τα τηλεοπτικά κανάλια για να γεμίσουν το μεταμεσονύκτιο πρόγραμμά τους.

Να το δω? : Μετά τα μεσάνυχτα στην τηλεόραση μια χαρά βλέπεται βέβαια..

2. Sud Pralad (Tropical Malady), [Thailand], Apichatpong Weerasethakul, [2004], ****

Ο Weerasethakul δικαιωματικά και πάλι στο αριστούργημα της -φεστιβαλικής- ημέρας, με ένα φιλμ που αποτελεί τη φυσική συνέχεια του Blissfully Yours. Εδώ δίνει ακόμη περισσότερη ουσία στους χαρακτήρες του, δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σ'έναν στρατιώτη ο οποίος σιγά σιγά ερωτεύεται τον καλύτερό του φίλο. Κι ενώ όλα κυλούν ομαλά, η γραμμική, συμβατική πλοκή κόβεται απότομα [και ας έχει ο θεός καλά τον υπεύθυνο των Ημερών Ανεξαρτησίας που μας προετοίμασε για το σοκ..] και ακολουθεί ένα ωριαίο ονειρικό φαντασιακό παραλήρημα νυχτερινών λήψεων στη ζούγκλα, μια εμπειρία που πολύ σπάνια συναντάς στον κινηματογράφο, και που δε μπορώ ούτε καν να ξεκινήσω να περιγράφω.

Μπόρεσε όμως να την περιγράψει ικανοποιητικότατα ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που εντυπωσίασε με την απλότητα, την ευφυία και τις διαφωτιστικότατες λεπτομέρειες που μοιράστηκε μαζί μας μετά την προβολή.

Να το δω? : Όπως είπε και ο ίδιος ο Apichatpong, η ποιότητα των νυχτερινών λήψεων μπορεί να αποδοθεί μόνο στην κινηματογραφική αίθουσα.

3. Submarino, [Denmark], Thomas Vinterberg, [2010], ***1/2

To (μελο)δραματικό Submarino είναι η ιστορία της ζωής δύο αδελφών, μιας ζωής που στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα από ένα τραγικό γεγονός στην παιδική τους ηλικία, με αποτέλεσμα να τους οδηγήσει στην αποξένωση.

Στα χέρια οποιουδήποτε (σχεδόν) Αμερικανού σκηνοθέτη η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Jonas T. Bengtsson θα κατέληγε με μαθηματική ακρίβεια στην υπερβολή κι ενδεχομένως στην αποτυχία. Με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, και έχοντας στη διάθεσή του ένα εξαιρετικό καστ, ο Vinterberg παραδίδει ένα πολύ δυνατό, συναρπαστικό και εξόχως συγκινητικό φιλμ, χωρίς όμως να εκβιάζει συναισθηματικά το κοινό. Αυτό μάλιστα είναι προς τιμή του, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι το mainstream κοινό, δεδομένο που -χωρίς να είναι κατακριτέο- καθίσταται σαφές από την αρχή.

Να το δω? : Οπωσδήποτε.

4. Kak Ya Provyol Etim Letom (How I Ended This Summer), [Russia], Alexei Popogrebsky, [2010], ***

Αρκτικός ωκεανός. Δύο άντρες συμβιώνουν σ'ένα μικρό καταφύγιο συντηρώντας έναν μετεωρολογικό σταθμό. Δουλειά ρουτίνας, βαρετή ωστόσο κρίσιμη. Ο 40ρης, πολλά βαρύς, μετράει τα λόγια του, σοβαρός και απόμακρος, παλιά καραβάνα. Ο 20ρης, πιο επιπόλαιος, και το videogame του θα παίξει, και τη χαζομάρα του θα την κάνει, καθώς ακούει -καταπληκτική- μουσική στα ακουστικά του.

Πολύ περίεργο φιλμ, το κατατάσσω στην κατηγορία αυτών που δε μπορώ να αποφασίσω σε ποια κατηγορία ανήκει, αν και πόσο μου άρεσε, για ποιο λόγο γυρίστηκε, τι ακριβώς κατάλαβα με λίγα λόγια.. Είναι θρίλερ/σπουδή πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, και πως αυτή μπορεί να επηρεαστεί από την απομόνωση και το πολικό ψύχος ή μια μαύρη κωμωδία, κινηματογραφική μεταφορά του ανέκδοτου με το γρύλλο?

Να το δω?: Δες το να μου πεις κι εμένα..